MAN , WHO I HAVE TO MARRY[FINISHED]//SOON TO BE PUBLISHED UNDER LIB//~

chapter 27...

 HAPPY BIRTHDAY SHARMIE ANNE BENITEZ !

greet niyo din siya guys ^_________^

**********************************************************************************************************

EUPHY’S POV...

 

Tumingin ako sa mga mukhang nasa harapan ko ngayon, mga mukha ng taong panigurado, mamimiss ko. Ang mga mukha ng taong tiyak, hahanap-hanapin ko...

“so, guys, paano ba yan? ‘til... ah?? Next year?haha.” sabi ko sa kanila...

“waaah T_____T BHESTIE !” biglang yumakap sakin si Bhestie, nakoo... kaya ayoko ng Goodbyes ee. Baka hindi ako makaalis nito..

“Babe, ano ka ba naman? You making it hard for euphy to go and leave us... hayaan mo siyang umalis nang walang bigat ng loob na nararamdaman..” sabi ni Allen...

Kaya nga ko aalis, kasi mabigat loob ko ee..  tapos, hayaang umalis ng walang bigat ng loob? Psh.. Allen talaga...

“ayy?? Allen? Hindi ka naman excited na palayasin si Euphy niyan?” sabat naman ni Karina...

GHAD ! mamimiss ko talaga sila.. waaah ! pero kailangan ko to, kailangan kong umalis, kailangan kong magpahilom ng sugat sa puso... I need to heal my Heart, and to move on...

Nagtatawanan silang lahat... napapangiti naman ako, habang naghaharutan sila, nag’aasaran, ako naman, pinipicturan ko sila.. Remembrance, dadalhin ko to sa Korea.. para kahit papano, hindi ko naman sila masyadong mamiss ^_^

 “sana pagbalik mo, ok ka na.. ikaw pdin yung Euphy na nakilala ko..”

 

Napatingin ako sa nagsalita.. si Marcos.. ahahaha, laging ganyan entrance nyan.. nanggugulat ! wahahaha...

Nginitian ko siya. “oo naman... at sana pagbalik ko... ok na talaga ang lahat..” yung talaga ang wish ko... maging ok na ang lahat...

Yung kay Ryu.. unti-unti na siyang nawawala sakin, ndi naman sa nakakalimutan ko siya.. habang buhay siyang magiging parte ng buhay ko... at mamahalin ko siya sa paraang alam ko, hindi man kasing tindi ng dati.. pero sapat na para pahalagahan ko ang mga alaala na Masaya ako nung kasama ko siya...

At si Drei... alam ko... hindi mawawala ang nararamdaman ko sa kanya... hahayaan ko lang maghilom yung sakit... sakit dulot ng pag-alis niya at pag-iwan sakin... hindi ko man alam kung bakit.. umaasa ako na hindi yun dahil sa hindi niya na ko mahal... ^________^

Kelangan kong kalimutan ang mga panget na pangyayari sa buhay ko... at itira yung mga masasayang sandali para naman kahit paano, may baunin ako mula sa nakaraan ko... at pagnaaalala ko siya, hindi na ganung kasakit, dahil alam ko, sumaya din naman ako noong mga panahong yun...

Sabagay, ganun naman talaga ang pagmamahal db?? Hindi laging Masaya... minsan, malungkot din... at hindi rin naman laging malungkot... kadalasan, Masaya din ^___________^