GÜNAH TOHUMLARI🍀 #Wattys2018

3.BÖLÜM

Multimedyadaki şarkı
#Rihanna Unfaithful

Maya
  - Günümüz -

Yalnızlığım hiçbir zaman korkum olmamış tam tersine bu hayattaki en büyük silahım olmuştu. Yalnızken güçlüydüm, yalnızken yenilmezdim. Ama şimdi bu hayattaki en büyük kozum olan yalnızlığımı bir çift mavi göz almıştı benden. Yerine ise huzur, güven ve en önemlisi birilerinin beni sevebileceği hissini getirmişti. Ve bu his hayattaki en güzel şeydi. Birilerin seni sevdiğini bilmek, sevildiğini bilmek. Paha biçilmez ve muhteşem bir şeydi. Hele benim gibi daha önce böylesine bir duyguyu hiç yaşamamış biri için.

Bazen kendimi yıllardır uyuyan aç bir vampirmişim gibi hissediyorum. Sanki Ediz'deki tüm güzellikleri sömürmek için bir anda uyanmışım gibi. Tek düşünebildiğim ise ne mi? Biraz daha açlığımı bastırmak. Çünkü bencilin tekiyim. Ediz'i battığım bu bataklığa çektiğimi bile bile yanında kalmaya devam eden bir bencilim.

Ediz benim yaşadığım bu bataklıktan çıkarmaya çalıştığı her gün ise bataklık bizi biraz daha içine çekiyordu. Ben doğduğumdan beri bu bataklıktaydım ve artık neredeyse burada yüzmeyi öğrenmiştim. Ama Ediz hiç bilmediği bir yerde benim için çırpınıyordu adeta. Ve hala kurtarılabilir olduğumu düşünüyordu. Tüm benliğimle bu bataklıktayken ona bunu düşündürenin ne olduğunu merak ediyorum doğrusu?

Evet artık uyuduğum bu tatlı rüyamdan uyanma vakti geldi de geçiyor bile. Artık kaderimin bana yazdığı role dönmem lazım. Yoksa bu rüyadan uyanacak cesareti bir daha kendimde bulamayabilirim. Hazır bunu yapmaya gücüm varken yapmalıyım. Ediz'in bu sıcak kollarındaki tatlı rüyamdan uyanmalı ve hayatımın gerçeklerine dönmeliyim. Çünkü buraya ait değilim. Hiçbir zamanda olamayacağım.

Kafamı yavaşça Ediz'in gömdüğüm göğsünden kaldırarak, belki bir daha hiç göremeyeceğim yüzünü incelemeye başladım. Uyurken bile yeterince kusursuzdu. Elimi yüzünün kusursuz hatlarında gezdirirken kaşları istemsiz bir şekilde çatılmıştı. Büyük ihtimalle kâbus görüyordu ya da gidişimi sezmişti.

Bedenimi isteksizce Ediz'in bana nazaran sıcak bedeninden yavaşça ayırarak uzandığımız koltukta kendimi otur pozisyona getirdim. Kafamı kollarım arasına alarak yaptığımın doğruluğunu düşünmeye başladım. Bu yaptığım onun iyiliği dahası yaşaması içindi. Benim yanımda kalırsa bir ömür boyu zarar görecek belki de bir ömrü bile olamadan ölecekti. Bunu ona yapmaya hakkım yoktu. Belki şimdi üzülecek, hatta bana sinirlenecekti tıpkı onu annesi gibi terk ettiğim için.

Son bir kez daha kollarımın arasından yüzüne baktım. " Umarım bir gün beni anlarsın" diye fısıldadım. Bakışlarım gözlerinin hizasına geldiğinde kapalı göz kapaklarının ardında sakladığı o mavileri şimdiden özlemiştim. Bu yüzden elimi çabuk tutmalıydım. Çünkü o maviler bana bir daha bakarsa gidememekten korkuyordum.

Hızlıca koltuktan kalkarak odamdaki dolabımın içine sakladığım birkaç parça eşyamın olduğu çantayı kaptım. Tekrar salona döndüğümde Ediz hala koltukta uyuyordu. Ama yokluğumu anlaması an meselesiydi. Artık gitmeliydim. Ne kadar çok o koltukta Ediz'in kollarında uyumak istesem de gitmeliydim.

Yavaşça kapıya doğru yönelip, kolunu sessizce aşağı doğru çektim. Kapı ufak bir tık sesiyle açıldı. Son bir kez arkama baktığımda yaptığım şeyin doğru olmasını umut ettim. Çünkü ona yapabileceğim tek iyilik buydu. Onu terk etmekti. Bir tek bu şekilde koruyabilirdim onu.

Arkamda aralık bıraktığım kapıyı sessizce çektim. Kapı yine ufak bir tık sesiyle kapandı. O ufak tık sesi boğazımda anlamlandıramadığım bir yanma hissi oluşturmuştu. Bir an önce bu binayı terk etmeliydim.

Koşar adımlarla indiğim apartman merdivenlerinden sonra kendimi sokağın karanlık, bir o kadarda sessiz gecesine bıraktım. Sokak birkaç kedinin miyavlamasının dışında yeterince sessizdi. Ta ki bu sessizlik lüks siyah bir arabanın mahalleye hızlı bir giriş yapmasıyla son bulana dek. Doğrusu böyle bir arabayı daha önce hiç buralarda görmemiştim. Buralar için yeterince pahalı ve lükstü. Arabanın gözümü alan farları ise ellerimi gözlerime siper etmeme sebep olmuştu.