Destiny [*On-Hold*]

Chapter Twenty-Five

Chapter TWENTY FIVE

------------------

Lance’s POV

Gusto ko sana magpa-alam kayna MJ kaso mukhang masaya na sya sa mga bago nyang mga kaibigan. Kaya wag nalang.

“Mah? May sasabihin sana ako sayo e” sabi ko kay Mama

“Ano yun Nak?”

“Gusto ko po sana bumalik ng Davao. Dun muna po ako kila Lola”

“Bakit naman Nak?”

“Gusto ko lang po mag-bakasyon. Kahit 3 months lang”

“Sigurado ka na ba dyan Nak? May problema ba?”

“Wala naman po..” Wala kahit meron at ang laki..

“Ahh. Pano ang Pag-aaral mo?”

“Kausapin nyo nalang po yung Principal. 3 months lang naman”

“Mukhang mahirap yan Nak. Pero ita-try ko para lang sayo”

“Thank you Ma”

“Walang anuman Nak”

Ngumiti nalang ako.. A bitter one...

“Nak? Sigurado kang wala kang Problema?”

“Wala po.. Bakit meron ba kailangan problemahin Ma?”

“I guess, Meron nga. Yaan mo di kita pipilitin. Basta nandito lang ako ha?”

“Opo. Salamat Ma.”

“Naku. Basta kahit ano gagawin ko para sayo Nak”

“Alam ko po yun”

“Good”

“Taas na ko Ma ha? O-order narin ako ng Ticket online. Pwede naman na siguro ako Ma no?”

“Oo. Basta lagay mo lang Name ko”

“Sge po Ma. Salamat and Sorry po”

“Okay lang yun Nak. Sge. Pupunta na ako sa UE. Kausapin ko na Principal”

At ayun. Umalis na nga si Mama at umakyat nadin ako. Di ko masabi kay Mama. Nahihiya ako, Kahit ang close namin.

Nag-order narin ako ng Ticket at na-approve naman yun. Bukas ang flight ko. Maaga, 8AM. Hayst. Mamimiss ko silang lahat. Matagal din ang tatlong buwan. Sana. Maka-move on ako sa tatlong buwan na yun.

[Fastforward]

Kinabukasan 7AM.

On the way na kami ni Mama sa Airport.

“Nak, nakausap ko na yung Principal. May UE rin naman daw dun. Dun mo muna pag patuloy yung pag-aaral mo”

(A/N: I don't know kung may UE talaga sa Davao. Haha)

“Salamat talaga Ma”

“Walang anuman. Sabi ko nga sayo diba? Basta sayo lahat gagawin ko”

“Opo, salamat Ma”

At ayon nandito na kami ngayon sa Airport.

Hanggang labas nalang si Mama. Kaya niyakap ko na siya..

“I'll be missing you Ma”

“Ako rin Nak”

“Sorry po talaga ha?”

“Okay lang yun Nak. Naiintindihan kita”