What's meant to be will always find a way.
~*~
"Ano ba tigil tigilan mo nga ako, patahimikin mo muna ako kahit limang segundo lang please." Pagmamakaawa ko kay Ivan kasi eto nanaman siya iniinis ako, ano pa ba ang bago?
Naglalakad ako papuntang locker para ilagay na'tong mga libro ko, tapos etong si Ivan sunod sunod nanaman sakin para inisin, ipahiya, galitin, pikunin ako. Nakakainis na. Hindi na tama.
"5...4...3..2...1 Oh, pano bayan tapos na ang limang segundo edi .Ang panget panget po ni Leigh peroo anlakas ng tama sakin niyan!" sigaw niya na halos mapatingin lahat ng dumadaan na estyudante samin. Napaface palam nalang ako sa ginawa niya, sanay nanaman ako sa kalokohan niya.
"Tumigil ka nga! Alam mo nakakainis ka na!" sigaw ko sabay pinagpapalo siya ng libro.
"Aray! Hahaha, tama na! Ang cute cute mo kasi pag naiinis ka."sabi mo sabay ngumiti pang aso.
Dumiretcho ako sa C.r para naman tumahimik nang ilang minutong wala siya.
"Oh, susundan mo din ba ako hanggang C.r? Sige pasok na." sabi ko sa kanya
"Ge eto na po oh! Aalis na po." sabi niya sabay talikod. Napabuntong hininga nalang ako, bakit nga ba ako nagkaroon ng kaibigan na ganito? Kung hindi ko lang siya kababata o kaibigan edi sana matagal ko na siya nilayuan kaso hindi ko magawa kasi
Flashback
"Aaaaaah! Tama na! Ivan ayoko na." pagmamakaawa ko sa kanya habang nialalpit niya sakin yung gagambang nasa kahoy, laking takot ko kaya dun.
"Hahahaha, ang pula pula mo Leigh, Hahahaha" sabi niya sabay hagakhak pa ng tawa pinapalo niya pa ko sa braso.
Uminit nalang ang mukha ko at nagsimula ng tumulo ang mga luha ko at napatakip nalang ako ng dal'wa kong kamay habang humahagulgol pa.
"Hahahah- Ha- Ha, Ui Leigh sorry na. Gusto ko lang kasing maging masaya ka lagi, yung lagi kang ngumingiti Sorry na. Nagjojoke lang naman ako e." sabi niya habang sinusubukan akong suyuin pero hindi parin ako tumitigil sa pagiyak.
"Nakakainis ka, *huk Lagi mo nalang *huk ako *huk iniinis. I hate you!" sabi ko sabay takbo papuntang loob.
Lumipas ang ilang linggo na hindi kami nagkikita kasi pinagbawalan ako ng magulang ko na makipaglaro na sa kanya hanggang dumating ang panahon na nagsimulang gumuho ang mundo ko
"Ma *huk Pa! Gumising ka-kayo wag niyo kong *huk iiwan! Ma, mahal na mahal *huk ko kayo pl-please." sabi ko habang nakaluhod at pinagmasdan ang mga mukhang nasaharapan ko, ang mga magulang ko nawala na namatay dahil sa isang Car Accident.
Simula nun di na ako tumawa, di na ako nangiti ng totoo puro nalang peke at wala na akong pakielam sa mundo. Hanggang dumating si Ivan, dun na nagsimulang pumorma ang mga ngiti sa labi ko.
"Shhh. wag kana umiyak andito naman lagi ako e." lumapit ka sakin nun at sinusuyo ako.
"Tignan mo may dala akong espada." dagdag mo pa
"E saan mo *huk naman gagamitin yan? *huk Para inisin nanaman ako?" sagot ko sakanya
"Eto ang gagamitin ko sa kung sino man ang mangaway at magpaiyak sayo. Para bang ganito Yaaah! Ha! Yaaah!" sabi niya habang ineespada ang hangin na para bang may kaaway siya
"Yaaah! Araaaaay!" bigla niyang naipukpok ang espada sa kanyang ulo at napaaray nalang siya sa sakit.
"HAHAHAHAHA. *huk Ikaw kasi ayaw mo magingat! HAHAHAHHAHA" Dun nalang ako nagsimulang ngumiti, nung dumating ka. Pakiramdam ko ligtas ako sayo.
