"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.''
Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da b...
Ben yaklaşan 4 Mayıs için heyecanlanıyorum şahsen. Biliyorsunuz ki 4 Mayıs'ta özel bir bölüm yayımlanacak. Ve o bölümde Masal'ın asıl hikayesini okuyacaksınız... Bu bölümün sonunda özel bölümden bir alıntı var, bakmayı unutmayın :)
Ondan sonrasında7 MAYIS CUMARTESİ GÜNÜ, SAAT İKİ DE, İSTANBUL, ÜMRANİYE, MEYDAN İSTANBUL AVM'DEKİ NEZİH KIRTASİYE'DE bir imza günümüz olacak. Sabırsızlıkla sizleri oraya bekliyorum.
Masal'ın hatırasına çok özel anlar geçireceğimizi düşünüyorum, konuşmak, sohbet etmek, Yaramaz Çocuk'un sonunun neden mutsuz bittiğini öğrenmek isterseniz bir uğrayın derim. Kitabınız olsa da olmasa da önemli olan sizinle vakit geçirmek.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8 MAYIS PAZAR GÜNÜ, ESKİŞEHİR KİTAP FUARINDA OLACAĞIM. SAAT İKİ İLE DÖRT ARASI. Beni yalnız bırakmayıp gelirseniz çok sevinirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Alıntı
"Ben yaşıyordum çevremdekiler üstüme toprak atmaya başladıklarında. Benim gözyaşlarım yağmur oldu o topraklara, yağmurdan sonraki toprak kokusu dört bir yanıma yayıldı benim ama kimse o kokuyu alamadı. Ben sığınırken gülümsemelere çevremdekiler onları bile istedi benden, bana dair hiçbir mutluluk kalmadı ben de.
Her derdimi paylaşabileceğim bir annem kalmadı.
Benim her daim koruyup kollayacak bir babaya sahip olmadım.
Bir kız kardeş, bir dost... Kimse olmadı benim yanımda.
Ben kendimle baş başa kaldım, kendi kendimi mutlu etmeye çalıştım, kendime masallar anlattım kendim bitirdim o masalların sonunu mutlu. Korktuğumda sesim kötü olsa bile şarkı söyledim, ağladığımda ben sildim gözyaşlarımı, sınavlardan iyi not aldığımda ben kendimi kutladım, saçımı her tarayışımda, saçlarıma uzanan her elde kendi annemi kendimde yarattım.
Düşlerimde, hayallerimde, masallarımda, hikayelerim de hep ben oldum.
Kendimin en iyi arkadaşı, kendimin biricik annesi, kendimin her şeyden öte babası, hiç olmayan sevdiği ben oldum. Herkes giderken bir tek ben kaldım bana.
Ben yaşıyordum üzerime atılan ölü toprağının altında, üzerime yağmurlar yağdı. Ne fırtınalar geldi geçti, dimdik bir ağaç gibi dikilen ruhum kaç kere köklerinden koptu, her defasında ben ektim onu...
Üzerime atılan yalnızlığın toprağını hep ben göğüsledim.
Sonra bir gün o geldi.
Ben ölüydüm, o beni diriltti; tuttu, kaldırdı, yüzümü temizledi önce, sonra gözlerimden öptü, bana "Benimsin," dedi; şarkılar o oldu, masalların mutlu sonları o oldu, saçlarımı tarayan ellerin sahibi o oldu, ilk birlikteliğim, ilk kendimi ait hissettiğim kişi o oldu, ilk defa birinin yanında yalnız hissetmedim ben, ben o oldum, o ben..."
