Wanton Temptation [SPG]

CHAPTER 8: THIRST

[Nathan]

Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na ba ang nakalilipas nang mapansin kong nawawala si Nyssa sa grupo. Aaminin ko na sa hindi maipaliwanag na dahilan, kinabahan ako ng sobra sa pag-aalala. Ni hindi ko na nasabi pa sa iba. Mabilis nalang akong humiwalay at bumalik para hanapin sya without even thinking. All I had was the urge to find her right away. Mapanganib sa gubat at nag-iisa lang ang babaeng yun.

Binaybay ko ang daan pabalik. And not long after, I found her. Sitting and crying alone. Nung panahon na yun, gusto ko syang yakapin. As if her pain was radiating into my veins. She seemed so weak. Lumapit ako sa kinauupuan nya. Pansin ko agad ang namamagang parte ng paanan nya.

"Hey." Alam kong nagulat sya sa akin.

Mabilis nyang pinunas ang mga luha. Mukhang magpapanggap na naman syang balewala lang sa kanya ang lahat. "A-Anong ginagawa mo dito? Paano mo ako nahanap?"

"Napansin kong nawawala ka. Kaya nandito ako." Sagot ko naman saka yumuko para kausapin sya ng maayos.

"Nasaan na sila?" Usisa niya. "Alam ba nila na nandito ka?"

I shook my head. "No. Hindi na ako nakapagpaalam."

"Baliw ka ba?!" Inis pa niyang sabi sakin. "Paano kung hindi na tayo nila mahanap? Paano kung maiwan tayo? Bakit ba kasi bumalik ka pa!"

"I didn't came back for you, who do you think would do?" I turned to face her. But she turned away. Alam ko namang iniiwasan nya ako. "Look. Ang mahalaga ngayon magamot yan. Saka ka na mag-isip ng ibang bagay kapag nailalakad mo na ng maayos yang mga paa mo." Namula siya sa sinabi ko. Tinamaan siguro at nagising. Umupo ako sa tabi niya. "Let me see."

"Doktor ka ba?" Sarkastiko niyang tanong.

"Gusto mo bang lumala yan o ano?"

Wala siyang nagawa kundi ang ipakita ito sa akin. Not her tits. Or pussy. But her swollen ankle, okay? Chill. Though I wish it's just that way but it's not. Ano bang iniisip ko? Fuck. Inalis ko ang boots na suot niya. Yun naman pala talaga ang dahilan kung bakit ito namaga. Masyado itong masikip sa paa niya. Kung ganito kalayo ang pupuntahan, hindi advisable na magsuot ng mga masisikip na hiking boots.

"Kailangan mo muna itong ipahinga." Sabi ko. "Kapag inilakad mo pa. Lalo lang yang mamamaga."

"Maiiwan tayo." Giit nya. "Baka maligaw tayo kapag hindi natin sila naabutan."

"Bakit hindi mo ba kaagad sinabi?" Inis kong tanong sa kanya.

Bahagya siyang umiwas ng tingin. "Ayokong makaabala. They want to win."

Umupo ako malapit sa kinauupuan nya kasunod ang isang malalim na buntong hininga. Kinuha ko ang cellphone mula sa bulsa ng dala kong hiker's bag. Naisipan kong tumawag sa organizer ng trip namin. Baka sakaling pwede magpadala ng ranger o medical personnel para mag-assist sa babaeng to.

"Walang signal dito." Rinig kong sabi nya. "Hindi ka nakikinig sa briefing."

"Nagbabakasakali lang." Pagtatanggol ko sa sarili. Mukhang naisahan nya ako dun. At tama nga sya. Out of coverage. Ibinalik ko ang cellphone sa bulsa. "Okay. You win."

"Told you." Dagdag pa nya kasunod ang mapang-asar na ngiti.

And to my surprise. Imbis na magalit, I also find myself smiling in silence. Weird, isn't it? "May dala ka bang gamot?" She shook her head in response. Hinanap ko ang medicine kit. Mabuti nalang at hindi sa bag ni Czarina ito nakalagay. Inihagis ko sa kanya ang isang maliit na tableta. "Inumin mo."