De abstracte kant van liefde (✔)

H31: Verbrande taarten en diepgaande gesprekken

'Imke? Weet je nog wat je me in het begin van het jaar zo plechtig hebt beloofd?'

Lucas stond met zijn handen in zijn zij naar me te kijken. Zijn blik was volledig afkeurend, alsof ik zonet de meest verschrikkelijke halsmisdaad had gepleegd die je maar kon verzinnen. Misschien was dat ook wel zo in zijn ogen. Voor Lucas was drinken voor je achttiende net zo'n grote zonde als seks voor het huwelijk dat voor mijn moeder was. Dat betreft was ik een veel betere Belg dan Lucas ooit zou worden.

Maar ja, misschien had ik inderdaad na dat vijfde biertje moeten stoppen.

'Nou?'

'Ja ja,' mompelde ik. Op dit moment verlangde ik naar niets anders dan een flinke dosering paracetamol en mijn warme bedje, maar omdat mijn lieftallige kamergenootje het vanochtend grappig had gevonden om mijn luchtbed leeg te laten lopen terwijl ik er nog op lag, ging dat feest niet door. Misschien dat ik wel even in zijn bed dook wanneer hij onder de douche stond.

Ja, dat klonk als een plan.

'Heb je je wel een beetje gedragen?' vroeg Lucas. Dit gesprek begon steeds meer op een officiële ondervraging te lijken. En dan noemde hij zijn moeder nieuwsgierig.

'Weet ik veel,' mompelde ik. 'Ik zal me de volgende keer weer inhouden, ja?' Dat leek Lucas wel te paaien. Tevreden klopte hij op mijn pluizenbol.

'Braaf zo, Im. Dus, wil je een kopje koffie?'

'Met melk, suiker en een paracetamol, alsjeblieft.' Lucas knikte grinnikend. Zijn koeiensloffen maakten piepende geluidjes toen hij naar de keuken liep om mijn koffie te halen. Wat had ik in mijn leven zo verziekt, dat ik nu gestraft werd door met een ochtendmens op een kamer te moeten slapen? Zelfs na twee semesters was dat voor mij nog steeds één groot mysterie.

Net toen Lucas weer kwam aankakken, hoorden we hard gestommel op de trap. Ik wilde al opstaan om te gaan kijken, maar mijn hoofd dacht daar duidelijk anders over. Het voelde alsof iemand een tatoeage ín mijn hersenpan aan het zetten was. Met een kreun ging ik weer zitten.

'Jeetje Louise, je hebt zelf ook poten van onze lieve Heer gekregen. Kun je in ieder geval probéren om niet met je tweehonderd kilo volledig op mij te steunen?'

'Maar Joosje,' begon Louise, maar verder kwam ze niet. Weer klonk er een hard gestommel op de trap, gevolgd door een zeer niet Josephine-achtig gevloek.

'Louise!' brulde ze.

'Niet zo schreeuwen,' antwoordde het meisje, 'ik heb barstende koppijn, ja.'

'Misschien had je dan niet zo moeten zuipen,' was Josephine's pinnige antwoord. Ik wíst gewoon dat ze met haar handen in haar zij stond.

'Ja maar-'

'Geen gemaar. Misschien had je dan ook die knapperd uit de pub niet gezoend.'

'Dat had niets met de drank te maken.' Het bleef even stil, waarna er een zacht gesnik klonk. 'Ik ben zo stom geweest,' piepte Louise.

'Ach welnee, hij was best lief voor je,' suste Joos, ineens weer de liefde zelve.

'Met wie heeft Louise gezoend?' vroeg Lucas me op fluistertoon. Ik haalde mijn schouders op.

'Een of andere Fransman die erg gefascineerd was van Louise's roze lokken.'

'Aha.'

'Een goede morgen, slaapkopjes van me,' begroette Josephine ons op haar eigen, exotische manier. 'Heb je nog een beetje geslapen, Im?'