KUNG WALA NA ~~~~~7:
Matagal na kaya siyang nakatayo sa likod ko? Nakita niya kaya ang nakita ko sa cabinet? Bakit nga ba meron siyang mga litrato ko?
The fuck I care naman db?! I won’t believe every word that he says.
“ You look hot in my shirt”
Kakila-kilabot na eksena ang nangyari after niyang sabihin yun… he didn’t even forgot how sorry he was sa pagkakaalam na 16 lang ako. Ganun siya kawalang puso. Eh parang anak na niya ako eh! I mean hindi namn siya sobrang tanda kung yun ang iniisip niyo, pero hello… mga 25 na siguro siya. Kung sa itsura niya eh walang itatapon, pero sa ugali at sa puso, tiyak ibabasura mo!
Asan ako? As usual, nasa impyerno, este kwarto pala.
Natapos na niyang pagsawaan at lamugin ang katawan ko kaya naman lumayas na siya. Peste siya. Kung sana may paraan para makatakas ako.
Nawawalan nko ng pag-asa.
-------- ---------
“Hi princess… I have something for you” ang peste sa life dumating na.
Bumangon ako para umiwas dahil paniguradong hahalikan na naman ako ng nakakadiring nilalang na ito.
O.O
Kasasabi kolang na nawawalan nako ng pag-asa db? *teary eyes*
He handed me a laptop. I almost jump in bliss dahil isa ito sa magiging paraan para ako makatakas. Hindi ko ipapahalata na sobrang saya ko kahit na gusto ko nang ihampas sa ulo niya ang laptop na ito!
“Oh, you are not saying anything, did you liked it?” tanong niya…
I am totally speechless. Hindi dahil sa overwhelmed ako sa binigay niya sakin, oh yeah laptop lang ito noh! Duh! Like I never had one! But I am speechless dahil nag-aapura na ang isip kong magplano ng kung paano ko gagamitin ito sa pagtakas.
Tiningnan ko lang siya at ngumiti ng pilit.
“don’t you ever dare to call/chat anybody, and even if you dared, I already programmed that lappy sa mga apps na pwede mo lang magamit, mostly games para hindi ka mainip”
Bagsak panga kong inihagis sa pader ang lappy sa sobrang pagkadismaya, pero sa isip lang ‘yun, hindi talaga niya hinayaan kahit isang minute akong sumaya! Punyeta! Wala nang silbi pa ang lappy nato!! Pwede ba?! Sukang-suka na ko sa kanya!!!!!
“What? Fine, you don’t need to say anything” sabi ng psychopath.
Actually nagagalit ako eh, nagagalit ako dahil naglaho na naman ang pag-asang makaalis ako dito, why can’t the fate let me have my freedom? Why can’t he fucking understand that I want my freedom more than anything else now?
Hindi ko namalayan, nangilid na naman ang mga luha ko. Sa pagkadismaya na rin siguro.
Walang araw na hindi ko ninais na makaalis dito sa impyernong ito, walang araw na hindi ko ginustong makita ule si daddy at mag-iiyak na parang bata sa kanya sa mga sinapit ko sa kamay ng hayup na ito. Hindi ko na ninanais na maging maayos ang buhay ko sa labas, wala na akong pakialam kung anong sasabihin ng mga tao tungkol sa biglaang pagkawala ko, wala narin akong pakialam pa sa kung ano-anong balita at pambabatikos ang maririnig ko sa mga bibig ng mga chismosang reporters, ang gusto ko lang sa ngayun makaalis dito.
Kapag nakaalis na ako dito, kahit magkulong nalang ako sa kwarto ko, ok lang basta malayo sa lugar na ito, malayo sa mata ng kahit sino, malayo sa impaktong ito. . .
Sa araw-araw kong ginagawa, hindi ko alam kung bakit hanggang ngayun may luha pang tumutulo sa mga mata ko. Sa araw-araw na natutulog at gumigising akong umiiyak nakasanayan ko na madamang basa ang mga mata ko. Sa araw-araw na kasama ko ang pinakakinasusuklaman kong nilalang, nasasanay nakong mabuhay ng walang buhay.
Hindi ko ni minsang inakala na yung birthday ko na’yun ang huling beses akong magiging masaya, kasabay ng pagdurusa. Yun na pala ang huling araw na makikita ko ang pinakamamahal kong Johnny, huling araw na pala yun na mararamdaman ko siyang buhay sa mga palad ko, huling araw na pala na mahahawakan ko siya, mapaparamdam ko sa kanya kung gaano ako kasaya at kapiling ko siya, huling araw na pala na mararamdaman kong buhay ako sa piling niya.
------------------------------------------------------------------------------------------------
