Mianhe ~~ Sorry ~ Patawad po talaga sa pag papahiatus ng story na to. Tinamad talaga ako this vacation kasi madami akong ginagawa at ineenjoy ko pa *not being green..* Anyway, sige guys.. enjoy the chapter. :)
------
''Huy, bakit ka tahimik?'' Pinipigilan ko lang magsalita at gusto kong manahimik sa isang tabi. Ewan ko ba, simula ng marinig ko yung sinabi niya. Lagi na akong balisa. And now, i'm leaving alone sa condo ko for 2 weeks kasi mawawala si Xavier. Yung tatay niya kasi.. pinuntahan niya sa France kasi may sakit na daw. Kawawa naman siya.
''Don't mind me Yuri. Ayos lang ako.'' I tried to smile. Hindi naman siya naniwala sakin kasi alam niyang maingay ako. Bastos na yan.
''I know you have a problem sis, dahil ba wala kang kasama sa condo mo kaya ka ganyan?'' She asked. Tumango lang ako at sinipsip yung juice na iniinom ko. Ewan ko ba, since then.. nawalan ako ng gana mag-aral. Palapit pa naman ang nakakadugong exam. Nakakainis.. i can't focus.
''Tinawagan ka man lang ba niya ulit?'' Hindi ako sumagot. Tumawag siya sakin 2 days after niyang umalis. Kaya lang this passed few days.. wala akong natatanggap na tawag. Buti na lang talaga nandiyan si Zeke sa condo para pasayahin ko. Don't think green.. wala kaming ginagawang kababalaghan.
''Don't worry, tatawagan ka niya ulit.'' Bumalik na kami sa klase at hindi ko na muna iniisip na nasa France siya ngayon. I tried to focus on the lesson kaso... i failed.
''Ms. Briones, it seems that you're out of focus this passed few days... if someone or something is bothering you, please do not bring it here.Ikaw ang may pinakamataas na grade every year kaya please maintain it. Okay?'' I blinked my eyes twice tapos tumango. Nagtuloy tuloy na lang siya sa pagtuturo and nagfocus na.
~~~
''Psst, panget.. ngumiti ka naman. Di mo man lang ba naappreciate na nandito ako?'' Nandito na naman si Zeke at nangungulit na naman. I glared at him. Pero buti na lang.. nandito din siya. Somehow, nawawala ang boredom ko.
''Ikaw talaga, gusto mo umalis na lang ako?'' Akmang aalis na siya kaso hinila ko siya pabalik. But wrong move.... nagkadikit labi namin....
And i remember someone......
''S-sorry..'' Humiwalay ako at tumingin sa TV ng diretso. Hindi pa din siya gumagalaw at nakita ko na lang na tinitignan niya lang ako.
''A-ano? D-di ko naman sinasadya.''Sabi ko. I rolled my eyes. Ngumiti lang siya at bumalik sa normal na pwesto niya. Naramdaman ko na lang na pinatong niya ulo ko sa shoulders niya.
''Alam mo.. iiyak mo na lang yang problema mo kesa sa nag-eemote ka diyan. You just don't how sad i am when you're lonely. Cheer up Alex.'' Simula kasi.. alex na tawag niya sakin.
''Miss na miss ko na siya....i want to be with him again... ng kaming dalawang... walang sisira ng time namin sa isa't isa.'' I closed my eyes and imagined Xavier is here at my side.
Hindi na siya nagsalita pati ako. Tahimik lang kaming dalawa. Walang nagsasalita and i want to be like this... peaceful. Tinignan ko siya ulit and nakapikit mata niya. Pinatong ko ulit ulo ko sa shoulders niya. And may narealize lang ako... di kaya... I'm in love with him? Eh sa pagkakaalam ko...we're just partners in bed..
And yes.. iniyak ko na lahat. He hugged me while i'm crying. ''Handa akong maging pain reliever mo tuwing nasasaktan ka.'' Sabi niya and he kissed my head.
''Handa akong maging balikat kung kelangan mo ng masasandalan. Handa ako maging panyo mo.. kung saka-sakaling gusto mong umiyak at ibuhos lahat ng nararamdaman mo. Handang mabasag ang eardrums ko sayo sa tuwing isisigaw mo lahat ng sakit. Handa akong maging kaibigan mo kung gusto mo ng karamay.....''
Sana kasi... hindi na lang ako nagexpect ng mga bagay. Madali akong nainlove ng hindi man lang nag-iisip. Madali lang akong mahulog sa isang tao kung magbibigay siya ng motibo para mahalin ko siya. And i didn't expect that the person i am deeply in love with is someone who doesn't even love me back. And now, i'm suffering with what i made.
''Handa din akong maging panakip butas at rebound para lang sayo, Alexandra Rayven Briones..'' Sabi niya. Di ko naman aakalain na mapupunta sa point na ivovolunteer niya sarili niya dahil lang sa katangahan ko. Kaibigan ko siya at ayaw ko siyang saktan. Kung sa punto na kelangan kong kalimutan siya.. gagawin ko yun.
''D-di mo n-naman kelangan gawin yan.. ayaw kitang masaktan.'' Bulong ko. Alam kong narinig niya yun pero di siya sumagot. Hinahagod niya lang yung buhok ko at kayakap ako ng mahigpit. ''Alam ko yun... kung sakali lang.'' Alam kong ngumiti siya nun.
''Salamat... maraming salamat.'' Then nakatulog na ako dun.
=End of Chapter 10=
Sorry if maiksi lang. V____V Jonathan Xavier ------->
