Forever and Always (Dutch teenfiction) *on hold*

~'~ Proloog ~'~

~'~

Proloog.

Ik keek naar onze handen die verstrengeld waren. Hij leek tevreden te glimlachen, terwijl ik niets anders kon doen dan huilen. De tranen gleden langs mijn wangen naar beneden, bleven daar even hangen en vielen vervolgens neer, op de grond of de witte deken van het ziekenhuisbed waarin hij lag. In de kamer hing een drukkende en pijnlijke stilte, die alleen af en toe werd onderbroken door het gepiep van de hartmonitor. Elke keer als ik een piep hoorde, was ik blij dat er weer een moment was verstreken waarin ik hem nog bij me had, ook al was dit misschien maar een seconde of twee. De gedachte dat ook het einde met elke piep dichterbij kwam, zorgde voor een pijnlijk gevoel in mijn borst. Het voelde alsof ik verdoofd was, maar tegelijkertijd werd verwoest van binnen. Terwijl ik op hem neerkeek, zag ik niet alleen hem doodgaan, maar ook mijn hart, ziel en wereld. Hij was mijn alles en hoe ik daar zonder zou moeten leven, wist ik nog steeds niet. Ik had het me wel afgevraagd, maar wilde dat niet. Ik wilde de waarheid niet onder ogen zien, de waarheid over het feit dat hij er spoedig niet meer zou zijn. Waarom was dit niet gewoon een nare droom? Waarom kwam er nou niemand om me uit deze vreselijke nachtmerrie te doen ontwaken? Trillend keek ik naar het infuus, het slangetje waarin om de zoveel seconden een druppeltje viel, terwijl ik met mijn andere hand de tranen wegveegde, die snel werden vervangen door nieuwe. Met elke minuut die verstreek, voelde ik mijn hart meer ineenkrimpen, hoorde ik hoe de piepjes langzamer achter elkaar volgden. Hoe lang zou het nog duren? Hoe lang zou het nog duren voor mijn wereld compleet in zou storten, voordat hij uit zijn lijden verlost zou zijn? Ik hield van hem, zoveel, meer dan iemand zich ooit kon voorstellen en hoe ik me op dit moment voelde, kon ik met geen mogelijkheid beschrijven, maar het deed pijn, zo vreselijk veel pijn.

''Lynn..'' zijn stem klonk zwak, maar hij had al mijn aandacht. Ik keek naar zijn gezicht, hij had zijn ogen geopend en ik zag dat alles hem moeite kostte. Hij zag er zo moe uit, hij leek te hebben verloren. Hij had de strijd met de dood verloren, hij had het vechten opgegeven. Tranen stroomden langs mijn wangen, nog meer dan eerst, maar ik probeerde me sterk te houden voor hem. Ik zag hoe ook zijn ogen begonnen te glinsteren, maar ik wilde niet dat hij zou huilen, dat zou alles alleen maar erger maken. Ik sloeg mijn ogen neer, niet in staat hem aan te kijken, te zien hoe de glinstering in de ogen waarvan ik zoveel hield langzaam zou verdwijnen. Ik wilde niet verliezen wat ik had. Hij was het beste wat me ooit overkomen was. Ik had hem mijn hart gegeven en als hij zou sterven, zou hij dat met zich meenemen in zijn graf.

''Lynn..,'' herhaalde hij ''onthou dit:  I love you forever, forever and always. Please just remember even if I'm not there. I'll always love you, forever and always..'' Toen hij die woorden had gezegd, vulde een korte stilte de kamer, waarna een lange piep door de stilte sneed en mijn hart in duizend stukjes brak. Zijn greep op mijn hand voelde ik niet meer en zijn ogen waren gesloten. Ik huilde en begroef mijn handen in mijn haar, terwijl ik wist dat het moment wat ik zo gevreesd had, was gekomen. De dood was hem komen halen, hij was er niet meer..

~'~