you're mine,always and forever.. (Complete story )

chapter 5

2 linggo na ang lumipas..

2 linggo parang wala gana.

2 linggo buhat ng nangyari yun akala ko isang napakasamang panaginip pero hindi, totoo pala ang mga nangyari.

mula ng mangyari yun hindi na din kami nagkita ni shay at bantay sigarado ako kay mama at halos hindi ako kibuin ni mama.

si jenny nlng ang karamay ko ang kausap ko pero kahit siya walang balita kay shay parang walang tao daw sa bahay nya.

2 linggo akong umiiyak gabi gabi dahil sobrang guilty ako sa nanyari sana hindi umabot sa ganito, kung umiwas lang ako hindi mangyayari ko kay shay.

hindi ako matalino ang bobo ako pati yun taong nagmahal at nagtiwala sa akin nasama sa gulo at nasama sa pagiging malas ng buhay ko.

"kaye huwag ng malungkot birthday na birthday mo lungkot ang mukha mu, kakasal ka na bukas magkakasama ng kayo ni shay" nakupo kami ni jenny sa waiting shade sa labas ng school habang naghihintay ako ng sundo, hatid sundo na kasi ako ng trisikel na kinontrata ni mama para mabantay ako.

"jenny" parang naiiyak na ako gulong gulo ang isip ko.

"kathrina tama na huwag ka ng umiyak, makakasama na kayo ni shay maging okay ulit ang lahat papakasalanan ka nya diba, mapapatawad ka din nya."

"papaanu kung hindi, paanu kung habang buhay nga akong kamumhian at isumbat sa akin ang mga bagay na ito jen natatakot ako, jen mahal na mahal ko si shay natatakot ako" sa puntong ito umiyak na talaga ako, naramdaman ko niyakap ako ni jen at nagsalita.

"tama na kathrina malakas ka at matapang kakayanin mu to nandito lang ako tutulungan kita makakaya mo to"

narating na ako ng bahay nakita kung nandun din si mama parang naghihintay lang na dumating ako.

nakaupo sya sa lamesa sa kusina at parang katatapos lang uminom ng kape, ganito ang ginagawa ni mama kapag may malalim na inisip o may problemang pinagdadaanan.

lumapit ako sa kanya para magmano.

"ayusin mu na ang mga gamit mo kathrina pagkatapos ng kasal nyo bukas di ka na dito titira dun kana sa bahay ng magiging asawa mo" nagulat ako sa sinabi nya.

"ma?" napatayo lang ako at napatulala

"narinig mo ba yun sinabi ko? " sabi nya.

"mama..." naiiyak na ako. ayaw kung iwanan si mama ayaw kung magkalayo kami.

"mama" umiyak na ako

biglang tumayo si mama upuan at humarap sa akin.

"MAGTIGIL KA KATHRINA HINDI KA NA BATA 18 KA NA! AT BUKAS MAGAASAWA KA NA! HINDI KA NA PWEDENG PAIYAK-IYAK SA TUWING NASASAKTAN KA AT NAHIHIRAPAN! LUMABAN KA AT PINILITIN MONG MAGING MALAKAS AT MATAPANG DAHIL SA TUNAY NA MUNDO ANG MGA MAHINA TINATAPAKAN AT LALONG PINAPAHIRAPAN.!! " galit na sigaw ni mama.

"mama sorry po. mama mama." iyak ko at niyakap si mama.

"huwag kang mapatalo anak, kung hindi kakainin ka nila ng buo"

sabi ni mama sa boses nya alam kung umiyak din sya.

"ayusin mu na ang gamit mu sa kwarto" sabi ni mama at kumalas sya pagkakayakap sa akin at pumasok sa kwarto nya.

pumasok ako sa kwarto at dahan dahan nageemapake ng gamit ko walang tigil pa din ang tulo ng luha ko.

bakit ba sa ganitong paraan pa kami magkakahiwalay ni mama

mahal na mahal ko ang mama ko sya lang ang nagiisang taong nagtaguyug sa akin.

ang dami kung nasaktan tao