İYİ GECELER ÖPÜCÜĞÜ

12- Karma

İyi Okumalar Dilerim!

12. Bölüm Karma

Kimse yaşattığını yaşamadan ölmezmiş. 

Buna kısacası karma derler.

Peki ben neyin karmasını yaşıyorum?

Hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor bazen. Yaşadığım bunca şeyin sonu gelmeyecekmiş gibi. Oysa tek istediğim artık nefes almak. Çünkü ölüyormuş gibi hissederken yaşamaya devam etmek konusunda zorlanıyorum. Nefesim gırtlağımı tıkıyormuş, oksijen değil zehir soluyormuş gibi hissediyorum. Her şeyi atlatmak istiyorum, geleceğe bakmak istiyorum.

Sonra aklıma geçmişim geliyor.

Bilmediğim o geçmiş.

Hatırlamadığım o geçmiş.

Belki de hiçbir zaman geçmemiş.

Ne zaman aynanın önüne geçip sırtımdan kalçama kadar uzanan o uzun yara izine baksam içimde tuhaf bir his oluşuyor. Bir kaza sesi zihnimde yankılanıyor. Sanki hatırlamam gereken bir şeyler var gibi hissediyorum. Hatırlayıp uzaklaşmam gereken bir gerçek var gibi. Bazen zihnimi zorluyorum. Oturup saatlerce o geçmişi düşünüyorum ama her defasında sonuç aynı. Kocaman bir boşluk

Kendimle çelişiyorum bazı zamanlar. Geçmişten kaçarken onu yakalamak istiyorum aynı zamanda. 

Fakat neden geçmişten kaçmak istiyorum?

Kalbim hızlanıyor, vücudum uyuşuyor. Beynim bana, "Kaç," diyor. "Kaç ve saklan, ardına bile bakma."

Bakarsan yakalayacaklar.

Bakarsan seni yakacaklar.

Zaten yeterince yandın.

Kendi kendime her ne kadar abarttığımı söylesemde hissediyorum. İçim karıncalanıyor. Unuttuğum o geçmişte bir şeyler var. Bunu biliyorum. Belki de kendimi korumak istememdendir herkesten kaçıp geleceğime odaklanmaya çalışmak.

Ama geçmişini bilmeyen biri geleceğini nasıl tasarlayabilir?

Bu denli hızlı koşmamın sebebi ne?

Kimse beni kovalamıyorken ben neyden kaçıyorum?

Durmak istemiyorum ama bazen yavaşlamaktan da kendimi alıkoyamıyorum. Arada bir arkama bakıyorum, baktığım şeyin bir boşluk olduğunu görünce hızlanıyorum.

O boşluk siyah değil, beyaz hiç değil.

Gri.

Gri bir boşluktan kaçıyorum ben. Bir araftan kaçıyorum. O boşluğun içinde her şey var. O boşluk beni kovalamıyor bile ama ben kaçmak zorundayım.

Kaçmak ve saklanmak zorundayım.

Saatlerdir incelediğim, çıplak olan sırtımdaki yara izinden gözlerimi ayırdığımda içimde koca bir sıkıntı vardı. Yaşadığım tacizin üzerinden bir hafta geçmişti ve ben kendimde değildim. Gözümü her kapatışımda görüntüler zihnimde oynuyordu. Delirmemek için işe gitmeye devam etsem de asla mola vermiyor, kimseyle konuşmuyor zaten zamanın nasıl geçtiğini de anlamıyordum. İzel'in bana verdiği telefonu ona geri vermiştim. Kimseyi istemiyordum artık. Yalnız kalmak istiyordum.