I'm the best thing at this club.

Chapter 5

It's already Monday and Ms. Teranis' class just ended. Lunch time na namin kaya napag desisyonan naming tatlo na pumunta na sa canteen.

Pinag iisipan ko pa rin kung sasabihin ko kay Serenity ang nangyari noong sabado. I'm thinking about what she might be feeling. Sigurado ay masasaktan siya. Hindi ko pwedeng itago sakaniya ang nangyari, dahil ayokong sa iba niya pa malaman yon.

Kaya nang iwan kami ni Kat para bumili ng makakain namin, hindi na ako nagdalawang isip pang sabihin sakaniya.

"I have something to tell you."

"Ano?" Kuryosong tanong niya. Handa nang makinig sa sasabihin ko.

"My parents and Luke's parents know each other." Malumanay na sabi ko.

Kita naman ang pag kunot ng noo niya. Naguguluhan sa kung ano man ang mangyayari.

"Oh?" Takang taka ang mukha niya.

"I don't want to hide this from you. Our families set us up with each other, but I declined."

Halata ang pagkagulat sa mukha niya nang sabihin ko iyon.

"Ayokong pati sa ganoong paraan ay sila ang mag dedesisyon para sakin, hindi ko kilala si Luke at lalong hindi ko gugustuhing patulan ang gusto ng kaibigan ko." Nandidiring sabi ko.

"Ano ka ba, hindi ko na gusto si Luke 'no, still, thankyou. Si Russ ang gusto namin ni Kat para sayo, kaya kami ang sundin mo." Natatawang sabi niya.

Oh Russ. I remembered Russ, I haven't apologized to him yet. If I see him today, I'll talk to him.

"Anong pinag uusapan niyo?" Nakataas ang isang kilay ni Kat nang sabihin niya ito.

"Si Russ." Tuwang tuwa na sabi ni Serenity.

Natuwa naman si Kat nang marinig niya 'yon.

"Bakit may nangyayari na ba Riley?"

Oo may nangyari, pinagsalitaan ko siya.

"What are the two of you talking about?" Pag tataray ko.

When I saw Russ with his friends, I didn't hesitate to approach him. I shouldn't postpone asking for forgiveness anymore, because my conscience can't bear it any longer.

"Excuse me. Pwede ko bang makausap si Russ?"

Nagulat naman si Russ. Nagtinginan  silang lahat saakin. They gave Russ a teasing look, then shifted their attention to me.

"Sure." He gave me a teasing smile. One of Russ's friends said to me.

Hinila ko naman si Russ palayo. Nakita ko pang nakatingin ang dalawa kong kaibigan saakin. Nakangiti silang sinundan kami ni Russ ng tingin.

Nang makarating kami ni Russ sa likod ng canteen kung saan wala masyadong tao, ay tinignan ko agad siya sa mga mata.

He's just looking at me while waiting to see what I'll say.

"Sorry, I spoke to you rudely. I know you just wanted to drive me home, but I got angry. I'm sorry."

He chuckled at what I said.

"Is that all you'll say why you brought me here?"  he asked calmly.

"Yes," I breathed deeply.

"Okay, it's fine, I understand you, it's not your fault. Next time, I won't force you,"
he said, touching the top of my head.

Natigilan ako dahil sa ginawa niya. Nang magtama ang tingin namin ay umiwas kaagad ako ng tingin. Pakiramdam ko ay namumula ang mga pisngi ko dahil sa ginawa niya.