TAKINTI

29. Bölüm

Takıntı 1M oldu. Bu zamana kadar benimle olan kitabımı destekleyen herkese çok minnettarım. Baştan sona beni hiç yalnız bırakmadınız. Bu yolda hayallerim sayesinde ilerledim. Bir gün bu noktaya gelebileceğime inandım ve sen yapamazsın diyenlere inat asla yolumdan vazgeçmedim. Bu süreçte öğrendiğim en güzel şey hayallerinden asla vazgeçmeyip kendi inanmak oldu. Umarım nice milyonlara birlikte ilerleriz. Hepinizi çok seviyorum. Takıntı ailesine katılan ve katılacak olan herkese sonsuz Teşekür ederim. Sizler sayesinde her zaman bir sonrakinden daha iyi olacağız. Hepinizi çok seviyorum iyiki varsınız❤️❤️

Yüzüme gelen beyaz ışıkla gözlerimi zorlukla açtım. Bedenim acı içinde kıvranıyordu. Bakışlarımı odada gezdirdim. Sahra tekli koltukta oturmuş yeri izliyordu. Kapı açılıp kapandığında bakışlarımı oraya çevirdim.

"Efsan kardeşim iyi misin?" Abim merakla yanıma gelip elimden tuttu.

"Efsan iyi misin? Ağrın var mı?" Sahra koltuktan hızla kalkarak yanıma geldi. Zorlukla yutkunmaya çalıştım. Boğazımdaki kuruluk buna engel oluyordu. Ellerim titreyerek karnıma gitti. Sahra gözyaşları içinde bana bakarken abim başını yere eğmişti.

"B-bebeğim iyi mi?" Korkuyla sormuştum. Aklıma gelen şeyin dile getirilmesinden korksam da bir umut kırıntısı içimde yeşerttim.

"Çok üzgünüm." Sahra güçlükle konuşurken nefesim kesildi. O an sanki kocaman odaya sığamamıştım.

"Yalan söylüyorsun bebeğim beni asla bırakmaz." Kolumdaki serumu hızla çıkarıp yataktan doğruldum.

"Efsan sakin ol. Dinlenmen gerekiyor." Sahra kolumdan tuttu.

"Kardeşim dayanmak zorundasın." Abim gözlerimin içine bakarak bunu söylemişti. Dayanmak? Bir annenin bebeğini kaybetmesi ne demek asla bilemezlerdi.

"Bırakın beni." İkisinden zorlukla uzaklaşıp yataktan kalktım. Karnımda yoğun bir ağrı vardı. Gözyaşları içinde kollarımı karnıma sardım. Orada canımdan bir parça artık yoktu. Sahra koluma girdiğinde hıçkırarak ağladım. Bedenimi soğuk zemine bıraktığımda o da benimle birlikte yere düşmüştü.

"O benim herşeyimdi. Onu benden aldılar." Hıçkırarak ağlarken Sahra sakinleşmemi söylüyordu. Ellerimi yumruk yapıp karnıma vurmaya başladım.

"Keşke ben ölseydim. Ama onu benden almasalardı." Üst üste sert yumruklarımı acımadan karnıma geçiriyordum. Bacaklarımdan aşağı kanlar akarken daha da sert vurdum.

"Efsan yalvarırım. Yapma." Sahra kolumu tutmaya çalışsada umursamadan gözyaşları içinde vurmaya devam ettim. Abim de kolumdan tutup durdurmaya çalışsada acıyla ellerimi saçlarıma geçirdim. Hepsini koparırcasına çektim. Sahra gözyaşları içinde beni tutmaya çalışırken abim koşarak odadan çıkıp doktor çağırdı.

"Koruyamadım." Ağzımdan çıkabilen tek kelime bu olmuştu. Avucumda kalan saçlara baktım. Yerler kan içinde kalırken bedenim titriyordu. Sahra konuşsada onu duyamıyordum.

"Benim hayatım bitti. " Sahra'ya döndüğümde hıçkırarak ağlıyordu.

"Efsan yalvarırım. Bunu kendine yapma." Sahra ellerimi sıkıca tutarken gözyaşları içinde ona baktım.