MAGLARO TAYO NG BAHAY-BAHAYAN

EPILOGUE

WARNING !!! R+18

Habang masayang nagmumuni-muni sa parke, natanaw ko ang kagubatan at naisipang mamasyal din sa parteng iyon. Ni minsan hindi pa ako nakapasyal sa gubat, napangiti naman agad ako sa naisipang ideya.

Siguro maraming magagandang bulaklak sa gubat, matatayog na mga puno, at iba't-ibang mga halaman na sa gubat lang makikita. Masaya akong nagtungo sa gubat at pinagmasdan ang magagandang bulaklak.

Di kalaunan ay umuwi narin dahil dapit hapon na at baka hinahanap na ako ni Lola Marie, lakad takbo ang ginawa ko upang makauwi ng mas mabilis at baka mapalo pa ako ni Lola kapag nalaman kung saan-saan ako nagsususuot.

"Aba't umuwi kapa, saan ka nanaman galing Agnes?" saad ni lola sa medyo galit na tono, kaya naman napabungisngis ako at nilapitan siya.

"Magandang hapon lola, namasyal lang sa parke at malapit sa gubat." nakangiti kong wari at niyakap siya.

"Hay nako, tataas talaga alta presyon ko dahil sa'yo. Aba't palagi mo na lamang akong pinag aalala sa'yo." tugon naman nito sa'kin. Kaya agad akong bumitaw sa yakap ko at hinarap si lola ng nakangiti.

"Nako! H'wag kana mag-alala at malaki na ako lola, kaya ko naman na ang sarili ko. Tsaka sa parke lang naman ako namamasyal kanina nga lang ako naka pasyal sa gubat, at alam mo ba lola? madaming magagandang bulaklak sa gubat at matatayog talaga ang mga puno." masayang kwento ko kay Lola na masaya din namang nakikinig sa kwento ko.

Maya-maya pa'y naghanda na kami upang maghapunan, alam kong pagod na si Lola sa paglalako ng sampaguita sa harap ng simbahan. Kaya dali-dali akong naghanda upang makakain na siya at makapag pahinga. Ano ba naman at ayaw akong patulungin sa pagbebenta ng sampaguita.

Matapos naming kumain ay sinabihan ko na si Lola Marie na umakyat na at magpahinga, agad ko namang hinugasan ang pinagkainan namin at naghanda na rin upang maagang matulog.

Sinuklay ko lang ang mahaba kong buhok na medyo kulot at tuluyan ng humiga sa tabi ni lola, maaga pa siya gigising bukas kaya hindi ko na aabalahin pang mag kwento siya.

"Agnes, gumising kana d'yan at papanhik na ako sa simbahan." saad ni Lola kaya agad akong napabalikwas at dali-daling naligo upang sabay kaming lalabas.

"Sandali lang ho, magbibihis lang ako." natataranta kong saad at mabilis na nagbihis at sinuklay ang mahaba kong buhok naglagay lang ako ng pulbo sa aking mukha at handa na akong umalis.

"Lola, papasyal ako sa parke tapos mamayang hapon ay pupunta ulit ako sa gubat upang manguha ng mga bulaklak." nakangiti kong wari kay lola at agad siyang hinalikan sa pisngi. Tumakbo na ako papuntang parke at baka masermonan na naman ni Lola dahil sa katigasan ng ulo ko.

"Iha, mamaya ba mamamasyal ka sa gubat?" isang lalaki ang lumapit sa'kin at kinausap ako, siguro hindi naman siya masamang tao.

Napatango ako bago sumagot, "Opo, mamamasyal ako mamaya at kukuha ng mga bulaklak." nakangiti ko namang tugon dito.

"Pasyal ka sa bahay ko, nasa gubat lang din ang munting tahanan ko. Hintayin kita mamaya kung gusto mo." nakangiti naman nitong wari, pero parang may mali. Pero ipinagsawalang bahala ko na lamang iyon, mali ang mag-isip ng hindi maganda sa kapwa lalo na't sa matatanda.

"Sige po," masayang tugon ko sa kaniya at tumayo sa pagkakaupo.

"Ang ganda mo, makinis pa ang mga balat, mapungay ang mata, may hugis mansanas na mukha, kulay rosas na mga labi, mahahabang buhok, mahabang pilik mata, at maganda ang hugis ng katawan. Parang hindi ka bata kung tignan, parang dalaga kana kung gumalaw iha." nakangiti nitong saad habang pinapasadahan ng tingin ang kabuuhan ko. Kaya agad akong natakot at tumakbo papunta sa simbahan.

"O, Agnes bakit naparito ka?" takang tanong ni Lola, agad akong napalingon at tuluyang kumapit kay Lola

"Wala po, nabagot lang po ako kakapasyal sa parke." saad ko at ngumiti kay Lola, hindi na ako magsusumbong at baka tuluyang mag-alala si Lola sa'kin.

Lumipas ang mga araw at hindi na ako namamasyal sa parke lalo na sa gubat, natakot na ako kahit wala namang ginawa ang matandang lalaki na 'yon. Nung nakaraang araw ay may mga kasing edad kong nag-aya upang mamasyal, hindi ko nga lang alam kung saan pero parang masaya kaya naman napa oo agad ako. Siguro naman hindi sila mamamasyal sa parke o sa gubat. Ipinagkibit balikat ko na lang 'yon hanggang sa umabot na nga ang takdang araw ng pamamasyal namin.

"Agnes! Tara na naghihintay na yung iba sa simbahan!" sigaw ni Ronald sa labas ng bahay, kaya agad akong tumakbo palabas at hindi na nakapag paalam pa kay Lola Marie, sermon nanaman ang aabutin ko mamaya. Napakamot na lang ako sa ulo ko dahil sa pagkalimot na magpaalam.

"Saan tayo?" tanong ko may Ronald

"Hindi ko alam, tanongin mo na lang sina Gemma mamaya pagdating sa simbahan." naka ngiti nitong sambit kaya napatango na lang ako at patuloy lang sa paglalakad kasabay kay Ronald.

"Agnes, tara na kanina pa naghihintay si Janna sa gubat, nangunguha sila ng mga bulaklak doon." masayang saad ni Gemma at tuluyan akong hinatak, kaya lakad takbo ang ginawa namin. Hindi na ako nakapalag at baka matakot si Gemma o baka isiping gumagawa lang ako ng istorya upang hindi makasama sa pamamasyal nila.

"Agnes, dito ka lang muna ha. Babalik kami agad may nakita lang si Janna na magandang bulaklak doon malapit sa Acacia. Balikan ka namin, h'wag kang aalis d'yan baka mawala ka." saad ni Gemma at tuluyang umalis para samahan si Janna. Naupo lang ako sa kahoy na nakatumba kung saan ako iniwan ni Gemma, ngunit ilang oras pa ang lumipas ay hindi pa sila nakakabalik. Tumayo na ako at aalis na sana ngunit biglang may humigit sa'kin at tinakpan ang bibig ko.

Kahit anong pagpupumiglas ay hindi ako makawala, sinuntok ako nito sa tiyan kaya naramdaman ko agad ang sakit nito, tuluyang nanlabo ang mga mata ko at hindi ko na alam ang sumunod na mga nangyari. Nagising akong nakahiga sa kama at hubo't hubad na, pinakiramdam ko ang aking katawan at nakaramdam nga ng sakit sa ibabang parte ko. Mahapdi at parang may tumutusok sa aking tiyan, napaiyak ako sa sakit nito pero hindi dapat 'yon ang isipin ko.

Kailangan kong makaalis dito, kailangan kong makita si Lola at magsumbong sa awtoridad. Pero sino ang maniniwala? hindi ko alam ang gagawin. Parang mawawala ako sa wisyo, anong ginawa ko para mangyari ito?

Agad akong napatalon noong bumukas ang pintuan ng kwarto at pumasok doon ang matandang lalako na kumausap sa'kin sa parke. May nakakatakot itong ngiti sa kaniyang mukha, agad siya lumapit sa'kin at tinignan ang aking katawan.

"Akalain mo nga naman at masarap nga talaga ang sariwa pa, bakit hindi tayo maglaro ulit?" saad nito at agad na humalakhak. Hinawakan niya ako sa leeg at patapon na inihiga sa kama, naramdaman ko ulit ang kirot kaya hindi agad ako nakapag pumiglas.

"H'wag kanang lumaban, nasarapan ka rin naman noong una kitang inibabawan." mala demonyo nitong saad at tuluyan na nga akong binaboy nito ng paulit-ulit.

Hindi ako naging baliw, pinilit ko lang walain sa isipan ko ang karumal-dumal na nangyari sa kabataan ko, ayaw kong mangyari din 'yon sa dinadala kong sanggol. Nagbunga ang panggagahasa ng demonyong 'yon at wala akong balak isisi sa bata ang kamalasang nangyari sa'kin. Hindi ko pagsisisihan ang nangyari, ayokong isipin ng batang dinadala ko na pinagsisihan kong mabuo siya at makita ang mundong 'to.

Masaya kong pinagmasdan ang anak ko sa kalayuan, ayokong lumapit at ayokong matakot siya, ayokong sagutin ang mga katanungan niya. Hindi pa naghihilom ang sugat ng kahapon ko, siguro kailangan ko munang maghilom upang ang anak ko naman ang siya mayakap ko at hintaying maghilom din ang puso't utak niya sa nangyari.

"Hindi ko man nasabing mahal kita, pero tandaan mong nandito lang ako laging nakamasid sa'yo sa malayo at binabantayan. Ikaw ang rason kung bakit patuloy akong lumalaban sa kabila ng kapangahasan na pinadanas ng mundo sa'kin." saad ko sa hangin at tuluyang umalis.

END

All rights reserved ©
abieyy_geng | 2024