Aşiret Dızlamak

6. Bölüm

Selamm. Görüşmeyeli nasılsınıızz?

Yeni bölümümüzde kitabımızın asıl konusu başlamış bulunmaktadır iyi okumalar dilerim sizlere.

Yazım hatalarımın olduğu satırları belirtirseniz sevinirim çünkü yazarken biraz dalgındım açıkçası siz belirtirseniz benn düzeltirim.

Bol bol yorum, satır içi yorum yapmanızı bekliyorum. Düşüncelerinizi ve fikirlerinizi okumak çok güzel.

Bol bol anlayarak okuyunn.

Sinirden kafayı yemek üzereydim. Bir kaç saat önce resmen beni evlerinde, daha doğrusu o lüks konaklarında zorla tutmaya çalışıyorlardı.

Onların tarafından bakınca 21 sonra bulunan bir abla, kardeş, kızları  vardı karşılarında. Ama onlar benim tarafımdan baksaydı görecekleri şey darmadağın olmuş, nefret ettiği insanların gerçek ailesi olmadığını, sadece bir mektupla gerçek ailesini öğrenen, dışarıdan her ne kadar sağlam görünse de içi darmadağın, savunmasız bir kız çocuğuydu.

O kızı toparlayan olmuştu.

O kızın yanında olan da olmuştu.

Ama artık yoktu. O kızın en kötü günlerinde yanında olan kişi yoktu. Şimdi ne olacaktı? Beni yalnız bırakan insanların kollarına mı gidecektim?

Çok beklerlerdi.

Ben konaktan çıktığımda arkamdan gelmiş, hatta arabayla peşimden gelip binmem için bile ısrar etmişlerdi. Ama bundan sonra birbirimizle muhatap olmak onlar için de, benim için de iyi değildi.

Olmayacaktı.

Alışık olmadığım telefonumun sesi saatlerce susmadığı için sessize almak zorunda kalmıştım. Sarp istese yanıma gelirdi, hatta denemişti ama kapıdan kovduğum için geri gitmiş, aramaya ve mesaj atmaya devam etmişti.

Dikkatimi çeken bir şey vardı. Mahir ağa konuşmuyor, sanki söyleyeceklerini başkasının söylemesini sağlıyordu. Mesela kızları olduğumu ilk öğrendikleri zaman o değil, karısı Zerin abla konuşmuştu benimle. Garipti.

Koca bir ağa olduğunu bilmesem içi gidiyor sanacaktım. Öyle bakıyordu.

Her neyse. Eğer biraz daha onların tarafından bakmaya devam edersem gururuma yenilecektim.

Eve gelince direkt duş almıştım. Onca saat antremanın ardından leş gibi kokmamam mümkün değildi. Kesin onların yanında da kokmuştum. Al işte, rezillik kaynağı. Hayır ne diye salondan çıkmadan girmiyorsun ki duşa. Ama hepsi o Sarp'ın yüzündendi. Sinir etmişti beni.

Yatıp tavanı izlemekten artık sıkıldığım için kalktım ve masanın üzerinden telefonumu aldım. Saçlarım kurumuş sayılırdı. Şu an nemliydi.

Boş bulunarak neden açık olduğunu anlamadığım sessiz modu kapattım. 

Ve ardından kilit ekranına bildirimler yağmaya başladı. Gerçekten büyük bir salaklık yapmıştım. 

Gözüm Kaya'nın attığı mesajlara kaydı. İstemsiz bir şekilde kilidi açıp sohbete girdim. Neden olduğunu bilmediğim bir şekilde içimde ona karşı yakınlık hissetmiştim. Devamı olmamalıydı. Ama o sadece ablasını sevmek isteyen bir gençti.

Kaya: Sen bizden vazgeçmiş olabilirsin. Hatta vazgeçmeyecek kadar bile istememiş de olabilirsin. Ama ben ablamı sonunda bulmuşken bırakmam. Sen abla ne demek bilmiyorsun ki zaten. Ya da olmayan bir abla.. Ben yıllardır olmayan bir ablayla yaşadım. Olmasını istedim ama bulamadım. Ben seni varlığını, ölüp ölmediğini, doğup doğmadığını bilmeden sahiplendim. Bu sefer gel bizimle yaşa demiyorum. Lütfen beni anla.