Author's Note:
By any means and by my standards, this isn't really an R. But still please read at your own risk. And it's because my motto in writing is, the more people you restrict them to, the more you warn them not to. The more they do it.
God, have mercy on us. It's maundy Thursday. Guess, I have to make a penance after this.
To those of you who dream of sparks, electric charges and Princelings. Let's make lots and lots of love. Figuratively. Kahit walang lovelife. Chos.
©2013. All rights reserved by ME. A work of fiction.
****
“G-gagawin pa ba natin 'to o magtititigan na lang tayo?”
Napatigil ito sa pagdutdot ng sigarilyo sa ashtray. At marahang lumingon sa kanya. “E 'di simulan mo na,” walang anumang sabi nito. Huminga siya ng malalim. “S-simulang… ano?” Hindi siya tanga. Na para bang may bago pa sa ginagawa niya? Pero minsan kailangan din magtanong kahit obvious naman talaga ang sagot.
Bumuga ito ng usok galing sa ilong bago siya tinitigan. Matagal… matagal bago ito sumagot. Halos manliit na siya sa titig nito. As if naman, may ipanliliit pa siya diba?
“Sigurado ka bang alam mo ang ginagawa mo?” Inis na sabi ng lalaki. Hinilot ng isang kamay nito ang sintido habang nakaipit sa dalawang daliri yung Marlboro. Hustler.
Walang rin itong pinagkaiba. Just like one of those rich spoiled kids she hates so much.
“Hindi mo… man lang ba itatanong ang pangalan ko?”
“Bakit, sasabihin mo ba? Kasi kung Mara ka ngayon at Clara ka bukas, what’s the point in giving me a useless name?”
Nasa unang butones pa lang siya ng blouse ng matigilan sa tono nito. Pumikit siya, feeling niya tumataas yung body temperature niya. Sa inis. “So, bakit mo pa ko… pa ko isinama dito kung ganyan din naman pala ang attitude mo?”
He shrugs his shoulders. Malapad ang mga 'yon. Hindi 'yung tipong bulging biceps and ripped muscles. Pero may muscles. Mind you, all in the right places. Medyo madilim ang paligid dahil dim ang light. Pero kahit ilang beses pa niya ulitin ito. Kinakabahan pa rin siya. Hindi na ata talaga siya masasanay. Kahit ilang beses pa niyang gagawin ito.
At dahil ito ang ikabubuhay niya.
Dahil nandito siya sa sitwasyong totoo pala ang, ‘wala e, no choice.’
May point naman ito. Pero masakit pa ring pakinggan. Syempre, kahit ilang turok sayo ng anesthesia, tumalab man iyon at maging numb, it will just only lessen the pain. Not completely put it away forever.
At napatunayan niyang walang salitang forever.
“FYI, tumatakbo ang rate ng room na to. Kaya kung tatayo ka lang diyan…”
