İçimdeki felaket

4.bölüm

Sonra ani bir kararla başka bir şehire gitme kararı aldık. Hedefimizde Burdur vardı ama kaderin bizim için başka planları vardı. Hedef Burdur'du evet ama gittiğimiz yer Isparta oldu. Isparta benim miladımdı. Orada kendimi buldum. Konuşma tarzım değişti, kaybettiğim alışkanlıkları yeniden kazandım ve bunun gibi birçok şey... Size rastgele yanyana oturduğunuz kişinin ileride kız kardeşiniz gibi olacağını söyleseler ne yapardınız? Ben gülüp geçerdim ama bu oldu. Bana Ispartayı sevdiren asıl şey aslında oydu. Birlikte yaptığımız şeyler bana ilk defa kendimi "genç bir kız" gibi hissettirmişti. Sonra aslında aynı mahallede olduğumuz ama Hatay'da hiç birbirimizi fark etmediğimiz biriyle tanıştık. Onunla daha önce hiç yapmadığım şeyleri yaptık. Ve acı kardeşim, gün doğumumla tanıştım. Bana dayanak, sırdaş oldu. Kendisinin ne kadar özel olduğunu anlatamam çünkü onu anlatırken zihnimdeki her kelime onu anlattığım satırlara dahil olmak istiyor. Sen benim için ne kadar değerli olduğunu biliyorsun gün doğumum. Umarım hissettirebilmişimdir sana sevgimi... Kısacası Isparta bana çok şey kattı. Isparta bana kendimi sevdirdi. Bu yüzden orasıda artık en az memleketim Hatay kadar özel benim için...
Sonra bir gece saat sabahın üçü evet Aşkın Kurgusuna ilk satırlarımı yazdığım gece... Cesaret edememiştim o zaman yayınlamaya bu yüzden bana özel kalmıştı. Fakat sonra Hataya geri dönünce bilinçsizce kağıda döktüğüm o kurgu Aşkın Kurgusunu da yayınlamak için bana cesaret verdi. Evet bahsettiğim o kurgu Sonsuz Bahar.

"Her baharın bir sonu vardı fakat deniz gözlü adamın baharı sonsuzdu"

Bu replikle başladı belki her şey hiç umudum olmasada yayınladım evet hatta ilk iki bölümden sonra bölüm yazmadım günlerce fakat şimdi diyorum ki iyiki doğum günümde kendime böyle bir iyilik yapıp bölüm yazmışım.

Her şey çok zordu her yer yıkık ama en çok ben yıkıkım sanırım. Her şeye rağmen gülüp iyiki diyebiliyorum ya bunun için size çok teşekkür ederim.
Bunları aslında paylaşmak için yazmamıştım sadece içimi döküyordum fakat acılar paylaşıldıkça azalır diye düşünüyorum. Kötü yorum istemiyorum bunu en büyük nedeni bu sadece benim değil on bir ilin binlerce insanın acısı asla duyar kasmak gibi bir amacım yok gerçekten sadece içimden geldi...

Eğer okuduysan ve gerçekten hissettiysen teşekkür ederim bu benim, bizim için önemli. Bu bir kurgu değildir sadece kendimiz gibi olduğumuz ve dertleştiğimiz bir yer olsun. Kendiniz kadar güzel bir hayatınız olsun.