Acı'dan kadın

6️⃣TEKLİF6️⃣

Hayatta herşey bir döngü. Bir gün başınıza birşey gelir, nasıl olduğunu bile anlamassınız. Oysaki bir baksanız arkanıza, arkanızda ne enkazlar bıraktığınıza baksanız hayat daha güzel olucaktı.

Peki sözcükler? Hayatınızı kurtara bilirmi? Yalan söylemenizi sağlaya bilirmi? 

Hiç kendinize sordunuzmu? Ben kimim? Niye burdayım? Ben olmassam ne olur? 

Cevabını veriyimmi? Biz olmassak hiç birşey olmaz. Nedenmi? Çünki biz bu dünyaya sadece var olmak için geldik. 

Kabul edin artık hayat yaşanılası bir yer değil, biz buraya acı çekmeye geldik.  

Böyle diyorsunuz kendinize dimi? BİZ BURAYA ACI ÇEKMEYE GELDİK . Tek kurduğunuz cümle bu dimi? Oysa hayata bir kere gelmiyormuyuz? Şarkılarda öyle demiyormu? Niye yaşamıyoruzki hayatı?

Sizde Alev gibimi düşünüyorsunuz yoksa? Hayata cezalandırmak içinmi geldiniz? Yoksa cezalandırılmak içinmi?

Sabah uyanıp el yüzümü yıkadım ve aşağıya indim, ne tesadüfki Sibel denen kadında burdaydı. Gözlerimi devirip masaya oturdum. Barış masadaydı ama Burak yoktu. Eğilip Barışa "Burak nerde?" diye sordum.  

"Bilmiyorum, sabah kalktığımda yoktu." 

Kaşlarımı çattım çünkü Burak asla kahvaltı etmeden evden çıkmazdı hele bizsiz asla çıkmazdı çünkü biz yapışık üçüzler gibiydik, birbirimizden asla ayrılmazdık. Bugün Burağın kahvaltı etmeden bizsiz çıkması garibime gitmişdi. 

Evden çıkıp Barışla arabaya bindik. "Bu kadın hep bizimlemi kalıcak yani?" 

"Öyle görünüyor."

Barış kaşlarını çatıp bana baktı. "Abicim sen iyimisin? Normal tepkiler vermiyorsun. Babamız eve cici anne getirmiş, sen öyle görünüyor diyorsun."

"Nasıl tepki veriyim peki abi? Hiçbirşey ummadığım biri için nasıl bir tepki verebilirimki?  Zaten bunun bir gün olucağını bilmiyormuyduk?"

Barış gözlerini kaçırdı. Evet biz artık alışmıştık babamızın dengesiz hareketlerine, ne yaparsa yapsın artık bize garip gelmiyordu. Birinin ölümüne sebeb olan birinden ne bekliyicekdikki? 

Okula vardığımızda Barış sürücü koltuğundan indi arkasındanda ben indim. Okuldakilerin bize hem hayran gibi bakıp hemde nefretle bakmalarına alışmışdık artık. Okula giriceğimiz sırada gözüme Nazlı takıldı ve gözlerimi kısıp ona bakmaya devam ettim. Bu kızda kesinlikle birşeyler vardı ve hiç masum bir kıza benzemiyordu. Nazlının gözleri Aleve takılınca hemen gözlerini çevirdi. Korkuyordu... Herkes gibi... Ama gözlerini kaçırmasının sebebi tek bu değilmiş gibi geldi. Kesinlikle birşeyler saklıyordu. 

Gözlerimi çevirince Baranı gördüm, bu sefer ilk Nazlıya koşmak yerine bana taraf gelmeye başladı. Hatta mesafelere inat bana doğru koşmaya başladı. Baranın endişe dolu bakışlarından birşeyler olduğunu anladım. Kaşlarımı çatıp ona baktım ve titrek sesle "N-ne oldu?"  diye sordum.

Baran hüzünlü bakışlarla bana bakınca  dayanamayıp bağırdım. "SANA NE OLDU DİYORUM?" 

"B-Burak"

Alevin bakışları dondu ve kaskatı kesildi. "NE?"

"Burak kalp krizi geçirdi, hastanede şuan."

"Yalan söylüyorsun dimi? YALAN SÖYLÜYORUM DE" diyip Baranın göğsüne vurdum. 

Baran benim bileğinden tutup gözlerini Barışa çevirdi. Bakışlarımı Barışa çevirince gözlerindekini görmemeyi diledim. Barış gözlerini bile kırpmıyordu sanki donmuştu.Biliyordum  eğer biri ölürse diğeride ölürdü, eğer birini kayb edersem diğerinide kayb ederdim. Bunu göze alamazdım, almamalıydım.