Lisenin son senesi, hayatımın en önemli kararını vermem gereken yıl. Üniversite için son 1 sene ve ben durumun ciddiyetinin halen daha farkında değildim.
Merhaba ben Beren.
Tüm hayatı kafeler, konserler ve barlarda gezip eğlenmek olan neşeli, birazcık şımarık herkes tarafından sevilen bir ilgi manyağı.
Okulun ilk ayları geçmişti ve sınıfça çok bunalmıştık, tam o esnada bir reklam çıktı karşımıza.
"Duman konseri"
-evettt! dedik aynı anda.
Buna gidiyoruz.
O gün okul çıkışı kesinleştirdik bu konseri ve evlerimize dağıldık, akşam üzeri hazırlandık ve konser alanında buluştuk 4 arkadaş.
Herşey çok güzeldi.
Takii arkadaşımın polis babası,
Onu sevgilisiyle birlikte görene kadar..
Bir anda dağıldık ve arkadaşlarım eve gitmek zorundaydı.
Ve ben tek başıma kaldım.
Erkek kardeşim Berk'i aradım ve nerde olduğunu sordum.
Oda konserde olduğunu söyledi.
Durumu anlattım ve yanlarına gittim.
Çok kalabalık bir arkadaş grubuylaydı. Çoğu tanıdıktı ama hepsi 1.80, 1,90 ve ben aralarında kalmıştım, tamam bende çok kısa değildim (1.68)
ama onların boyundan dolayı sahneyi göremeycek bir boydaydım.
Hepimiz çocukluk arkadaşıydık ve çoğunu tanıyordum. Eren beni omzuna aldı ve konseri öyle dinlemeye başladık belli bir süre sonra yere inmek istedim ve eren beni indirmek isterken yanımızdaki çocuğun üzerine düşürdü. Çocuğu o gün ilkkez görmüştüm, çoğumuz çocukluktan arkadaştık ama ne adını duymuştum ne yüzünü görmüştüm..
Bakıştık bir kaç saniye sonra toparlandım hemen kusura bakma dedim kısık bir ses tonuyla.
Yüzüme bile bakmadı.
Anlamadım ilk, ama sinir olmuştum. Tanımıyordum sonuçta. Neyse dedim, eğlenmeye devam ettim..
Gece bitti evlere dağıldık. Ertesi gün okula gitmek için uyandım,
kahvaltı yapıp durağa gittim
gözlerimden uyku akıyordu.
Uykumu alamamıştım, neyse bindim otobüse doğru okula.
İlk ders fransızca, tabii benim kafa kazan uyudum sıranın üstünde,
aklıma gelen tek şey konserde üzerine düştüğüm çocuğun umursamaz tavırları, daldığım 2 dakikalık uykuda bile sinirlerim bozulmuştu
kii bir ses geldi
"beren hemen disipline"
Neye uğradığımı şaşırıp açıklamaya çalıştım durumu. Ama nafile biraz tartıştık hocayla
çıktım sınıftan gittim disipline
babamı aradılar beni okuldan alması için
tabii babam asker olmasına rağmen arkadaş gibiydi benimle.
Anlayışla geldi aldı beni ve eve bıraktı.
Gelir gelmez uyudum bir kaç saat.
Sonra bişeyler almaya markete gitme kararı aldım.
Markete geldim gelmesine de
bir de ne göreyim marketin kapısında
Dün gece Eren'in omzundan üstüne düştüğüm çocuk markette, ama nasıl olabilir dedim içimden onun burda olması imkansız
17 senedir küçücük yerde nasıl olurda karşılaşmayıp konserin ertesi günü mahallemdeki markette karşılaşırız?
Ve o günkü suratsızlığı ile suratıma bile bakmadan çevirip kafasını gitti.
Gittikçe sinir olmaya başlamıştım kimdi bu çocuk ve beni tanımadan neden bana bu kadar nefret doluydu.
O akşam ki kahve planımı hemen iptal edip kardeşim Berk'e planımın iptal olduğunu ve bugünlük onunla dışarı çıkıp çıkamaycağımı sordum.
Bu seferlik gelebileceğimi söyledi ve akşam üzeri 6 gibi parkta buluştuk bütün arkadaşlar.
Hepimiz çocukluk arkadaşıydık.
İlkokul, ortaokul ve lise hayatımızdan şakalaşıp gülerken,
bir araba geldi durdu parka ve o indi arabadan konserde ve markette karşılaştığım kişi.
Elinde içeceğiyle.
Herkese selam verip tokalaşıp yine suratıma bile bakmadan oturdu banka.
Huylanmıştım artık iyice, Batı'nın kulağına eğilip, buda kim bana neden selam bile vermedi dedim.
Baktı bana gülerek.
Ömer öyledir dedi.
kızlara karşı gaddar ve suratsız.
İnat etmiştim daha çok.
Herkesle arası iyi olan, herkes tarafından sevilen bana
nasıl olurda selam bile vermez?
beni görmezden gelebilir?
O günden sonra her gün Berk'le takılmaya başladım nere giderse bende gitmek istedim ne kadar istemesede kırmadı beni.
Benim amaç Ömer tabii.
Aradan biraz zaman geçtikten sonra öğrendim ki Ömer bana instagramdan yazmış aslında.
Babamın askeriymiş, babamın onu nöbete bıraktığı bir gece konuşmuşuz biraz,
sonra ben mesajına cevap vermemişim.
Asıl derdi buymuş.
Ben onu kaileye almamışımda ondan.
Ama ne irade be arkadaş.
Ay oldu çocukta gram değişim yok,
ama aynı ortamda aynı mekanda takıldıkça tanımaya başlamıştım onu.
Mükemmel karakteri, duruşu, konuşması ve gerçekten IQ gerektiren bir espri anlayışı vardı.
Galiba ben hoşlanmaya burda başladım..
Yavaş yavaş yakınlaşmaya başlamıştık arkadaş ortamında.
Birlikte gezmeye ve sohbet etmeye.
Bu aramızdaki soğukluğu kırmak için sarf ettiğim çabayı bir görün ama.
Onun da bana karşı bir duygusunun olduğunu anlamamak için aptal olmak da gerek tabii.
Sonuçta ilgisini çekmesem instagramdan babama rağmen mesaj atmazdı.
Ve sırf konuşmayı devam ettirmediğim için bu kadar içerlemezdi değilmi ama?
1 ay geçmişti ama kafaya koymuştum.
Akşam için tüm arkadaşlar konuşup sahil kenarına gitmeye karar verdik.
Akşam oldu gittik sahil kenarına,
solumuz deniz
sağımız çimlerle kaplı
yürüyüş yolunda yürüyoruz
gülerek, sohbet ederek.
Çocuk gibi batıyla şakalaşıyoruz.
Birden fıskiyeler açıldı
film sahnesi gibii...
ömer beni sırtına aldı.
çocuklar gibi koştu ıslandık fıskiyenin altına. Kalbim yerinden çıkacaktı o an.
Okadar mutlu olmuştum ki o gece.
Evet dedim.
Bu gün hislerimi söylemeliyim.
Oturduk sahildeki büfeye hepimiz.
Çay, kahve sohbet ediyoruz.
Ömere bişey konuşmak istediğimi ve benimle gelmesini söyledim.
Yürüyüş yolunun sonunda volleybol sahasının tribünlerine oturduk.
Neye nasıl başlasam bilemedim heycandan ve gerginlikten.
Çat diye senden hoşlanmaya başladım dedim.
Teşekkür etti mağara adamı.
"Aynen öyle, dümdüz bir teşekkür."
Ama bizden olmaz dedi.
Saçma sapan bir sürü bahane sıraladı oracıkta bana.
"Tamam" dedim.
Ama duygularımada söz geçiremiyorum.
Bir şartla dedim.
Veda öpücüğü isterim.
İç sesim "Beren ne saçmalıyorsun neyin vedası" desede.
Umursamadan sarılıp öptüm ve kalkıp gittim ordan.
Başlanmamış bir şeye veda ettim o gece.
Ama unutabilirmiydi o vedayı?
Gerçekten olmazmıydı bizden?
İkimizde bilmiyorduk bir veda öpücüğüyle başlayacağını hikayemizin.
