Against the Barrier (COMPLETED)

Chapter 25

I WAS weak as I was walking in the overpass, maaga pa kaya hindi gaano ka marami ang tao na dumadaan. I keep thinking a lot, kung tama ba ang gagawin ko ngayon.

Sinadya kong maaga pang pumasok dahil magpapaalam ako kay Irina, I wanted to resign from work. Nagpaalam na rin ako kay lola na mukhang kailangan kong bumalik ng El hamra.

At first, she didn't like it. Mas gusto niyang dumito na lang ako sa kanya, pero sinabi ko sa kanya ang dahilan. She was also shocked, hindi niya inasahan na wala na rin ang mga magulang ko.

"Anak, pag-isipan mo muna. Baka may magawa pa tayo, pwede naman na bumalik ka rito. Ano na lang ang mangyayari sa'yo do'n? hindi natin alam kung may natira pa para sa'yo."

Napapikit ako ng mariin dahil sa naalalang sabi ni lola, fuck! may punto naman siya. Pero gusto kong makausap sina kuya, gusto kong makita ang libingan nila mommy at daddy.

For some reason, I suddenly felt longing for El hamra. Even do it mark the most traumatic event in my life, but there's little part of it that somehow feels so home.

Wala ako sa sarili hanggang sa nakarating ako sa tapat ng kompanya kung saan ako nagtatrabaho, hindi ko na alam ang gagawin ko. This is all my dream, am I really this sure to let it go?

Para ulit sa kanila?

Pumikit ako, they are my family after all. Kailangan ko silang makita, gusto ko rin na makausap ang mga kuya ko. Bakit di nila ako hinanap? all this time, natiis nilang hindi alalahanin ang kalagayan ko.

"Watch out!"

A baritone suddenly yelled at me, napatingin ako sa daan kung saan malapit na sa akin ang isang sasakyan.

But before it hit me, a strong arm pulled me from it. Napapikit ako at napakapit ng mariin sa balikat ng matangkad na lalaki, he felt like a strong wall.

Kagat ang labi akong nagbukas ng mga mata, nakita ko na nakatingin sa amin ang mga tao na dumadaan. We are now at the side of the road, mabuti na lang at hindi gaano karami ang mga taong nakakita.

Nang umangat ako ng tingin, tsaka ko na lang nakita at napagtanto kung sino ang tumulong sa akin. It was him, the big time engineer.

Mariin na nakasunod ang mga mata ni Dravis sa walang pakialam na sasakyan, hindi ito huminto at nagpatuloy lamang kahit na sobrang bilis.

Dravis was clearly furius when his eyes dropped to me, hindi ko alam kung sa nagmamaneho pa siya ng sasakyan galit o sa akin.

Looking at our position now, him hugging me, and me who's gripping his shoulder. Hanggang dibdib niya lamang ako na kailangan ko pang umangat talaga ng leeg para makapantay sa tingin niya.

He become mature and strong now.

Nakabuo na ng muscles ang braso niya, hindi na siya 'yong parang walis na payatok na nakikita ko sa kanya rati. I mean, tama lang ang katawan ni Dravis dati pero iba na ngayon.

He become a man.

"Are you out of your mind? you're killing yourself now, huh." Aniya, nandidilim ang mga mata sa akin.

He can even talk straightly in english, unlike then.

Umalis ako mula sa pagkakakapit sa kanya, he was wearing a white long sleeve and a black trouser which is I am sure that it was all cost a lot.

Nakakahiya sa simpleng shirt at high waist palda na suot ko, umiwas ako ng tingin dahil do'n bago inayos ang shoulder bag ko.

"I'm sorry for that, you don't have to do that. Sorry sa abala." Akmang aalis na ako, but he blocked my way.