يوميات لينا مع بنقتان

{14}

قعد الثلاثه يكلموا بعض بألقابهم بعد ما نسى كل واحد فيهم اسم التانى واسمه هو شخصيا حتى بقوا بيكلموا بعض بصيغه البنت

جين: قومى يا لينا شوفى مين بيخبط على الباب

لينا: عيونى. ايه فى ايه يا ابو احمد؟

ابو احمد: استنى أخذ نفسى بس انا واخذ الطريق كله جرى لحد هنا

لينا: طب ادخل اقعد عقبال اما اجيبلك مايه

دخل ابو احمد وقعد ياخذ نفسه والباقيين كلهم قعدوا معاه علشان يشوفوا فى ايه

لينا: خذ المايه

ابو احمد: تسلمى

يونغى: فى ايه بقى

ابو احمد: فاكر يا معلم يونغى لما كنا بنجرى من ام محمود

يونغى: ايوه فاكر. وبعد ما لينا دعت انها تقع ووقعت ووديناها المخزن هناك

ابو احمد: انت مش قايل انه المخزن هناك متأمن ومش ممكن مهمى حصل انها تهرب من هناك وانها لو هربت هتبقى ابن كلب

يونغى: ايوه

ابو احمد: انت بقى ابن كلب

لينا: احيه هى هربت!!

يونغى: انتى سبتى انه قال ليا انى ابن كلب وركزتى انها هربت

لينا: ما انت الى قايل لو هربت هتبقى ابن كلب. سيبك من دا دلوقتى وخلينا نركز انها هربت

ابو احمد: هى اصلا جات عندنا الحاره بس انا زوحت منها وجيت على هنا جرى

جين: طب احنا هنعمل ايه

والكل قاعد بيفكر هيعملوا ايه فى المصيبه الى جات ليهم من تحت الارض لقوا تاي وجونغكوك داخلين عليهم بشنط كبيره

جيهوب: ايه دا انتوا رايحين فين؟

جونغكوك: هنهرب من هنا لحسن نلاقى ام محمود داخله علينا دلوقتى

تاي: انا هروح اقعد عن عفاف لحد اما تحلوا المشكله

جين: تصدق فكره. كلوا يقوم يلم هدومه هنروح نقعد عند عفاف

نامجون: وابو احمد

جين: هييجى معانا هنسيبه يعنى