Against the Barrier (COMPLETED)

Chapter 17

As soon as I opened my eyes, the white ceiling of my room and the smell of medicines burst upon me. Wala akong ideya kung bakit ako napunta rito, masakit din ang katawan ko lalo na sa likod ng ulo ko.

I strained myself to get up as I caressed nape, why does it hurt so much? parang namamaga ito at kulang sa masahe.

"You're finally awake! thank God."

Napatingin ako sa gawi ni mommy, bagong pasok lang ito at may dalang tubig tsaka gamot.

"What happened?" Naguguluhan kong tanong sa kanya, tumingin siya sa akin at huminto sa pag-aayos ng mga gamit sa bed side table.

My mother stared at me emphatically like she can't believe me, napaatras ako dahil do'n. There's something in her eyes, it was like she's happy of whay I had said.

"Hindi mo ba naaalala kung bakit ka andito? tell me anak, ano ang naaalala mo bago ka napunta rito sa silid na 'to." She was holding my hands.

Umiwas ako ng tingin, I squeeze my eyes shut. Pinilit kong may maalala na kahit ano, pero kahit anong gawin ko ay wala akong magawa.

I don't know. . .

Tumingin ulit ako kay mommy, nakita ko ang paghihintay niya sa akin hango sa mga mata niyang nagtatanong.

I took a deep breath as I shook my head.

"Wala po. . ."

For some reason, I saw a relief in her eyes. Ngumiti rin siya na parang nasisiyahan talaga, mas lalo akong nagtaka sa kanya.

"Well, you just collapsed in no reason. Masyado ka raw stress sabi ng doctor na tumingin sa'yo kanina, good thing you have a medicine." Aniya at kinuha ang isang maliit na bote ng tableta.

"You should drink this, okay? inomin mo kahit anong oras basta kapag nahihilo ka, it will reduce the pain, okay?" Mahinahong tanong ni mommy.

Kinuha ko ito sa kanya, masaya akong pinanuod ni mommy na uminom ng gamot niyang ibinigay sa akin. Wala bang specific time ang pag-inom ko nito? hindi rin sinabi ni mommy kung ilang tabletas sa isang araw.

It made me confuse.

"Who's my doctor?" I asked, natigilan si mommy nang akmang tatayo siya mula sa pagkakaupo niya.

"Doctor Rehilo Antipala, Jr. pero the last thing I heard kanina, aalis siya at pupunta sa States kaya naman iniwan niya na lang ang gamot na iyan para sa'yo."

Hindi na ako nagtanong pa, sumama na lang ako kay mommy palabas ng kwarto ko. And there, I saw kuya Jho.

Halatang gulat ito nang makita ako, tumakbo pa siya para mayakap ako ng mahigpit. Gulat akong napahawak sa likod ng kuya ko, why is he hugging me like it was miracle na makita niya ako ngayon?

"Wala kang pasok, diba? tara, kain na tayo." Anyaya niya, kumunot ang noo kong hinawakan ang kamay niya.

"Bakit nga pala walang pasok?"

Natigilan si kuya, nanlaki ang mga mata. As if he couldn't believe it, mas lalo akong nagtaka.

The whole storey suddenly filled with silence, kuya Jho look at our mother with a teary eyes. Umiiwas naman ng tingin si mommy, tumingin ulit ako kay kuya.

"A-ano, december kasi ngayon at t-tapos na ang recognition day ninyo kaya naman may one week vacation ang mga students. New year na bukas, sa january pa ang pasok niyo." Hinaplos ni kuya ang buhok ko.

His words suddenly echos.

Recognition day. . .

December. . .