Sa loob ng isang malawak na kagubatan, nakatira ang isang batang Lobo na walang pamilya at kaibigan. Lagi siyang magisa sa lahat ng kanyang ginagawa. Ngunit, magbabago ang buhay niya simula ngayon.
Kokorokok~! Kokorokok~!
"Hm? Haa~!, umaga na pala.." sabi ni Lobo habang kanyang pinapatunog ang kanyang mga buto. Siya ay bigla nalang nakaramdam ng lamig sa kanyang likod, 'Masama ang aking pakiramdam.. siguradong merong mangyayaring hindi maganda' isip ni Lobo habang naglalakad papuntang iskuwelahan.
Habang siya ay naglalakad napansin ng kanyang mga mata ang isang aso na kulay puti at itim ang balahibo na nakatayo sa dulo ng bangin. Kung sino man ang makakakita sa aso, aakalahin nila na ito ay tinitingnan lang ang mga magagandang bagay sa kapaligiran, ngunit iba si Lobo, alam niya kung ano ang pinaplano ng Aso sa umpisa pa lamang na idapo nito ang kanyang mga mata dito. Dahan-dahan niyang linapitan si Aso at huminto sa puwestong merong likdang upang bigyan ng puwang si Aso.
Huminga ng malalim si Lobo at nagsalita, "Aso?"
Tumalikod si Aso ng kanyang narinig ang kanyang pangalan, "Bakit?"
Lumaki ang dalawang mata ni Lobo -ng kaunti- dahil sa gulat. "Anong ginagawa mo diyan?" tanong ni Lobo na nag-aalala. 'Anong dahilan kung bakit gusto mong tumalon?' tanong sa kanyang isip.
Ngumiti si Aso ng malungkot na ngiti at tumingin sa sahig, "Tatapusin ko na ang aking buhay." pagkatapos niyang sabihin ang pangungusap na ito, tumingin siya ng diretsiyo sa mga mata ni Lobo.
Sumimangot si Lobo, "Bakit?"
Ngumiti lang ulit si Aso ng malungkot na ngiti, "Ako'y pagod na pagod na.. Oo nga't sika't atletiko ako, ngunit para saan pa ito kung wala din namang rason para ipagpatuloy ito..? Lahat.. lahat sila ay laging o masyadong umaasa sa isang gaya ko na kapwa hayop rin, na nagkakamali rin. Sila ay minsan magagalit o minsan namay magtataka kung bakit ako'y nagkakamali sa isang bagay na pinapagawa sa akin.. Lahat sila, ako'y lalapitan kapag merong kailangan at kapag sila'y masaya na, ako'y iiwan.. at kapag ako'y lalapit para lang sa kaunting tulong, wala man iisa na gustong tumulong.. Ako ay laging mag-isa na pinalilibutan ng mga hayop.. Ako ay laging malungkot na ngumingiti at tumatawa para lang sa mga hayop na nasa paligid ko.. Nakakapagod din.. ang laging mag-isa at laging magpanggap na ayos lang ang lahat.. Ayokong maging mag-isa na lamang habang-buhay.." hinarap ni Aso ang bangin at siya'y pumikit, "Maraming salamat sa pakikinig sa isang walang kuwentang kuwento, Lobo" siya'y tatalon na sana ng bigla siyang nakaramdam ng init sa kanyang leeg. Kanyang ibinuka ang kanyang mga mata at nakita ang mukha ni Lobo.
Malungkot na ngumiti si Lobo, "Ano ba ang sinasabi mo? Hindi ba ikaw ay naging sikat dahil maganda ang ugali mo? Dahil mabait ka at lagi mong tinutulungan ang ibang tao kahit hindi mo kilala.. Atletiko ka dahil yon ang iyong pangarap hindi ba? Lagi kitang nakikita na nag-eensayo araw-araw ng nakangiti. Lagi silang umaasa sayo dahil hindi nila alam kung kanino aasa.. Inaasahan ka nila dahil sa iyong mga tunay na ngiti at mabait na personalidad na laging nandiyan para ipakita na ayos lang ang lahat. Siyempre magtataka sila, hayop din naman sila, maiilang sila kapag ikaw ay minsa'y nagkakamali dahil minsan masyado mong dinaramdam ang pagkakamali mo at pinapakita mo pa na dinadamdam mo ito. Dapat ikaw ay magpasalamat dahil merong lumalapit sa iyo, hindi sa kabaligtaran.. Ang mga ngiti at tawa na iyong ibinabahagi sa ibang hayop ay hindi ba tunay? Huwag kang magsinuwaling sa sarili mo Aso, alam kong lagi kang masaya tuwing pinapaligiran ka ng mga hayop at alam ko din na hindi ka mag-isa, meron ka namang ama hindi ba? Huwag kang tumingin sa mga bagay na wala ka.. kung hindi sa mga bagay na meron ka.. at pahalagahan mo ito ng lubos, upang hindi dumating ang araw na wala ka ng pinahahalagahan.." 'Hindi gaya ko na wala kahit ano..' lumayo si Lobo kay Aso at tumalikod. Siya ay maglalakad palayo na sana ng siya ay pigilan ni Aso.
