Finn de Boer heeft zijn leven op de rit: hij heeft een zorgzame vriend, een baan als manager in een groot horecabedrijf en staat op het punt een opleiding tot chef te starten wanneer zijn stabiele leven ineens op de schop genomen wordt. Zijn vader i...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zaterdagen zijn de dagen waarop ik me altijd afvraag waarom ik ze werk, in plaats van dat ik niet gewoon thuis op de bank zit, terwijl ik onder het genot van een rood wijntje de eerste seizoenen van Grey's Anatomy bingewatch. Ik zwijmel veel liever weg bij de mooie groene ogen van McDreamy, dan dat ik dat doe wanneer ik een blik werp op de zoveelste uitgeserveerde bouillabaisse, waar ik alleen de ogen in kan kijken van twee morsdode garnalen die over de rand van de soepkom hangen alsof ze gezellig aan het genieten zijn van een bubbelbad. Wat een manier om de zaterdag te spenderen.
"Waarom zijn nog niet alle bestellingen de keuken uit?!" vraag ik, wanneer ik meerdere garnalen in hun soepkommen nog zie glunderen op het aanrecht. "Tempo, allemaal! Tempo! De gasten wachten."
De avond is pas net van start en ik voel de druk in de tent nu al stijgen. Het zweet staat in mijn nek wanneer één van de koks in de keuken wat cognac flambeert om de mantelschelpen in de vissoep op smaak te brengen.
"Finn. Het is pas half zes. Relax." Nora legt haar hand bemoedigend op mijn schouder. "Geef ons wat tijd om op te starten."
"Zegt de vriendin die me gisteravond urenlang wakker hield om te vertellen over haar romantische date met Bob de Bouwer," zeg ik.
Nora laat me los en glundert. "Matthew is investeerder in vastgoed. Geen bouwvakker. Heb je gisteren wel goed geluisterd?"
"Lieve Nora." Ik kijk haar aan. Haar groene ogen staan vol ondeugd en anticipatie. "Je bent al maanden stapelverliefd op deze jongen. Denk je echt dat ik niets meer weet van je gedetailleerde omschrijving van zijn rugspieren, sixpack en die zwengel tussen zijn benen?"
Nora zegt niets, maar ik zie aan haar rode wangen dat ik mijn punt gemaakt heb.
"Het gaat om zijn innerlijk, Finnepin. Niet om de lengte van zijn -"
Ik onderbreek haar direct wanneer er nieuwe groep gasten langs ons loopt. "De lengte van ons menu. Je hebt gelijk. Welkom in Michelin Erasmus. Mijn collega zal u een tafel toewijzen."
Ik wenk een andere ober onze kant op zodat hij de groep naar hun tafel kan brengen. Mijn mondhoeken rekken omhoog in een speelse glimlach wanneer de gasten doorlopen.
"Sta je nu te lachen? Finn! Het is echt weer zo ver met jou." Nora trekt me aan mijn arm mee naar achteren, de koeling van de keuken in. Pas wanneer de deur dichtvalt gieren we het uit. Tranen prikken in mijn ooghoeken.
"Soms vergeet ik gewoon dat we in de meest luxe tent van Rotterdam werken, weet je dat?" vraagt Nora. Ze haalt een aansteker uit haar schort en steekt een sigaret op. "Man, ik hoop dat ze ons niet ontslaan. Oh wacht - jij bent de manager. Nog even dan, tenminste."
Ik kijk naar mezelf in het spiegelbeeld van de zilveren muren van de stellingen en besef me dat ze gelijk heeft. Ik. Finn de Boer. 24 Jaar oud. Manager van Michelin Erasmus. De topkeet van Rotterdam Noord.
