RUHUMDAKİ SANCI

1. Bölüm

Ben Mavi

Merhaba arkadaşlar ben mavi 21 yaşındayım hukuk fakültesi menzunu ve stajerim.
Ben annemden ve babamdan çok sevgi görerek büyümedim ben abimin sevgisi ile büyüdüm. Babam,annemi sevmezdi hep döverdi her gün. Annemde bize,bana acılarını göstermemek için göstermezdi kendini ama anlardım hep kenarda köşelerde ağlardı üzülürdü. Ben abimle büyüdüm hatta babam bile benim varlığımdan haberdar değildi abimin doğduğunu biliyordu belki ama beni hiç görmemişti ben doğduktan 1 ay kadar sonra geldi eve o zaman da annem saklarmış beni odada. Abim anlatırdı bana babam annemi döver eve başka kadınlarla gelir diye .Babam genellikle eve akşam 8'den önce dönmezdi bu yüzden ben okuyabildim yoksa bende okuyamazdım abim sadece ortaokulu okuyup bitirebilmiş babam liste gitmesine karşı çıkmış. Bir gün ben ortaokul 6. Sınıfa giderken babam erkenden gelmişti bende tam okuldan gelmiştim bana sen kimsin bu evde ne yapıyorsun demişti. Bende ben senin kızınım beni nasıl tanımazsın, dedim. Ne nasıl falan yaptı sinirlendi bağırdı,çağırdı. Sonra sustu ve evden çıktı şaşırmıştım.

dövmemişti,dokunmamıştı bana sadece bağırıp, çağırıp gitmişti. O gün akşam oldu biz yemek yedik babamın gelmesini beklerken babam saat 9 oldu 10 oldu gelmedi, 11 oldu,12 oldu gene gelmedi bizde yattık ve o günden sonra 2 yıl oldu ve babam hiç gelmedi . Bir gün babam çıka geldi yaşlanmış ve yorgun bir şekilde geldi ve dikildi baktı gözlerimin içine bende lise giriş sınavına girmiştim yani sınav süreci bitmişti çok şaşırmıştım kafasındaki şapkayı çıkardı ve içeri girebilir miyim,dedi.Bende geçebileceği alan tanıdım geçti ve salona oturdu. Annen yok mu,dedi. Bende yok pazara gitti,dedim. Ne söyliyeceksen söyle,dedim. Ve başına dikildim.
Babana böyle mi davranıyorsun dedi ve sırıttı.
Bende evet ne var bunda,dedim.
Tamam sakin ol ben sizden özür dilemeye geldim.
Sen bizden özür dilemeye geldin sen.
Evet ben ne var bunda.
Anneme hayatı zehir ettikten sonra beni görünce evi terk ettin,2 yıldır yoksun ve özür dilemeye geldin.
Evet özür dilemeye geldim ben hatamı anladım lütfen affedin beni.
Yok öyle hemen tamam kırdığın kalp öyle kolay toparlanmaz hemde üstünde tepindiysen hele hiç şansın yok.
Sus AA yeter canım ben senin babanım alırım ayağımın altına.!
Ayağının altına alacağın kadar güçsüz değilim ve şimdi bu evden çıkıyorsun ve gidiyorsun bir daha gelmemek üzere derhal!.
Saygısız annen seni nasıl yetiştirdi böyle. Senin sayende annem değil beni abim yetiştirdi ve çok güçlü bir kız olarak yetiştirdi. Şimdi çık ve git bu evden.
Şimdi gidiyorum ama geri geleceğim merak etme.
Sen geldiğinde burada bir ailen olur mu onu bilemeyeceğim.

Tartıştık ve evden çıktı bende kapıyı kapattım telefonumu elime aldığım gibi iş ilanlarına baktım ve bana uygun olanı buldum. Yarın için randevu aldım. Ve annemler pazardan geldiler bende odama geçtim abim bir şey olduğunu anlayıp yanıma geldi.
Babam geldi tartıştık onu kovdum.
Ne sana zarar verdi mi.
Hayır hayır ama ben ona ruhen zarar verdim, merak etme sen bir de şey diyeceğim ben iş ilanlarına baktım ve kendime göre okul sonrası çalışabileceğim bir iş buldum. Lütfen hemen hayır deme daha iyi bir hayat için,
ben çalışırım senin çalışmana gerek yok. Hayır abi bende çalışacağım sende çalışacaksın ve burdan birlikte kurtulacağız. Peki canımın içi peki.

Ve diğer gün buluşmaya gittim kabul ettiler başladım çalışmaya maaşı da baya yüksekti. Bende yeni bir hayat için kabul ettim yarısını abime birikim olarak yarısını da üniversite için biriktiryordum çünkü ben hukuk okuyup savcı olmak istiyordum. Uzun süre çalıştıktan sonra 1,2 sene kadar biriktirdiğim para ile test kitapları alıp yeni hayat içi çalışmaya başladım ve çok çalıştım. Ve 10. Sınıfın ortasında annemle abim otobüste pazara giderken otobüs hareket halindeyken başka bir otobüse çarpması sonucu kazada vefat eden 6 kişinin içinde yer aldılar o günden sonra yıkıldım. Kendi başıma kaldım hayata yeniden başlamak zorundaydım,çok sevdiklerim öldükten 4 ay sonra acımı bastırdım ve çalıştım çabaladım. Ve istediğim yerde istediğim bölümü kazandım. Çok klasik bir söz olsa da emek olmadan yemek olmaz.