အာဏာရှင် ဧကရာဇ်၏ ဧကရီမိဖုရား

အပိုင်း ၃၉

အပိုင်း ၃၉

မိုးနှင့် လျပ်စီးများ တဖွဲဖွဲကျနေသည်။

ဖန့်ထျန်းကျို အတွက်တော့ လောကကြီးမှာ သူ့နဲ့မထိုက်တန်တဲ့ လူတွေပဲရှိသည်၊ သူ့ကို မကြိုက်ဘူးလို့ပြောဝံ့သူ ရှိဖို့နေနေသာသာ သူ့နဲ့ထိုက်တန်တဲ့သူတောင် တစ်ယောက်မှမရှိ။

သူက ကြောက်လန့်နေသည့်ဟယ်ကျန်းကို မှုန်မှိုင်းစွာ ကြည့်လိုက်ကာ လူကို လွှင့်မပစ်မိအောင် လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလိုက်၏။

ထို့နောက် ဖန့်ထျန်းကျို ဆတ်တောက်တောက်ထွက်သွားတော့ ဟယ်ကျန်းက စားလို့မပြီးသေးသည့် တည်သီးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး မြေပြင်ပေါ် အပစ်မခံရသေးသည့်သစ်သီးများကို ကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ဝမ်းနည်းဒေါသထွက်သွားရသည်။

ခွေးကောင်၊ စောက်ရူး!

သူက သူ့လက်ထဲက စားလက်စတည်သီးတစ်ဝက်ကို ဖုန့်ထျန်းကျိုထံ ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး "ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာက ကျွန်တော်လား၊ ခင်များလား!"

ဘုတ်၊ ဘုတ်။

ထိုသူ လှည့်မကြည့်မီမှာပဲ ဟယ်ကျန်း၏ ဒေါသတို့ကို ကြောက်လန့်မှုက အစားထိုးသွား၏။ သူဘာလို့ အမြဲတမ်း ဗြောင်ကြီး သွားလုပ်ရတာလဲ? ဖန့်ထျန်းကျိုက ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ကို သေချာပေါက် သတ်တော့မယ်!

သူက အလျင်စလိုပဲ စားပွဲအောက် ပုန်းလိုက်ပြီးနောက် ထိုသူက ဆူပုတ်စွာနှင့် ပြန်လှည့်လာသည်ကိုသတိပြုမိတော့ ရုတ်တရက်အမြန်ထထွက်လိုက်ကာ အိပ်ယာအောက် သွားပုန်းလိုက်၏။

ဖန့်ထျန်းကျို "..."

သူငယ်စဥ်တုန်းက သူ့မိခင်၏ အခြွေအရံတို့ မွေးဖူးသည့် ကြောင်တစ်ကောင်ကို သူ ရုတ်တရက် တွေးမိသွားသည်။ ထိုကြောင်က အမြဲပဲ လူတွေကို ရန်စတတ်ကာ တစ်အိမ်လုံး ရှုပ်ပွနေအောင် ဖွတတ်ပြီး လက်သည်းတပြင်ပြင်နှင့် ခြိမ်းခြောက်တတ်သေးသည်။ သို့ပေမဲ့လည်း သူ့ကို တကယ်ချတော့မယ့်သူက အနောက်ကနေ ပြေးလိုက်တာကိုတွေ့ရင်တော့ ၎င်းက လုံးဝကြောက်သွားပြီး လည်ပင်းကို ချက်ချင်းပဲ ပုဝင်လိုက်ကာ အမြှီးအတန်းလိုက်နှင့် တွေ့သည့်နေရာ ဝင်ပုန်းတော့သည်။ လွတ်အောင် မပြေးနိုင်တော့ဘူး ဆိုလျင်တော့ မြေကြီးပေါ် လှိမ့်လိုက်ပြီး လက်သည်းကြီးကားကာ ကိုယ်ဟန်က သတိအပြည့် ဖြစ်သွားတတ်၏။