The Fierce Probinsyana

Chapter 13 - Ulan

"Sana payong nalang ako. Para kapag umulan na at hindi mo ako nadala masasabi mong sayang sana hindi nalang kita iiniwan." 

+++Chapter 13 – Ulan+++

*drip drip drip*

LICA's POV

I stared at the window of the car as the rain drops were falling down.

I'm getting a ride to our dorm. Guess niyo kung sino yung naghahatid sa akin pabalik sa dorm?

None other than Mike Gabriel Ji Hwang. Give a round of applause everyone. *imaginary audience cheers*

After eating our meal kanina, tumambay muna kami sa bahay nila Mike at nanood kami ng tatlong palabas kaya nagabihan na kami ng uwi. I was supposed to just go home with Nikki pero Ate Akira insisted na ihatid nalang daw kami ng boys. Wala na akong magawa kasi biglang umulan at Nikki is still a bit weak from her illness so I had to agree. The shocking thing was, Mike volunteered na siya na daw ang maghahatid sa akin. Wow right? o.o

Ugh so boring. Hahay naman. Walang magawa sa loob ng sasakyan. Traffic pa. Tsk. Tsk.

Tumingin ako sa direksyon ni Mike. He's driving with a really serious yet composed face.

Napatitig ako sa mukha niya. I hate to admit it pero kahit rotten yung attitude niya, I can't help but admire his handsome face. Hindi ako magugulat kung may magsasabi sa akin na related si Mike kang Adonis at Narciso. Yung tipo na mukhang pagtitilian ng lahat ng babae kahit naglalakad lang siya sa bangketa. If I didn't dislike him, I would probably be one of those girls silently cheering for him.

Bura bura bura. Ewww. Kadiri naman ng iiniisip ko, yuck. -.-

Err. Nakakamatay ang katahimikan. -_-

I poked Mike's shoulder.

"Anong gusto mo?" irita niyang sabi sakin habang tumitingin pa rin sa daanan.

"Sungit mo naman. Meron ka ngayon no?" Tss. I think he's on his man period. "Pwede ko bang i-on yung radyo? Mayamot dito sa loob eh."

"Do whatever you want, just don't disturb me when I'm driving." taray naman nitong lalaking to. Menopausal stage lang te? 

I turned on the radio. Nag-aadvertise pa. I hate advertisements with all their lies and what-not. After a few minutes of advertising ay nagsimula nang tumugtog ng kanta ang radio.

The radio started playing Cueshe's song, Ulan. The irony of the song and the weather right now.

~♪ Lagi nalang umuulan

Parang walang katapusan

Tulad ng paghihirap ko ngayon

Parang walang humpay ♪~

Habang nakikinig ako, I swayed to the beat of the song. This is one of my favorite songs. Ang ganda talaga. I really get lost to the sound of music. Music really is a significant part of my life.

~♪ Sa kabila ng lahat ng aking pagsisikap

Na limutin ka ay di pa rin maggawa ♪~

"Hindi naman ako tanga. Alam ko nang wala ka na. Pero mahirap lang na tanggapin di na kita kapiling." hindi ko namalayan, napasabay na pala ako sa pagkanta. I started to tap my fingers.

"Hindi naman ako tanga

Alam ko nang wala ka na

Pero mahirap lang na tanggapin

Di na kita kapiling"

With feelings ko itong kinanta. Naaalala ko tuloy nung bata pa ako at naglalaro ako sa swing ng playground ng mag-isa habang nababasa na ako sa ulan. Ang sakit kaya ng pakiramdam na mag-isa ka lang at walang kasama. I never had friends sa probinsya. I put up a wall that no one can climb. Si Wayne lang talaga yung pumilit na akyatin yung pader. Haha that's how he became my best friend. I felt a tear fell through my eyes. Shet, ang drama ko naman.

"Iniwan mo akong nagiisa

Sa gitna ng dilim at basang-basa pa sa ulan"

Napatigil ako sa pagkanta nang marinig kong napasabay na rin pala si Mike sa pagkanta. Napangiti ako at nagpatuloy na akong kumanta sabay si Mike.

"Pero wag mag-alala

di na kita gagambalain pa

Alam ko namang ngayon may

kapiling ka nang iba"

Pinikit ko ang mga mata ko as I tapped my fingers on my thigh. Ang ganda ng boses ni Mike. Parang anghel sa langit na nahulog sa lupa. Ang lamig ng boses niya.

"Tanging hiling ko sayo

Na tuwing umuulan

Maalala mo sanang may

Nagmamahal sayo---ako

Lalalalalalalalala..."

As the song ended, I felt my heart banging so hard as if it wanted to get out of my chest. Wow! That was very enjoyable. Infareness, ang ganda nung harmony ng mga boses namin, kasali na rin yung kay Cueshe.

"That was great." I said as I looked at Mike.

He looked to my direction and he simply smiled. His smile made my heart melt. Uminit yung pisngi ko. Patay, lumalandi na ako. >_<

I can't believe that I could have feelings for him. Wow, agad-agad? Parang ang bilis naman. I don't like him or anything but I know there's something there that I can't interpret.

Binangga ko yung ulo ko sa bintana. Baka mag-snap out ako sa ilusyonado kong utak kung ginawa  ko yun.

Ouch! Ang sakit. T___T

"What are you doing?" sabi ni Mike. Bumalik na yung pagka-iritado sa boses niya. "Baka, masira yung bintana dahil sa tigas ng malaki mong ulo. Ang mahal pa naman nitong sasakyan ko." I swear, I can hear him smirking without looking at his face.

"Hmmpphh." I stuck my tongue out at him.

Huminto na ang sasakyan. Abot na pala kami sa dorm. Binuksan ko ang pinto ng sasakyan nang hilahin ni Mike ang kamay.

"Aren't you supposed to thank me." sabi niya.

"Opo sir, salamat po. Goodnight." I heard him chuckle which was music to my ears. Bumaba na ako at sinara ko ang pintuan. I held  hand feels hot even if it's so cold.

I laid in bed seeing his smiling face as I slept through the night.

-------------------------------------------

Thanks for reading! :') More action siguro sa next chapter.

Read, comment, VOTE, follow me, and promote naman kayo diyan! TvT