မိုးမခမောင်နဲ့ပြည့်ဖြိုးလျှံတို့ပြန်လည်မသင့်မြတ်ကြ
သေးပေ။မိုးမခမောင်မှာပြည့်ဖြိုးလျှံရဲ့ပြန်ကာလှန်
ကာပြောခဲ့ပုံများကိုစိတ်ဆိုးနေဆဲဖြစ်ပြီးပြည့်ဖြိုးလျှံ
ကတော့အလိုလိုက်ခံရလို့ဆိုးသွမ်းလို့ရသောသူ့ပုံရိပ်
ကိုထိန်းထားနေဆဲဖြစ်သည်။ဘယ်သူကအရင်အရှုံး
ပေးရမလဲဆိုတာမသိနိုင်ပေမယ့်လတ်တလောအ
ခြေအနေမှာတော့ချစ်စံအိမ်၌ရယ်သံတွေပျောက်ရှ
နေနေဆဲ။
တစ်အိမ်ထဲ၊တစ်အိပ်ယာထဲနေပြီးစကားမပြော
ဘဲသူရှောင်ကိုယ်ရှောင်ဖြစ်နေသည်ကနှစ်ဦးစလုံး
အတွက်နေရခက်ပေသည်။အိမ်တော်ရှိဝန်ထမ်း
တွေတောင်ဟီးဟီးဟားဟားမလုပ်ရဲကြပေ။
မိုးမခမောင်ကတော့ရှောင်ထွက်စရာအကြောင်းပြ
ချက်ရှိလေ၏။မင်္ဂလာပွဲကြောင့်နှောင့်နှေးခဲ့သောအ
လုပ်များကိုအတိုးချကာအကြွေးဆပ်နေသည်။တ
နေ့တနေ့လုပ်စရာမရှိသောပြည့်ဖြိုးလျှံကသာ
ဈေးရောင်းမကောင်းတဲ့ဆပ်ပြာသည်လိုတမှိုင်မှိုင်
တထွေထွေနှင့်
အလုပ်ကအမြဲသွားစရာမလိုပါဘူးလို့ပြောဖူးတဲ့မောင်
ကအခုဆိုနေ့စဉ်သွားနေပြီး၁၀ရက်တောင်မကတော့
ပေ။မနက်၈နာရီဆိုထွက်သွားပြီးည၈နာရီလောက်မှ
ပြန်လာတတ်လေ၏။အိမ်မှာတစ်ရက်နှစ်ရက်ကုန်ဆုံး
သွားတာမသိသာပေမယ့်တစ်ပတ်ကျော်ဖြစ်လာတော့ လျှံပျင်းရိခြောက်သွေ့လာတော့သည်။
"မောင်ရေ~လျှံ ပျင်းလာပြီ"
မနက်ကတည်းကအောက်ထပ်ဆင်းမလာသေးတဲ့
လျှံကိုဦးစိုင်းကဘာစားမလဲ၊ဘာလုပ်ပေးရမလဲနဲ့
တက်တက်ပြီးမေးနေရှာတာမို့လျှံအိမ်နောက်ကပန်းခြံ
ထဲဟိုတူးဒီဆွနဲ့အချိန်ဖြုန်းနေရလေ၏။
"ဦးစိုင်း မောင်ကအခုဘယ်အလုပ်မှာလဲ"
" သခင်လေးကအခုMK လေကြောင်းလိုင်းက
ရုံးခန်းမှာအစည်းအဝေးလုပ်နေတာပါ"
"လျှံ လိုက်သွားလို့ရလားဟင်"
"လိုက်သွားမယ်ဆိုသခင်လေးဆီဖုန်းဆက်မေးပေး
မယ်လေ"
"တော်ပါပြီ သူ့အလုပ်နဲ့သူရှုပ်နေမှာ။လျှံလိုက်သွားရင်
လည်းမောင်ကစကားပြောမှာမဟုတ်ဘူး"
