Reality vs Fantasy (On-Going)

CHAPTER 2 (GAME IS NOT YET OVER)

Kaye's POV

"Anong ginagawa mo dito?" Nanggigigil kong saad sa kanya. He's getting in t9

"Easy. Haha."

"Kukutusan kita. Ano nga?"

"Sa ayaw at sa gusto mo tuloy ang pagpapanggap."

"WHAT? NABABALIW KA NA BA?" Napasigaw ako ng wala sa oras. Kasi naman itutuloy yung pagpapanggap na Fake Boyfriend ko siya? The hell! No! I don't care kung gwapo siya.

"No. Game is not yet over. So? Seeya later baby."

"No. Don't call me baby. Stupid jerk." Tinadyakan ko nga yung alaga nya atyaka ako pumasok ng room at iniwan siyang hawak hawak pa rin yung alaga nya.

Buong klase hindi ako makapagconcentrate dahil nageecho pa rin yung sinasabi sakin nung lalaking yun. Arrgg! Nakakainis talaga yun.

"Class Dismiss."

Hindi ko napansin na tapos na pala ang klase. Lumilipad pa rin kasi utak ko.

Saktong pagkalabas ko may masamang hangin nanamang dumaan sa harapan ko.

"Babe let's go na." Kapit na kapit pa talaga sa braso ni Chris. Lintang retokada na nga malandi pa.

"Let's go baby.

Wala akong naririnig. Wala. Lalalalalalalalalalalala~~~ Wala akong naririnig. Sakto pang bumuhos yung malakas na ulan at sa kamalas malasan wala akong payong na dala. Ayaw pa rin umalis ng masamang hangin sa tabi ko.

"Hi baby!"

Napatingin samin sila Linta kaya napahawak ako kaagad sa braso ni Patrick. Tusukin ko mata mong retokada ka.

"Baby wala kasi akong payong." Ngayon lang to. Syempre kunwari sweet sweet kami.

"Don't worry baby may payong ako. Tara na."

Naglakad na kami papalabas ng gate. Nakakapanggigil ang landi ng boses.

Hindi ko napansin na sa sobrang pangigigil ko, kinukurot ko na si Patrick pero who cares.

"Aray ano ba! Bitter."

"Aba't sinong bitter?" Kinurot ko nga yung tagiliran nya. Nakakainis tong Patrick na to.

Tumakbo na ko kahit umuulan.

"Manong Jasmin St. nga po."

Umuulan pa rin ng malakas. Buti na lang hindi na ako hinabol nung Patrick na yun. Aish. Pano ba to?

"Salamat po Manong."

Pagkapasok ko sa bahay walang pumansin sakin kahit na basang basa na ako. Lagi namang ganto sa bahay. Wala silang pakialam sakin kahit na magkasakit ako. Ni hindi manlang ako tinanong kung okay lang ako.

Dire-Diretso akong pumasok sa kwarto ko. Ang sakit talaga sa heart.

Kasabay ng pagbuhos ng ulan ang pagbuhos din ng luha ko. Ang hirap na magpanggap na masaya ka sa harap ng ibang tao. Mabuti pa nung mga panahong andyan si Chris sa tabi ko lagi akong may nasasandalan ngayong wala na sya mag-isa kong haharapin lahat ng pagsubok na dadaan sakin.

*Kinabukasan*

Maaga akong pumasok sa University. Ako pa nga lang ata ang tao sa sobrang aga. Umupo muna ako sa may bench at saka pinagpatuloy yung pagbabasa ko sa Wattpad.

"Pwedeng makiupo."

Umupo siya kung gusto niya. Hindi ko naman pagmamay-ari tong upuan na to.

"Miss? Pwede bang makiupo?"