Your The Only One (COMPLETE)

Chapter 5

(Hi! Happy 200+ reads and I really really appreciate this! Sana ganito na lang ako parati kasaya haha!)

Chapter 5

Stephanie's POV

"Hoy utak pandesal! Bakit ang sama ng tingin nung lalakeng yun saakin! Alam mo ba? Para siyang si Joshua!" sigaw niya. Tumawa na lamang ako bilang sagot ko.

"Ang kulit kaya nong lalakeng yon! Kahit di ko siya gusto, pinagpipilitan niya yung sarili niya saakin!" sabi ko habang kami naglalakad papuntang auditorioum.

"Hay! Desperada ang lalaking yon! Tara na dahil late na tayo ng 5 minutes nang dahil sakanya!" at hinawakan niya yung kamay ko at tumakbo papuntang auditorioum.

I admit na parang nag blush ako!

Nasa auditorioum na kami. Ibinigay na ni Mr. President yung script.

"Buti't nagkasundo na kayo." sabi ni Mr. President. Sabay kaming nag "NEVER!"

After 5 minutes, tapos na kaming magprepare at mag uumpisa na.

"Bakit mo pa kailangang iwan ako huh? Diba ang mag bestfriends, hindi nag hihiwalay? Bakit?" ako. Drama lang toh huh. (Iyak mode)

"Kailangan ko kaseng gawin toh eh! Sorry." si Drew na talagang drama din. (Basta intindihin niyo na na sa drama sila huh)

"Sorry? Ayan lang ang sasabihin mo? Yang limang letra at isang syllable na yan? Yan lang ba talaga ang sasabihin mo?"

"Im sorry Lei. Hindi ko ginustong umalis eh." at nag walk out ang pangalang Lei.

So tapos na.

"Very good Stefy! Ang galing mong umarte." Sabi ni Mr. President. "And you too Andrew!" sabi ni Mr. President.

Then I walk out. Nararamdaman ko yung script ni Lei and parang ako yan. Na iniwan ako ng taong mahal ko.

"Hey! Saan ka pupunta?" dinedma ko na lang yong katagang yon at pumunta sa kwarto ko pero pagkabukas ko eh. Andoon pa si Joshua...

"Get out of my room now!" At sumunod na lamang siya.

Andrew's POV

"Hey! Saan ka pupunta?" I shout. Umiiyak talaga siya nung nag drama kami. Naiisip ko tuloy yung bestfriend ko na iniwan ko rito.

"Sundan mo siya Andrew. She need a friend." sabi ni Mr. President.

Tumango ako bilang sagot ng OO. Sinundan ko nga siya at nakita ko yung lalakeng kaakbayan ni utak pandesal kanina.

Hindi ko na lang siya pinansin pero nabigla ako ng agad niya akong hinawakan sa braso kaya tinignan ko siya.

"May problema ka ba?" tanong ko.

"Oo may problema ako!" sogaw niya.

Ako yung mahinahon tas siya sisigaw sigaw? What the fuck!

"Can you please? Layuan mo si Stefy?!" siya.

"Bakit ko gagawin yun? Ka-love team ko siya and I will never do that!" ako na parang ewan? Basta ang alam ko? Hindi ko siya iiwan.

"So may I excuse me?" At bintawan niya na yung braso ko then pinuntahan ko na si Stefy sa room unit niya.

knock. knock. knock.

"Stefy! Si Andrew toh. Please, Open your unit." sabi ko.

"Ayaw ko sainyo!" sigaw niya mula sa kwarto.

"Im here by your side. I will help you in your problems." Then nagulat ako nang agad niyang binuksan yung pinto.

"Sige. Pasok na." At pumasok nga ako.

Pumunta siya sa teres kaya ganon din ako.

"Ano bang problema mo Stefy? Pwede kang mag sabi I will here to help you." sabi ko.

Then umiyak lang siya at niyakap ako na yun ay kinabigla ko. Agad tumibok ang puso ko. Ewan ko lang pero yung yakap na toh? Familiar!

"May namimiss kase akong tao. Sa totoo lang? Lagi akong ganito because After 7 years? Wala pa rin siya." Hinimas ko na lang yung likod niya.

"Alam mo? Its better to wait nang hindi siya iniisip. Malay mo mamaya sinusupresa ka lang niya pero wala siya rito?" sabi ko naman.

Tinanggal niya na yung pagkayakap niya at ngumiti. Ibinalik niya yung view niya doon sa tanawin.

"Alam mo rin ba na kahit may problema ako? Idinadaan ko lang sa possitives kaya ikaw wag kang mag isip ng mga negas.." sabi ko. Gumaan yung pakiramdam ko nang masabi ko yun.

Nabigla ako ng kinurot niya yung pisngi ko. Agad niya rin yung tinanggal.

"Akala ko? In the first place, masungit ka. Mayabang pa! Eh yun pala mabait ka!" sabi niya at pumunta ng kama.

"Hay! Hindi ka ba napagod?" sabi niya at naupo na sa kama.

"Ah? Ewan? Basta if you need me? Just knock my door huh." sabi ko naman.

Tumango siya and she smilled. Simbolo bilang sagot niya.

Lumabas ako at nakita kong natutulog yung lalaki. Guess who? Yung lalakeng kaakbayan niya doon sa tabi ng unit ko.

Lumapit ako at kinakablit siya sa balikat.

At nagbi-blink na yung mata niya..

"Pst. Excuse me? Hinarangan mo na kase yung kwarto ko eh..." nabigla ako ng Bigla niya akong niyakap sa tuhod hanggang paa.

"Ikaw na ba yung anghel na pinadala saakin ng Diyos?"

Tinitigan ko lang siya ng ewan. Para siyang baliw eh!

"Parang ganon na nga?" Nagulat na lang ako ng bigla niya akong naitulak.

"Wag mong pansinin yung ginawa ko huh. Im day dreaming!" At dumiretso na siya sa kwarto ni Stefy. Im sure! Manggu-gulo yon don! Desperadang lalake right?

"Hoy! Anong ginagawa gawa mo rito Joshua!" sigaw ni Stefy.

Tumawa ako ng tahimik at pumunta na ng kwarto ko.

Hi! Nakakatawa ba? Sweet ba? Cute ba? Hay ewan! Pls support me for writing this story! Lovelots! Chinchin!