Nobela

Prologue

Theo

My alarm clock has rung but wala akong ganang bumangon. Sariwa pa sa mga memories ko ang nangyari sa amin ni...

phone ring

I check my phone and nagbabasakali ako na siya 'yon but no it's just CJ. I tried to forget her many times as I can pero hindi ko pa rin kaya. I answered my phone 'cause marami na ring missed calls sila CJ sa akin, ang dami na rin kasingweeks na hindi kami nakakapag-usap even sa phone.

"Hello?" I asked

"Hello? Theo is that you?"

"Sino ba sa tingin mo?" I suddenly smiled and realized na ang tagal ko na palang hindi nagagawa 'to.

"I'm fine, siguro kailangan ko na lang talaga magmove-on sa mga nangyari sa akin kaya nga sinagot ko tawag mo eh"

"Why? Ano ba ang kinalaman ko sa pagmo-move-on mo?" He asked na curious na curious>

"Expert ka kasi pagdating sa pagmo-move-on"

"Why? Bakit naman?"

"Lagi ka kasing iniiwan" then I suddenly laugh.

"Sige bahala ka papabayaan kita kung ayan ang gusto mo pasalamat ka broken hearted ka"

"thank you po"

"By the way gusto mo bang lumabas ang tagal mo na kasing nakakulong diyan sa bahay mo, c'mon lumabas naman tayo"

"Sige, Where?"

"I will just text you the address okay"

"Okay bye"

"Bye" and binaba ko na ang phone ko.

I was about to change my clothes but I suddenly see the novel.

"Ngayon ka pa talaga nagpakita ah, kung kelan nagmomove-on na ako sa mga nangyari this past few weeks, pwede ba, ayaw ko muna makita ang pagmumukha mo okay" Then I throw that novel in my bed and sakto naman sa bumukas yon sa pinakalast page kung saan dapat siya sana magsulat pero binalik niya sa akin nang wala ni kahit title wala.

I just changed my clothes and get into my car, pinuntahan ko na yung address na sinabi sa akin ni CJ ba't bago ka makapunta doon ay madadaanan mo muna yung bookstore kung saan nagsimula ang lahat.

Bumaba ako doon at nagbasakali ulit ako na baka andoon siya. Kilala ko yung babaeng yun pagwala yun sa mood pupunta lang siya sa bookstore.

"Ano ba yan Theodore Lee nagmomove-on ka ba talaga?" I asked myself kasi parang hindi ko kaya 'tong balak kong gawin.

Pumasok ako sa labas ng bookstore siyempre alangan pumasok ako sa labas, pati mga jokes niya parang virus, nahahawa na rin ako.

I entered the bookstore and ang daming tao. bumungad agad sa akin yung nakasale na book. Nilapitan ko yun dahil mukhang pamilyar. I read the title and the story description and alam ko na sa kanya 'yun 'cause that is the first book na sinulat niya kasama ako. I was about to get the book pero parang may nauna sa kabilang side.

Pinilit kong kuhanin yung book but I can't and It just come to my mind na baka siya 'yun, baka siya yung taong hinahanap ko, baka siya yung taong dahilan kung bakit hindi pa rin ako makamove-on, baka siya yung taong pilit ko pa ring hinahanap. Napangiti na lang ako kasi baka siya na nga yun.

I give to her the book then pumunta ako sa kabilang side ng bookshelf. I see her na nakatalikod. Tumakbo ako papunta sa kanya and niyakap ko siya nang mahigpit and say her name once again.

"Nica" I shouted while nakayakap ako sa kanya.

But umalis siya sa pagkakayakap sa akin.

"Kuya?, excuse me?, okay ka lang? Pwede ba tingnan mo muna yung mga niyayakap mo" she shouted.

"Oh I-I'm sorry I didn't mean to..."

Then umalis na siya without knowing na nagkamali lang ako sa nakita ko. Akala ko siya na, siya na yung babaeng hinahanap ko but kamukha lang pala.

Nagikot-ikot ako sa loob ng bookstore, pero wala talaga siya. The door suddenly opened, tiningnan ko 'yun and I shouted her name.

"Danica?!"

She look back and sigurado na talaga ako na siya yun pero umalis siya papalayop sa akin na para bang nakakita siya ng multo.

I followed her just to explain, ipaliwanang lahat ng mga nagyari.

"Nica stop! I will explain!" I shouted pero never siyang tumigil o tumingin  lang sa akin.

I follow her  while shouting her name until we reach a place na parang napuntahan na namin dati but I can't remember kung kailan yun nangyari.

"Wala ka na bang ibang gagawin kundi sundan na lang ako?" She stopped and said that to me nang galit na galit.

"Danica, I can't... I can't live without you, please" and I hold her hand ng napakahigpit na parang ayaw ko na siyang pakawalaan.

"Hindi mo pala kaya eh, sana dati pa lang sinabi mo na hindi kung kelan wala na tayong dalawa" then bigla na lang siyang umiyak at inalis ang kamay niya sa pagkakahwak ko sa kanya.

"Pwede pa naman akong magpaliwanag di ba? please let me explain"

"Ano sa tingin mo kapag iniwan ka ng isang tao, magpapaliwanag lang siya tapos okay na?"

"I'm sorry, kung hindi mo ko kayang patawarin ngayon I will give you time but please forgive me hindi ko alam ang ginagawa ko" I said

"Para saan pa, kung papatawarin ba kita may magbabago pa, kung papatawarin ba kita maaalis ba sa mga ala-ala natin 'tong mga nangyayari sa atin ngayon"

"Oo, hindi na maaalis sa mga ala-ala natin 'to but we can make a new story, new memmories, new chapter just like the novel" 

"Gaano ba kahirap intindihin na hindi nga ako yung taong kukumpleto sa nobelang yon"

"Madaling intindihin Nica pero mahirap tanggapin na sayo mismo galing na hindi ikaw yung tatapos nyun" lumuhod ako sa harapan niya and said every words na sana dati ko pa sinabi sa kanya.

"Danica, I promise everything will change pero yung pagmamahal ko sayo hindi mababawasan, hindi magbabago pangako, just give me another chance"

"Theo tama na, ayoko ko na, malaya ka na"

"Danica just look into my eyes" she look at me and I look at her eyes.

"Gusto ko huli na 'to na makikita kong ganyan ang mga mata mo, gusto ko huli na 'tong araw na 'to na iiyak ka dahil sa pagkakamali ko, I want na makita yung mga mata mo katulad ng dati"

inalis niya ang tingin niya sa akin and she left me. Bigla na lang bumuhos ang ulan and she left na andoon sa place na yun.

"Hindi pa ito ang huli Nica 'cause hindi pa tapos yung nobela"