araf

hayat gece 2de şarhoşken anneme "beni seviyor musun?" diye sorduğum gün gibi hissettiriyor

yine ve yine sağlıksız düşünceler,
          özünde korkular yeşerdiler.
          dualarımdasın omnia.

tutulmamış sözlere kanmak mı, yoksa tutulmuş sözlere inanmamak mı daha ağırdı?

söz bir tanem, yanaklarını duman izi yapmayacağım senin.

yok ya stres yapmıyorum (yüzüm sivilce döküyor, abuk subuk şeylere sinirlenme, aşırı uyuma)

★

bu sefer mum yok, kırgın çocuk.
          senin şerefine üfleyeceğim dumanlarımı.

test kitapsız gezmeyi çok özledim. kafede ders düşünmeden durmak. derssiz gezmek. derssiz yaşam. son 32

ses telleri boğazına dikenli tel olmuş, batıyor.

vakit öğleni biraz geçmiş, boş bir bank bulmuş oturmuşsun, dudaklarında ahududulu bir duman geziniyor. insanlar önünden bir telaşla geçiyor.
          bazılarının telaşı sohbetle kavrulmuş, veliler günün coşkusundan bitik, çocuklar kovalamacalar içinde. 
          gökyüzü, dumanını valsa davet ediyor. gözlerini kapatıyor, yüzünü güneşe kaldırıyorsun. aralı dudaklarından süzülüp gidiyor kasvetin tecellisi. uğurlamak için açıyorsun gözlerini, bir deli ışık kamaştırıyor irislerini.
          yoldan geçen onca ruh arasında birisi sakin, kendince kafiyeler sıralıyor. ellerinde tesbihleri, öyle avare dolanıyor.
          tam o sıra zihninde bir şarkı beliriyor, döküveriyorsun.
          
          "insanlar geçer gider aramızdan, yanımızdan geçer gider; hatrımı sormadan."