Dedicated to: Liana Marie Chici Gampong
Chapter 4
Smile
"Kureiji . . ."
My brows creased. It was the same word he'd told me when we were still on the cruise ship. What does that word mean?
But instead of cracking his alien word, I chose to focus on things that happened last night. Was that a dream?
Baka naman nasa set lang ako at itong hapon na nasa harap ko iyong bagong extra sa movie namin?
I tried to look around to search for the hidden cameras and crews, but I failed to find one.
"Oh, no! This can't be happening! Mangingitim ako rito. Oh my gosh, my skin!"
I massaged my temple and tried to remember what really happened. I bit my lower lip, and tears started to sting on my eyes.
"A-Akio! What happened to him?"
I stood up, and I started to pace from left to right continuously. Napahawak na ang ilang daliri ko sa mga labi ko habang nagsisimulang maglinaw sa akin ang lahat.
It was not really a dream! Akio asked me to be his muse for a business party, and we had a few deals. We flew in Japan using a private jet plane, met a lot of Japanese that I failed to understand, but what caught my attention was the unusual Japanese. Natigil ako sa paglalakad at unti-unti akong lumingon sa hapon na ngayon ay malayo pa rin ang tanaw sa dagat.
I huffed.
Siya ang may kasalanan ng lahat ng ito!
"Y-You!" I pointed him.
He lazily looked at me again. He sighed. Mabagal siyang tumayo, pinagpagan ang tux niya at nagsimula siyang maglakad papalayo sa akin.
Umawang ang bibig ko. Namaywang ako habang habol ang tingin ko sa kanya.
"W-Wow! Wow naman! Sobrang gwapo mo naman po!" sigaw ko sa kanya.
He didn't mind me. Nagpatuloy siya sa paglalakad at nang masiguro niya na hindi na niya ako makikita o maririnig ang boses ko, bumalik siya sa pag-upo sa buhangin at pagtanaw sa dagat.
Napahilamos na ako sa sarili ko. Naiiyak na ako! I am fucking worried about Akio. I saw him before the tragedy. May tama siya sa ulo!
I hope he didn't fall off the water. Dahil kung nangyari iyon, hindi niya magagawang iligtas ang sarili niya. He was unconscious!
"Akio, I am sorry," usal ko.
Naupo na rin ako sa buhangin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko na rin alam kung saang parte na ba ako ng Japan!
"This is a nightmare!"
Ilang beses kong tinapik ang pisngi ko para magising na ako sa masamang panaginip na ito, pero hindi pa rin ako nagigising.
Napahikbi na ako.
"This is wrong."
I unconsciously hugged my legs and hid my face behind my knees as my eyes followed the movement of the waves.
Bakit kailangan kong ma-trap sa isla kasama ang hapon na iyon na wala namang pakialam? Bakit sa dami ng pwedeng mahulog at—
Natigil ang pagrereklamo ko sa aking isipan at muli akong sumulyap sa hapon na kasama ko sa isla.
I suddenly remembered that scene.
"Isinusumpa ko, ng magandang si Everleigh, sa gitna ng kalangitan at dagat ng Japan! Ang hapon na nasa harapan ko ay mahuhulog sa karagatan! Oo! Mahuhulog pero hindi naman malulunod. Mata-trap siya sa isang isla na may amazonang hindi siya titigilan!"
Mariin akong napapikit at halos sabunutan ko ang sarili ko. The curse . . .
Iritado akong tumingin sa kalangitan. Nag-iinit na iyong mga mata ko dahil sa tindi ng galit.
"Sabi ko, amazona! Hindi diyosa! Bakit ako ang kasama ng hapon na 'to rito?!" iritado kong itinuro si Seiji Matsumoto sa malayo.
Marahas akong tumayo sa puwesto ko at malalaki ang hakbang ko patungo sa kanya. Humarap ako sa kanya at hinarangan ko ang pagtulala niya roon sa dagat.
"This is all your fault!"
Maybe he reversed the curse or he did something that would drag me into this. It was clear! Sabi ko ay amazona ang gugulo sa buhay niya rito, pero bakit ako ang dinala?!
Tumayo siya ulit at tamad na naglakad papalayo sa akin. Mas lalong tumaas ang kilay ko at parang umakyat na sa ulo ko ang lahat ng dugo sa katawan ko.
Naha-high blood na yata ako sa kanya!
Ilang beses ko siyang sinubukang lapitan pero hindi man lang nagbago ang ekspresyon niya at ang tamad at mabagal niyang pagkilos.
I was gasping for air to breathe when I reached his place for the nth time. Nagpupunas na ako ng pawis.
Naiiling na siya nang tumayo siya at magpagpag ulit ng buhangin sa tux niya.
"Wait! Aren't you tired of this? You'll stand and then sit again, and then once that I'd reach you, you'll look for somewhere to sit again! Tapos magpapagpag ka ulit ng buhangin! Paulit-ulit na lang!" Napapadyak na ako sa harapan niya. Too frustrated!
"Para na tayong tangang dalawa rito! Napapagod na akong humabol sa 'yo!"
Of course, the Japanese Seiji Matsumoto, didn't understand my words. Hindi niya pa rin ako pinansin at naglakad na siya papalayo.
Hindi na ako magtataka kung naikot na namin ang buong isla.
"Grrr . . ." Nahila ko na ang sarili kong buhok dahil sa tindi ng pagkainis sa kanya. "Seiji! Wait!
Sa pagkakataong iyon ay hindi na siya umupo sa buhangin. Hindi na siya tumigil sa paglalakad habang habol ako nang habol sa kanya.
"Kureiji, kureiji," paulit-ulit na sabi niya.
Ang mabagal niyang palalakad ay unti-unting napalitan ng malalaking hakbang hanggang sa tumakbo na siyang tuluyan.
"Aba't gago!" Hindi ako tumigil at pinilit ko siyang habulin. "Seiji! Ano ba?! Seiji!"
Nakailang sigaw ako ng pangalan niya habang lumiliit iyong pigura niya sa mga mata ko.
"Sei—" Hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang matapilok ako. Halos sumubsob ang mukha ko sa buhangin dahil sa pagtumba ko. "Fuck!"
I frustratingly shouted at the top of my lungs. Hindi ba nakikilala ng hapon na iyon kung sino ako? Bulag ba talaga siya o may kulang na turnilyo sa utak niya?
I am Sidra Everleigh Rosilla! One of the most hailed actresses in the Philippines, envied by many, wished by thousands of men, loved by some . . .
Maraming nagkakandarapa sa atensyon ko, tapos siya na hapon na hindi yata nagsa-shampoo, tinatakbuhan lang ako?!
Nang tanawin ko siya, natigil na rin ang pagtakbo niya. Saglit lang siyang sumulyap sa akin na parang hindi niya nakitang natumba ako.
Wow! That's the second time! Hindi ba alam ng hapon na 'to ang salitang gentleman?
Sa huli ay napagod na rin ako. Hindi ko na siya hinabol at naupo na akong muli sa buhangin. Ang laki ng distansya namin sa isa't isa.
Sumigaw ako sa dagat dahil sa sobrang pagkainis. Paano ako makakaalis sa islang ito?
How about my hygiene? Paano kung tumagal pa ako ng linggo rito? How about my skin? Magkakagulo ang buong Pilipinas sa sandaling pumutok ang balitang nawawala ako.
Naiiyak na ako.
Wala sa sarili akong lumingon sa bandang kanan. I wasn't expecting that I'd see something that would motivate me, but our eyes locked again.
Nakalingon ang hapon sa akin.
I thought he would look guilty of getting caught. Pero ibinalik niya lang ang atensyon niya sa dagat sa mabagal na paraan. Something like he didn't care about what I'd think about him.
I rolled my eyes.
I convinced myself not to mind him from now on. I'll just wait for a rescue and pretend that he doesn't exist. Alam kong hindi rin magtatagal ay may darating para tumulong sa akin. Akio will not stop looking for me. My family, the showbiz, and my loyal fans. Maraming maghahanap sa akin.
Konting tiis lang, Eve.
Akio will save you away from this island and that Japanese idiot!
Maghapon akong hindi kumain at uminom ng tubig. I felt so tired and drained. But that didn't give me hope to wait.
Hanggang sa magsimula nang dumilim at lumamig sa paligid. Halos yakapin ko na ang sarili ko pero wala man lang iyon nagawa. The island was bad during the daytime, for it offers sunlight that would burn my delicate skin, but it's also damn bad at night! Idagdag pa ang suot ko na hindi naman akma sa isla.
Like duh? A golden silk sexy dress in an island?
"It's cold," usal ko.
I hugged my legs and hid my face behind my knees, but that didn't give me comfort at all. Nanunuot na iyong tindi ng lamig sa balat ko.
I'm afraid that I might catch a cold tomorrow. Kanina ay halos matunaw ako sa sobrang init, tapos ngayon ay halos manigas na ako sa lamig.
"Akio . . . faster, please." Fresh tears fell on my cheeks.
Dalawang palad ko na ang gamit ko para punasan iyon. What have I done wrong? Bakit kailangang parusahan ako?
I've watched familiar movies like this situation. Na may babae at lalaking mata-trap sa isang isla. It will always be romantic and adventurous. He will be hot, caring, and yummy.
He'll be topless in front of me with beading sweats on his handsome face and those sweats will prickle down from his face to his adams' apple, to his broad chests until to his six-pack abs and he will ask me seductively, "Are you cold, Eve?"
Pero ano naman itong ibinigay sa akin?
I bit my lower lip.
Seiji Matsumoto wasn't topless. He's fully covered with his tux! Kahit tirik na tirik ang araw kanina at halos maligo na siya sa sarili niyang pawis, hindi man lang siya ngumiwi at sumubok hubarin iyong tux niya.
He's not handsome dahil mukha siyang puyat! Broad chests? Six-pack abs? No way! Maiinsulto ang Calvin Klein kapag sinubukan niyang magsuot ng boxers nila!
Gosh! Nasaan na iyong romantic scenes sa ganitong uri ng palabas sa mga movie?
He's not even hot! Caring? What the hell?! And yummy? Buto-buto nga siya!
"Akio . . ."
My teeth started to clatter. Ilang beses ko na rin hinipan ang mga palad ko para makaramdam ng init pero wala man lang iyong nagawa.
Sinulyapan kong muli sa posisyon ni Seiji. Hindi ko na siya masyadong makita dahil madilim na talaga. "You're not my type, assuming ka masyado," bulong ko.
Ang sama ng ugali niya. Siya nga itong may makapal na damit, hindi niya naman inalok sa akin. Grabe.
My eyes were about close when I heard a sudden thump on my side. Were those woods? Nang nag-angat ako ng tingin ay halos himatayin ako sa hindi pagkapaniwala.
"Samui," usal niya.
Yumuko siya at nagsimulang ayusin iyong maliliit na kahoy. I saw stones on his hands, and he tried to make fire from it. Hindi na ako umaasa na magagawa niya iyon pag-apuyin dahil wala naman sa hitsura niya, pero ilang beses akong napakurap nang makita kong unti-unti niyang napagningas iyong mga kahoy hanggang sa magkaroon na nga ng apoy.
"May alam ka palang ganyan. Hindi halata."
He didn't respond.
Hinayaan kong manatili ang katahimikan sa pagitan namin.
We let the sound of the flicking fire, the waves of the sea, the hustle of the wind, and the noise of the island forest overwhelmed our first night together—in this island.
Habang nakayakap ang mga braso ko sa aking mga binti, bahagya akong lumingon sa kanya.
Is he always this emotionless?
Nakatuwid na iyong mga binti niya sa buhangin habang nasa likuran ang dalawa niyang kamay bilang kanyang suporta. He slowly looked up the night sky, and my eyes followed him.
The stars were visible, and twinkling happily as it witnessed our struggle together.
"Kirei ne," tipid na sabi niya.
I heard those words before. Pinilit kong alalahanin kung saan ko iyon narinig hanggang sa maalala kong iyon ang sinabi ng hapon na kausap ni Akio nang sandaling tumingin sa akin.
Beautiful?
So . . . he's admiring the beauty of the stars.
I knew that he's aware of my eyes on him, pero pinili niya akong hindi pansinin at ibigay ang atensyon sa kalangitan.
"Thank you," mahinang sabi ko sa kanya.
Akala ko ay pababayaan niya na akong manigas sa lamig dito. But he braved himself to come near me and made a fire to share it with me.
Lumingon siya sa akin.
The fire between our eyes danced slowly, the thread of smoke continued to linger, and the sound of the wood cracking suddenly became music.
He was about to utter a word, but he chose to return his attention in front of him—the sea.
Hindi ko na siya pinilit kausapin nang gabing iyon. Labag man sa loob kong humiga sa buhangin, wala rin akong pinagpilian. Itinagilid ko ang katawan ko at piniling italikod ang sarili ko sa kanya bago ko ipinikit ang mga mata ko.
I was half-asleep when I heard his soft voice. Probably he sleeps talk.
"Oyasumi . . ."
***
When I opened my eyes, I knew that my annoyance would double the moment I'd witness his emotionless face.
But it seemed like the evening air that night made him a little bit of a human. The familiar tux was now covering my body. It glided down on my waist as I struggled to get up.
I grinned. Hinawakan ko ang tux niya na amoy langis na dahil sa tindi ng pawis nang pinanindigan niya iyong hindi hubaran kahapon.
Niyakap niya na lang dapat ako! Pa-cover cover pa siya ng tux niya!
Hinanap ng mga mata ko iyong pamilyar niyang sabog na buhok na parang hindi na-shampoo, and there! I saw Seiji Matsumoto with his white long sleeves. Sobrang payat talaga.
He stood near the sea, throwing pebbles into the water while watching it skip for his satisfaction.
Okay lang na walang abs, caring naman pala kapag hindi ako nakatingin.
"Seiji!"
Natigil siya sa pagbato sa dagat at lumingon sa akin.
"Ohayo," bati ko. Alam ko naman ang good morning.
Saglit siyang natigilan bago siya mabagal na humarap muli sa dagat at ipinagpatuloy ang pagbato. But what made my smile widened was a small movement of his lips.
Seiji Matsumoto tried to suppress his smile.