Zonnestralen schijnen op mijn gezicht. Grommend trek ik het laken over mijn hoofd en draai me om, maar slapen lukt niet meer.
Naast mij ligt Lorena, nog diep te dromen. Hoe het haar steeds weer lukt om in mijn bed te belanden is voor mij een raadsel. Ik zucht en weet dat wanneer ze wakker wordt alles weer ongemakkelijk gaat zijn. Ze weet dat ik niet graag heb dat ze blijft slapen, maar ik was moe en viel in slaap voor ik haar kon wegsturen.
Voorzichtig sta ik op van het bed en trek een donkerblauwe broek en zelfde kleur tuniek aan.
Ik kijk naar Lorena, die zich nog eens omdraait en pak mijn wapens op. Zo stil mogelijk sluip ik mijn eigen kamer uit.
Buiten het fort zie ik de zon die laag hangt boven de zanderige heuvels. De lucht eromheen is roze en een oranje gloed strekt uit over de woestijn, waardoor het zand lijkt alsof het is gemaakt van goud. Veel valt er op dit uur nog niet te beleven op het fort. Behalve in de arena waar ik nu naartoe ga. Daar is altijd wel iemand aan het trainen.
Ik leun met mijn armen over de metalen ring en bekijk een vijftal van mijn broeders aan het werk. Ze helpen een jongen, ik schat hem een jaar of twaalf, die staat te springen van energie. Eén van hen spreekt me aan. Zijn naam is Branko, ik ken hem van ziens.
"Hey Diran, geef je even je mening over mijn kleine broer hier?"
Meteen stap ik de ring binnen en maak mezelf groot terwijl ik op zijn kleine broer afstap. Dapper blijft de jongen op zijn plaats, en lost zijn blik niet van de mijne wanneer ik voor hem kom te staan. Hij is klein en slungelig, maar weet wel hoe hij een zwaard moet vasthouden. Ik bekijk hem van kop tot teen en hij geeft geen krimp. "Wat is je naam?"
"Adil."
"Wel Adil, je lijkt niet onder de indruk van je tegenstander. Dat is goed." Ik kniel zodat ik op zijn hoogte zit. "Ik zal je even een geheim vertellen. Iedereen heeft een zwakke plek. Zelfs mannen die onverslaanbaar lijken."
De rest fluister ik in zijn oor. "Jouw broer laat zijn arm zakken wanneer hij aanvalt...als hij dat doet, raak je hem in zijn zij."
Adil grinnikt en knikt. Ik sta op en wandel achterwaarts de ring uit. "Hij is volledig van jou."
Branko kijkt me wantrouwend aan en gaat voor zijn kleine broer staan die nog steeds staat te lachen. Hij heft zijn zwaard en valt aan. Adil springt weg en slaat zijn zwaard tegen Branko's zijde. "AUW" Branko valt neer op één knie.
Ik lach en Adil geeft me een high five. Zijn broer staat op en komt naar me toe. "Fijn...heel fijn." Hij lacht en wrijft over het hoofd van zijn kleine broer.
Adil is trots en kijkt me aan. "Wat is jou zwakke plek?"
Ik neem mijn zwaard uit de schede en stap naar het midden van de ring. "Zoek jij maar uit."
Adil haalt uit als eerste.
Wanneer Adil wat heeft bijgeleerd is de arena ondertussen druk bezet. In de verte zie ik Asad naar me toe komen en hij groet me zangerig. "Goedemorgen broeder."
Ik steek mijn zwaard in de schede en veeg wat zweet van mijn voorhoofd. De zon staat al hoog aan de hemel. Het verbaasd me niet dat hij nu pas arriveert. "Lange nacht gehad?"
Asad grijnst breed en ik zie en soort glinstering in zijn ogen. "Interessante nacht om eerlijk te zijn. Volgens mij ben ik verliefd."
De verbazing is van mijn gezicht af te lezen. "En wie is die tovenares?"
"Haar naam is Medina. En ik weet het broeder, het is niets voor mij maar, ik sprak haar gisteren aan, zoals ik de meeste meisjes aanspreek, en zij wou er niets van weten. Haar exacte woorden waren, 'Ik ken jou, en ik denk er niet aan.'"
"Klinkt als een verstandige meid."
Hij kijkt me aan met dichtgeknepen ogen maar lacht alweer snel. "Ze liep weg. Maar ik ben haar achterna gegaan en we hebben gepraat, de hele nacht. Gewoon praten. En het was uiterst bevredigend. Meer dan ik had verwacht.."
Dit is de eerste keer dat ik Asad zo opgewekt heb gezien. Het warmt mijn hart en ik ben enorm blij voor hem. "Wel broeder, je verdient het om nog iemand in je leven te hebben die je tolereert zoals je bent."
"Ik vrees er voor, maar toch bedankt." De grijns op zijn gezicht is aanstekelijk en ik begin zelf ook te lachen.
"Misschien krijg jij dat gevoel ook nog ooit voor iemand. Het is een aanrader."
"Dat betwijfel ik. Daar doe ik niet aan mee weet je nog?"
Asad kijkt naar iets achter me waardoor zijn grijns veranderd in een montere glimlach. "Ja dat zeg je nu...Maar eens je dat gevoel krijgt, wil je het niet meer kwijt."
Zijn blik leidt naar enkele meisjes op de tribune. Het gebeurt wel meer dat de meisjes uit De Tuin naar de training komen kijken. Lusia, is deze keer met hen meegekomen.
Ik kijk Asad bedenkelijk aan en hij grinnikt. "Wat? Je gaat me niet vertellen dat ze jou interesse niet heeft gewekt."
"Ik wilde met mijn eigen ogen zien hoe ze eruit zag zonder al die verwondingen."
"Niet teleurstellend in ieder geval, toch?"
Daar heeft Asad volledig gelijk in. Lusia valt enorm op. Groene mysterieuze ogen, glanzend zwarte haren en een lichaam dat...niet te beschrijven valt. Aan de buitenkant lijkt ze, perfect.
"Trouwens Diran, zeer goeie zet met die wijn gisteren. Ik had het zelf niet beter kunnen bedenken."
"Dat was een ongeluk."
"Of het was voorbestemd." Asad wiebelt met zijn wenkbrauwen en heeft er duidelijk plezier in me op stang te jagen. Maar ik heb geen zin meer om erover te praten, dus besluit ik hem te negeren en haal mijn zwaard weer tevoorschijn. "Kom broeder. Ik heb energie te verbranden."
"Ohhh nee...vandaag ben ik een minnaar, geen vechter." Asad lacht en neemt plaats op de stenen tribune om te kijken. Ik hef mijn schouders en zoek een andere partner om mijn training mee voort te zetten.
De aanwezigheid van de meisjes ontgaat de mannen niet. Mijn tegenstander nu staat meer naar hen te kijken in plaats van zich te concentreren op ons gevecht. Wanneer één van de meisjes naar hem lacht, sla ik met de vlakke kant van mijn zwaard tegen zijn knieholtes. Klungelig gaat hij neer tegen de grond en krabbelt meteen weer recht, om me een vuile blik te geven. "Beter opletten Ali, vrouwen zoals dat zijn gevaarlijk."
"Misschien...Maar toch ook verdomd mooi om naar te kijken."
Ik kijk even opzij en zie Lusia flirten met één van onze betere Assassijnen. Ze streelt zijn arm en lacht om alles wat hij zegt. Opeens legt hij een arm om haar heen, en dat stoort me, enorm.
Er prikt iets in mijn borstkas en ik kijk naar beneden. Ali's zwaard drukt op de plaats waar mijn hart zit. Hij kijkt me beduusd aan. "Lijkt erop dat ik win."
Ik kijk van het zwaard naar Lusia en zucht. Haar aanwezigheid is afleidend, zelfs voor mij. Kordaat zet ik een stap naar achter en houd mijn zwaard naast me klaar. "Opnieuw...en geen fouten deze keer."
Na een pittig gevecht geeft Ali het eindelijk op. Hij lijkt uitgeput maar ik voel me nog steeds energiek en kan nog even doorgaan.
Asad is nog steeds hier en ik zie dat Lusia naast hem heeft plaatsgenomen. Aan hun gezichten te zien hebben ze het gezellig samen. ze legt haar hand op zijn knie, maar al lachend verplaatst hij die. Het lijkt erop dat mijn broeder zich inderdaad heeft overgegeven aan één meisje. Voordien zou hij nooit nee gezegd hebben tegen een meisje zoals zij.
Asad ziet me kijken en wuift overdreven naar me. Lusia volgt zijn blik en lacht als ze mij ziet.
Door de zon en mijn stevige training heb ik het warm en trek mijn tuniek uit, over mijn hoofd. Mijn borstkas is bezweet en spieren opgeblazen door de inspanningen van deze dag. Lusia staart en schrikt als ze ziet dat ik naar haar kijk. Ik kan zweren dat ze bloost.
Ik trek een wenkbrauw op naar haar en draai met mijn zwaard, klaar voor de volgende tegenstander.
Wanneer ik klaar ben met mijn training zit Lusia nog steeds naast Asad.
Zweet druipt langs mijn lijf naar beneden en ik ga naar hen toe om Asad's ongebruikte waterzak af te nemen. "Dank je broeder."
Eerst protesteert hij, maar heft dan zijn schouders. "Ach neem maar. Ik ben dronken van liefde."
Lusia lacht vertederd. "Ik vind het zo prachtig dat je liefde vond bij een meisje uit de tuin. De meesten van hen dromen daar alleen maar van."
"Tja weet je, ik haat het om de dames teleur te stellen, maar momenteel is er maar genoeg Asad voor één van jullie." Zijn ogen verspringen steeds van Lusia, naar mij en terug. "En met dat gezegd. Ik ga Medina ophalen voor onze afspraak. Tot later jullie." Hij knipoogt alvorens te vertrekken en loopt vrolijk de andere kant uit.
Ik drink nog een slok en mors per ongeluk wat water over mijn ontblote borstkas. "Iets gezien dat je leuk vind?"
Lusia zit met open mond te staren en kijkt me verward aan. "Hm? Oh! Ja, de meiden vroegen of ik mee kwam. Het is de eerste keer."
"En wat vind je ervan?"
Lusia kijkt even rond de arena en knikt dan. "Ik vind het...intrigerend. Jullie, en wat jullie doen."
Ik zit neer op de tribune naast haar. "En wat is het precies wat wij doen?"
"Wel...zoals jullie Meester het mooi aan me heeft verwoord, werken jullie in de schaduw, om het licht te dienen." Lusia kijkt me recht aan en toont me een stralende glimlach. "Het klinkt mooi."
"Het klinkt mooier dan het werkelijk is...maar we doen ons best om de wereld te ontdoen van het ongedierte. En dat geeft wel een goed gevoel."
"Jullie zullen ook wel andere dingen doen, nee?" Lusia lost haar blik niet van de mijne, maar de manier waarop ze naar me kijkt maakt me ongemakkelijk en ik wend mijn blik af.
"We maken ons nuttig waar we kunnen. En helpen de mensen in ons dorp als ze iets nodig hebben."
"Klinkt als een fijne plek om te zijn."
"Ik weet natuurlijk niet waar jij vandaan komt maar, je bent in ieder geval veilig nu."
Lusia's ogen lichten op. Ze lijkt iets te willen zeggen, maar doet het niet. "Ik moet gaan. Ik heb beloofd aan enkele meisjes om hen dansles te geven." Ze staat op en uit beleefdheid doe ik hetzelfde.
Lusia lacht liefjes en streelt mijn bovenarm. "Vergeef mijn vrijpostigheid Diran maar...zou ik je straks kunnen zien, in de tuin?"
Haar vraag verrast me en ik twijfel of ik er op in zou gaan. Lusia's ogen blinken als ze me aankijkt en het voelt alsof ze me betoverd. Ik zoek naar een reden om nee te zeggen, maar die is er niet. Toch wil ik niet te gretig lijken. "Misschien."
Lusia lijkt tevreden met mijn antwoord en voegt zich terug bij de rest van de meisjes, alvorens de arena te verlaten.
**********
Al snel is de avond gevallen en ben ik onderweg naar de tuin. Ik draag mijn beste tuniek en trek de kap ervan over mijn hoofd. Bij mijn binnenkomst, valt mijn oog op Lorena. Ik loop de meisjes voorbij, die de bedwelmende drank aanbieden en ze komt meteen naar me toe.
"Ik heb je nog niet gezien sinds vanmorgen. Je ziet er geweldig uit."Lorena drukt haar lippen op de mijne en ik trek meteen weg van de kus.
"Ik moest trainen. Trouwens, jij weet dat ik het prefereer dat jij er 's morgens niet bent."
Lorena lacht en bijt op haar lip. "'S morgens kan mijn aanwezigheid ook leuk zijn. Weet je nog die keer na je eerste solo missie? Het was net of je leven er vanaf hing."
"Toch, houd er vanaf nu rekening mee."
"Oké oké...maar laten we er nu niet verder over praten." Lorena legt haar armen om mijn nek en streelt haar vingers door mijn haren.
Met beide handen trek ik ze voorzichtig los. "Vanavond niet."
Ze doet een stap achteruit en kijkt me boos aan alvorens de andere kant uit te lopen. Ik heb geen intentie om haar te volgen, en kijk rond naar meer bekende gezichten.
Asad zit verderop aan een tafel, met Sef die er al beter heeft uitgezien. Ook hetzelfde meisje waar ik hem gisteren mee zag, zit naast hem. Ik ga naar hen toe en wordt vriendelijk begroet.
"Broeder!" Asad lacht als hij me ziet en leunt naar het meisje naast hem. "Dit is de kerel waar ik het over had."
"Aangenaam Diran. Ik heb al veel over jou gehoord."
Ik knik beleefd naar haar. "Ik ook over jou, Medina."
Ze lacht lief naar Asad en ik ben blij dat ik het bij het juiste eind heb. Uiteindelijk weet je met hem maar nooit.
Ik neem plaats naast Sef en klop hem op zijn schouder. "Alles in orde broeder?"
"Ik heb geen idee waarom ik hier ben...mijn bed roept mijn naam.."
Asad grinnikt en klemt zijn arm om zijn nek. "Jij hebt nog enorm veel te leren hoor snotaap. Heb je genoten vannacht of niet?"
Sef kreunt en probeert Asad van hem af te krijgen. "Beste nacht van mijn leven, maar deze morgen...ontwaakte ik in de hel..."
Ik lach maar heb ook medelijden met hem. Zijn eerste nacht met het volle pakket. De bedwelmende drank, de meisjes en nu moet hij alles uitzweten. Asad heeft al jaren training achter zich. Misschien wel meer voor het plezier, dan voor de plicht. Dat is ook de reden waarom ik de betere vechter ben van ons twee.
"Ga naar bed Sef. Het is waar wat ze zeggen, een uitgeruste geest in een uitgerust lichaam is enorm belangrijk."
Sef knikt naar me en heeft moeite met rechtstaan. Asad grijpt de hand van een meisje dat vlak bij ons staat en vraagt haar om voor Sef te zorgen. Ze legt een arm rond hem, en neemt hem mee naar zijn kamer.
Ik kijk rond en zoek de menigte af naar Lusia die momenteel nergens te bespeuren lijkt. Asad merkt het.
"Zoek je iemand?"
Als ik het hem vertel, weet ik dat hij er meer van gaat maken dan het werkelijk is. Maar loslaten zal hij niet.
"Lusia vroeg of ze mij hier zou kunnen zien."
Asad's ogen lichten op. "Ik wist het. Daarom dat je zo opgekleed bent. Is dit jullie eerste afspraakje?" Hij grijnst naar Medina die hem zachtjes tegen zijn wang tikt.
"Ik doe niet aan afspraakjes."
Asad lacht luid en schud zijn hoofd. "Net zoals je niet doet aan flirten."
Verward kijk ik hem aan. "Waar heb jij het over?"
"Oh komaaan... 'Oh Lusia zit bij een andere jongen, ik trek even mijn kleren uit en toon mijn gespierde borstkas om haar aandacht te krijgen'."
Zijn toon is spottend en ik frons. Vooral, omdat ik niet weet wat ik daarop moet zeggen.
"Het is niet erg om toe te geven dat je interesse hebt in haar."
Ik schud mijn hoofd en heb geen zin om weer dit spelletje te spelen. "Heb je haar gezien of niet?"
"Lusia was daarnet nog op haar kamer. Ze zal hier zo wel zijn." Medina lacht vriendelijk naar me en trekt speels aan Asad's oor. Hij lacht, grijpt haar hand en kust de wreef.
Ik merk sereniteit en gelukzaligheid bij mijn beste vriend, en dat is fijn om te zien.
Alle drie schrikken we op, van rumoer ergens bij de waterpoel. Samen met Asad ga ik een kijkje nemen. Blijkbaar is er ruzie ontstaan tussen twee van de meisjes.
Lorena staat dreigend tegenover Lusia die onbegrijpend naar haar staat te kijken. Asad grinnikt achter mij, en kan zijn plezier niet bedwingen. "Je weet toch waar dat over gaat?"
Ik kijk hem aan en zucht luid. "Laat ons hopen van niet..."
Lorena grijpt Lusia bij de haren, en ik ga zo snel mogelijk naar hen toe. Lusia zet haar nagels in haar arm. Lorena lost en gaat meteen weer in de aanval. Maar Lusia grijpt haar arm, draait hem op haar rug en duwt Lorena het water in nog voor ik tot bij hen ben geraakt. Perplex kijk ik beide dames aan en steekt een hand uit naar Lorena, die mijn hulp duidelijk niet wil. Ik grijp haar arm en sleur haar het water uit.
Lusia kijkt haar recht aan. "Afgekoeld?"
Voor Lorena iets kan zeggen staat Malik er nu bij. Lusia kijkt bedeesd naar de grond terwijl Lorena nog steeds in de aanval wil gaan. Malik spreekt haar aan.
"GEEN agressie...dat geld evenzeer voor jullie."
Lorena lijkt te kalmeren en ik los mijn greep om haar arm. "Het spijt me Malik..."
Hij kijkt haar van boven naar beneden aan. "Ga jezelf opfrissen."
Lorena knikt en durft niemand meer aankijken alvorens te vertrekken naar haar kamer. Malik kijkt nu naar mij.
"Heeft dit iets met jou te maken Assassijn?"
Ik kijk nu naar Lusia die me strak aankijkt. "Niet zo ver ik weet."
Malik besluit om het verder zo te laten en loopt de andere kant uit. Lusia schraapt haar keel.
"Dat was ongemakkelijk..."
"Wat?"
"De confrontatie, tussen mij en je liefje."
"Dus dit ging wel over mij?"
Lusia knikt en heft haar schouders. "Ze waarschuwde me om van je weg te blijven. Kennelijk ziet ze me als een bedreiging."
"Er is niets tussen haar en mij. Lorena weet hoe het zit."
"Ben je daar wel zeker van?"
Als ik er even over nadenk, ben ik daar misschien toch niet zo zeker van. Maar Lorena is mijn probleem. "Ik wil het er niet over hebben."
"Dan zijn we het daar al over eens."
Lusia gaat zitten in het zand aan de oever van de waterpoel. Ze klopt op de plaats naast haar en ik ga zitten. Even kijken we in stilte uit over het water.
"Diran, weet jij hoe ik hier terecht ben gekomen?"
Haar vraag maakt me alert en ik schraap mijn keel. "Geen idee. Vertel jij maar."
"Enkele weken geleden danste ik, op het feest van de kalief van Bagdad. Maar, daar gebeurde iets..." Haar stem klinkt zacht en ik zie haar handen een beetje trillen. "...laat ons zeggen dat ik dacht dat ik zou sterven...maar, iemand heeft mij gered. Hoe, dat weet ik niet precies...ik was gedrogeerd en herinner mij bitter weinig van die dag. Behalve dat ik bij hem was, in de woestijn."
Ik knik en luister aandachtig. "Wat een geluk."
"Ja...geluk. Ik werd opeens wakker hier. En hem, heb ik sindsdien niet meer gezien."
Ze kijkt me weer aan en opeens begrijp ik het. Ze is op zoek naar de man die haar gered heeft die dag. Op zoek, naar mij.
"Niemand hier zal je vertellen wie hij is."
"Dat hoeft ook niet." Lusia neemt een sjaaltje dat ze voor mijn gezicht houd als een sluier, zodat alleen mijn ogen nog zichtbaar zijn. "Jouw ogen hebben je al lang verraden..."
Even houd ik mijn adem in en slaak dan een luide zucht. "Maak je er maar niet te druk over.."
Lusia lacht opgelucht, maar ik voel me gefaald.
"Waarom heb je niets gezegd?"
"Wij werken in het geheim. Dus jou vertellen wie ik ben is dan niet echt bepaald een geniale zet."
"Waarom heb je me nooit opgezocht?"
"De Meester heeft me geïnformeerd. Voor mij was dat ruim voldoende."
"Waarom bracht je me hier, en liet je me aan mijn lot over?"
Ze overlaad me met vragen en ik voel me in het nauw gedreven.
"Aan je lot over? Ik bracht je hier voor medische zorgen nadat jij mij smeekte om je te helpen." Mijn stem klinkt plots luider en ze schrikt. Haar glimlach is verdwenen.
"Ik weet niet wat jij had verwacht. Maar ik weet hoe meisjes denken. Ik redde jou uit de handen van twee monsters, en nu ben je kwaad omdat je dacht dat ik verliefd op je zou worden."
Lusia fronst en kijkt me nu zeer nijdig aan. "Ik kan je verzekeren van niet...en ik ben niet bepaald blij, dat jij mij klaarblijkelijk ziet als één of ander naïef wicht." Lusia staat op en ik doe hetzelfde.
"Jij wou toch de man vinden die je hier naartoe bracht. Ja, dat ben ik. En nu?"
"...Nu weet ik dat mijn beeld over jou weldegelijk misplaatst is..."
"Sorry dat ik je teleurstel. Maar jou redden is de grootste fout die ik ooit heb gemaakt tijdens een missie."
Dat laatste is er anders uitgekomen dan ik bedoelde. Maar het was voldoende om Lusia te beledigen.
"Fijn...goed dat dit uitgeklaard is." Lusia draait zich abrupt om en laat me alleen achter, bij de waterpoel.
Iets binnenin mij knaagt wanneer ik haar zie wegstormen. Ik krijg meteen spijt van wat ik heb gezegd. Wat ik bedoelde was dat ik een groot risico nam om haar te redden, maar dat neemt niet weg dat ik blij ben dat ze oké is.
Opeens voel ik de drang haar achterna te gaan, maar ze is nergens meer te zien. Alleen Asad zit nog steeds aan dezelfde tafel met Medina, en ik besluit om me even bij hen te voegen.
"En...hoe ging het?" Asad reikt me een beker wijn aan die ik in één teug leeg drink.
"Alsof jij het niet hebt gezien..." Ik plof neer naast hem en zucht.
"Weet je, vanuit een professioneel perspectief...als een meisje van je wegloopt, ben je niet goed bezig."
Ik kijk hem boos aan en hij lacht. "Vrouwen hebben tijd nodig om te kalmeren. Probeer morgen nog eens met haar te praten."
"Er valt niets te proberen. Ze heeft ontdekt wie ik ben en overstelpte me met vragen. Dus heb ik haar beledigd..."
Medina kijkt me aan met medelijden in haar ogen. "Ik denk dat Lusia gewoon wat nood heeft aan antwoorden. Ze was hier alleen op een onbekende plek. En de enige persoon waarbij ze zich een beetje veilig voelde was opeens weg.."
Ik kijk op en denk na. Misschien heeft Medina gelijk... Ik heb Lusia inderdaad zo goed als ontvoerd en naar een vreemde plek gebracht zonder erover na te denken.
Medina lacht bemoedigend en Asad zit vol trots naar haar te kijken.
"Is ze niet geweldig?"
"Jullie zijn prachtig samen. En ik heb mezelf net bewezen als ezel, dus, ik ga mijn bed opzoeken."
"Goed idee broeder, ik dacht ongeveer hetzelfde te gaan doen." Asad grijnst naar Medina die hetzelfde doet naar hem.
"Fijn je ontmoet te hebben Medina. Goedenacht broeder."
Ik ga meteen naar mijn kamer en sluit de deur achter me. Gefrustreerd wrijf ik met mijn handen door mijn gezicht en plof neer achter mijn bureau. Wanneer ik wat rust heb gevonden denk ik na over de woorden van Medina. Misschien had ik meer begrip moeten tonen. Dat Lusia vragen heeft over die dag is begrijpelijk. Toegegeven ben ik vooral teleurgesteld in mezelf, omdat ik ontdekt ben.
Geleidelijk aan begin ik te kalmeren en besef opeens wat voor en arrogante ezel ik tegen haar ben geweest. Ze liet het in ieder geval niet toe, en dat heeft me verrast. Lusia is niet zoals de andere meisjes. En dat, wekt wel degelijk mijn interesse.