Öykü'den...
Odamda tavanı izlerken müzik dinliyordum,kapı birden aralandı.
Gözyaşlarımı apar topar silmeye çalışıyordum.
Müziği kapattım.
Annem endişeli bir şekilde yatağın kenarına oturdu.
"Öykü artık bize sebebini söylemen gerekiyor.Baban, beni sıkıştırıp duruyor.Levent bey de babanı aramış.Ezel çok kötü durumdaymış,ne olduğunu sormuş."
"Hiçbir şey."
"Kızım nasıl hiçbir şey?Düğün arifesinde ayrıldınız,tek kelime etmiyorsun."
"Öyle istedim,öyle oldu.
Beni yalnız bırak."
"Öykü baban artık çok sinirleniyor.Ezel'in o perişan hali,babanı da mahvetti.
Bana da sürekli ne olduğunu soruyor.
Üzerine gelmek istemiyoruz ama bize bir açıklama yapmak zorundasın artık."
"Ben artık size hiçbir açıklama yapmak zorunda değilim."
"Ne demek oluyor o?"
"Herkesin bir son damlası,yeter dediği bir nokta var.
Kim bilir o raddeye gelene kadar kaç tokatı yutuyor insan,bilemezsin."
"Biz sana ne yaptık?"
"Zamanında bana nasıl çöp gibi davrandığınızı unutmadım.'Hiçbir işe yaramayan bir çöpsün'
diyordun bana unuttun mu?Ben unutmadım."
"Alıngan bir dönemindesin,kalbini kırmak istemiyorum Öykü."
"Bir şeye sebep olduğunda onu göğüsleyemeyen, 'ben bunu yaptım' diyip kabul edemeyen sen,beni alınganlıkla suçluyor.
Ben çok sıkıldım sizin her şeyi doğru yapmış ama karşınızdaki yanlış anlamış gibi davranmalarınızdan."
Tek kelime daha etmeden kapıyı çekip odadan ayrıldı.
Telefonu elime aldım.
Selin'i aramak istiyordum.Telefonu tekrar yerine bıraktım.
Hayır aramam gerekiyordu,bunu onlara borçluydum.
Numarayı çevirdim,beklemeye başladım.
"Alo kimsin?"
"Ben Öykü."
"Öykü inanmıyorum.Nerelerdesin sen,iyi misin?"
"İyiyim,siz nasılsınız?"
"Öykü biz iyiyiz ama Ez..."
"Bak Selin sakın bu konuşmadan Ezel'e ve Eren'e söz etme.Numaramı hiç kimseye verme."
"Öykü seni görmek istiyorum."
"Biletini alsam gelir misin?"
"Şu an bilet varsa şu an gelirim."
"Bir bekle bakalım."
İnternete girip sabah saat 8'e bile ayırttım.
"Sana mesaj olarak atarım,biletin saat 8'de."
"Eren'e ne diyeceksin?"
"Ben onu hallederim."
"Söz verdin."
"Söz."
Canımın içi,sana yüzümü bir ömür dönmezsem ne fark eder?
Her gece dizlerimi karnıma çektiren gönül ağrısı değil misin?
Nefes alamıyordum.
Her yer bana dar geliyordu,hıçkırarak ağlamak için yine banyonun yolunu tutuyordum.
Çaresizce ağladım,çırpındım.
Hıçkırıklarımı perdeleyen su sesi,acılarıma da derman olsun istedim.
Ama ben o yağmurlu günü asla unutamazdım.
Ben yağmurdan ve kendimden nefret ederek devam edecektim.
Odama geçip kıpkırmızı gözlerime baktım.
Ezel'den nefret etmek için aşkımdan göz yumduğum gerçekleri hatırlattım kendime.
Onun bir katil olduğunu ve beni ailemle tehdit ettiğini kazımak istedim kalbime.
Ama bunları düşünürken en çok kendimden nefret ettim.
Dolabın içinde sakladığım viskiyi çıkarıp kapıyı kitledim.
Tek başıma öylece acımı eskitmeyi diledim.
Ben bunlara nasıl katlanabilirdim ki?
Nasıl yok sayabilirdim onca şeyi?
İçimde sancıyan ve acıyan,yazıya dökemediğim hatta tarif edemediğim ne varsa biliyorum ki anlatsam karşılığı 'haklısın' olacak.
Daha da çok biliyorum ki,haklı olmak hiçbir zaman bir işe yaramayacak.
Ben haklı değil,onunla mutlu olmayı isterdim.
Elime o fotoğrafları aldım içim yana yana...
Bazı fotoğraflara gece yarısı bakılır.
Ama öyle göz ucuyla da bakılmaz onlara çünkü bir sigarası ve derin bir iç çekişi vardır onların.