APHRODITE
Είχαν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που τον έχασα. Του έδωσα όμως την υπόσχεση μου και είμαι αποφασισμένη να την κρατήσω. Βέβαια, πολλές φορές, κάποιες υποσχέσεις δεν μπορούμε να τις κρατήσουμε όσο και να το θέλουμε.
Περπατούσα στον διάδρομο του σχολείου μέχρι που έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό. Υπάρχει τοίχος στην μέση του διαδρόμου;
«Πρόσεχε που πηγαίνεις μικρή!» μου είπε. Σήκωσα το κεφάλι μου για να δω σε ποιον έπεσα. Ψηλότερος κατά ένα περίπου κεφάλι, με ελαφρώς σγουρά, σκούρα καστανά μαλλιά και το δεξί του χέρι γεμάτο τατουάζ. Πάγωσα για λίγο κοιτώντας τον, όμως ξύπνησα όταν τον άκουσα να μου επαναλαμβάνει ό,τι είπε πριν.
«Ακούς;» με ρώτησε. Όταν κατάλαβε πως άκουγα τι μου έλεγε συνέχισε.«Είπα, πρόσεχε που πηγαίνεις!».
Άκου νεύρα πρωινιάτικα ο κύριος Τοίχος!
«Με νεύρα ξύπνησες πρωί πρωί;» τον ρώτησα απότομα σηκώνοντας τα πράγματα μου που είχαν πέσει στο πάτωμα όταν συγκρούστηκα με αυτόν.
«Περιμένω μια συγγνώμη» μου είπε ξερά.
«Συγγνώμη για ποιο πράγμα;» τον ρώτησα.
«Συγγνώμη γιατί έπεσες πάνω μου!» μου εξήγησε θυμωμένος.
«Πολλά δεν θέλεις;» τον ρώτησα με τον ίδιο τόνο και το πρόσωπο του άρχισε να σκληραίνει κάνοντας εμφανείς τις γωνίες του. Αν και βρισκόμασταν πολύ κοντά, αυτός έκανε ένα βήμα μπροστά με αποτέλεσμα να μικρύνει κι άλλο η απόσταση μεταξύ μας. Όσο και αν περπατούσα προς τα πίσω αυτός ερχόταν προς τα εμένα με αποτέλεσμα να ακουμπήσω κάποια στιγμή τη πλάτη μου στον τοίχο.
«περιμένω μια συγγνώμη!» επανέλαβε τα προηγούμενα λόγια του.
«Δεν πρόκειται να σου ζητήσω συγγνώμη!» του είπα. Πήγα να φύγω αλλά έβαλε τα χέρια του δεξιά και αριστερά μου σταματώντας με.
«Α, ναι; Ξανα πεσ' το άλλη μια» είπε και ήρθε πιο κοντά μου.
«Μην περιμένεις άδικα» του είπα και τον προσπέρασα κατευθυνόμενη προς τις σκάλες.
Εκείνη την στιγμή το κουδούνι χτύπησε αφήνοντας την συζήτηση να τελειώσει εκεί. Ανέβηκα τις σκάλες και κατευθύνθηκα προς την αίθουσα του τμήματος μου. Έφτασα στην αίθουσα και έκατσα στο θρανίο μου αφήνοντας τα πράγματα μου πάνω σε αυτό. Δεν κοίταξα καν ποιοι από τους συμμαθητές μου είχαν έρθει για μάθημα πρώτη ώρα σήμερα.
Σκεφτόμουν ό,τι συνέβη με αυτόν πριν από λίγα λεπτά, προσπαθώντας να καταλάβω αν τον ήξερα από κάπου. Σίγουρα δεν ήταν κάποιος γνωστός μου. Λογικά ήταν κάποιος καινούριος μαθητής. Η αίθουσα άρχισε να γεμίζει. Ο θόρυβος που δημιουργούσαν τα άτομα γύρω μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Όλα τα υπόλοιπα θρανία γέμιζαν με αγουροξυπνημένα άτομα εκτός από το δικό μου. Φέτος, κατέληξα μόνη μου διότι τα αδέρφια μου ήταν σε διαφορετικό τμήμα και η μοναδική φίλη μου είχε μετακομίσει σε άλλη πόλη. Ο καθηγητής της Άλγεβρας μπήκε στην αίθουσα και αφού συμπλήρωσε το απουσιολόγιο άρχισε να αναλύει την θεωρία του κεφαλαίου στο οποίο βρισκόμασταν.
Αφού χτύπησε το κουδούνι, μάζεψα τα βιβλία μου και βγήκα από την αίθουσα κατευθυνόμενη προς το ντουλαπάκι μου για να αφήσω τα πράγματα μου. Στις σκάλες συνάντησα την αδερφή μου, την Ελένη, η οποία άρχισε να παραπονιέται για το πόσο βαρετό ήταν το μάθημα των Αρχαίων πρώτη ώρα.
«Ας πρόσεχες πέρσι για να μην έμενες στην ίδια τάξη» της απάντησα γελώντας.
Αφού αφήσαμε τα βιβλία μας στα ντουλαπάκια μας κατευθυνθήκαμε προς την τραπεζαρία, η οποία ήταν η μεγαλύτερη αίθουσα του σχολείου. Μπαίνοντας από την πόρτα στα δεξιά υπήρχε το κυλικείο και στα αριστερά μεγάλα ξύλινα τραπέζια. Καθίσαμε σε ένα από αυτά και η Ελένη άρχισε όπως συνήθως να μου λέει αυτά που είχε ακούσει για τους υπόλοιπους μαθητές μέχρι εκείνη την στιγμή.
«...και έμαθα πως σήμερα ήρθε και έναν καινούριος της τρίτης! Άκουσα πως μετακόμισε πρόσφατα εδώ. Λένε πως έμεινε στην τάξη και είναι δεκαοκτώ, όπως και εγώ και... Α αυτός είναι!» μου είπε κοιτάζοντας προς την πόρτα. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα προς εκείνη την κατεύθυνση. Αυτός ήταν. Αυτός με τον οποίο συγκρούστηκα το πρωί. Το βλέμμα μου κόλλησε πάνω του και άρχισα να νιώθω πως ο χρόνος και όλα γύρω μου άρχιζαν να επιβραδύνονται.
«Αφροδίτη;» με ρώτησε η Ελένη με ένα πλατύ στραβό χαμόγελο.
«Ε; Τι;» ρώτησα γυρνώντας προς αυτήν, ξυπνώντας από τις σκέψεις μου.
«Σου αρέσει ο καινούριος;» με ρώτησε χαμογελώντας πονηρά αναφερόμενη στον τρόπο που τον κοιτούσα.
«Τι; Όχι. Ποιος νοιάζεται για αυτόν; Εγώ τις τυρόπιτες που βγήκαν μόλις τώρα έβλεπα!» της απάντησα και ως απάντηση από την Ελένη πήρα ένα χτύπημα στο κεφάλι με το βιβλίο Ιστορίας που κρατούσε.
«Άου! Γιατί το έκανες αυτό;» την ρώτησα γελώντας.
«Ποιον πας να κοροϊδέψεις;» μου απάντησε γελώντας και αυτή.
«Εντάξει... απλά τον κοιτούσα γιατί είναι καινούργιος. Βάζουμε στοίχημα πως θα μπει στην παρέα του Αχιλλέα;» την ρώτησα για να αλλάξω την πορεία της συζήτησης.
«Δεν χρειάζεται, αυτό είναι σίγουρο» μου απάντησε γελώντας και κοίταξα προς το μέρος του. Αυτός μιλούσε με κάποια από τα δημοφιλή παιδιά του σχολείου. Εκείνη την στιγμή γύρισε το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε πάνω μου. Καθώς τα βλέμματα μας συναντήθηκαν το βλέμμα του έμεινε σταθερό και κάπως ψυχρό αλλά στο πρόσωπο του σχηματίστηκε ένα μικρό αχνό χαμόγελο. Γύρισα απότομα προς την αντίθετη μεριά σπάζοντας αυτή την οπτική επαφή. Εκείνος γύρισε προς τα άτομα που βρίσκονταν δίπλα του. Προφανώς, είχαν αναφέρει κάτι αστείο γιατί αφού γύρισε προς αυτούς άρχισαν όλοι να γελάνε. Γύρισα προς την Ελένη και καθάρισα το μυαλό μου από όλες τις σκέψεις που είχαν σχέση με αυτόν.
[...]
Όταν γυρίσαμε επιτέλους σπίτι, έκατσα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση για να συνεχίσω την σειρά που έβλεπα. Όταν ήρθε και ο αδερφός μας, ο Χρήστος, έκατσε δίπλα μου στον καναπέ.
«Πως ήταν η μέρα σου;» με ρώτησε αφήνοντας την τσάντα δίπλα του.
«Άλλη μια βαρετή μέρα είναι. Η δικιά σου, δηλαδή, τι διαφορετικό είχε;» τον ρώτησα ειρωνικά.
«Να σου πω... συνάντησα έναν εξωγήινο στον δρόμο και μου είπε-» άρχισε να λέει και αφού κατάλαβα πως θα έλεγε κάποια βλακεία τον σταμάτησα.
«Γιατί κάνεις άσκοπες και ηλίθιες ερωτήσεις;» τον ρώτησα αγνοώντας την απάντηση του.
«Απλά... εντάξει. Θέλω μερικά χρήματα» μου είπε χαμογελώντας όπως εγώ όταν ζητάω από την μάνα μου σοκολάτα.
«Μάλιστα-» απάντησα αλλά δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρόταση γιατί με διέκοψε.
«Θα στα επιστρέψω όσο πιο γρήγορα γίνεται!» μου απάντησε βιαστικά.
«Εντάξει, πόσα;» τον ρώτησα.
«Ε κάπου στα εξήντα;» με ρώτησε έχοντας ακόμα αυτό το χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο του.
«Καλά άλλα θα μου τα δώσεις πίσω όσο το δυνατ-»
«Ναι όσο το δυνατόν γρηγορότερα!» μου απάντησε βιαστικά.
«Και... τι τα θες;» τον ρώτησα από περιέργεια.
«Εε... άπλα θέλω να μαζέψω αρκετά λεφτά για κάτι που θα κάνω αργότερα... σου υπόσχομαι πως θα σου πω»
«Καλά ό,τι πεις» του είπα και πήγα στο δωμάτιο. Έβγαλα τα χρήματα από το υπέροχο γουρουνοκουμπαρά μου και του τα έδωσα.
«Ευχαριστώ πολυ! Σ'αγαπώ!» μου είπε και με φίλησε στο μάγουλο.
«Ναι ναι όποτε θες το θυμάσαι» του είπα γελώντας.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κοίταξα το ταβάνι. Μέτα από την Δευτέρα Παρουσία και την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος και του Αρχάγγελου Μιχαήλ αποφάσισα να βάλω να δω μια ταινία. Καθώς διάλεγα ποια ταινία θα δω μπήκε στο δωμάτιο μου η Αγία Αικατερίνη και μου είπε να δω την προτελευταία από την στοίβα των CD μου. Όχι εντάξει πολλοί Άγιοι έπεσαν σε ένα κεφάλαιο...
«Αφροδίτη!» άκουσα την Ελένη να με φωνάζει ανοίγοντας απότομα την πόρτα.
«Τι έγινε;» την ρώτησα εκνευρισμένα γιατί διέκοψε το ωραίο μίτινγκ που είχα με τα CD μου.
«Μιας και ο αδερφός μας έφυγε ήρθα... να σε ρωτήσω αν θες να έρθεις μαζί μας σε ένα μπαράκι» μου απάντησε και κάθησε δίπλα μου στο κρεβάτι.
«Τι εννοείς μαζί 'σας'; Με ποιον θα πας;» την ρώτησα και γύρισα προς την στοίβα με τα cd.
«Με τον Νίκο φυσικά. Θα πάμε κατά τις 10 θα έρθεις;»
«Όχι ευχαριστώ! Θα κάτσω να δω ταινία. Δεν μου αρέσουν τα μπαρ» της είπα χωρίς να γυρίσω να την κοιτάξω.
«Έλα τώρα βγες λίγο έξω! Φτάνουν οι ταινίες. Όλο το καλοκαίρι σειρές έβλεπες, φτάνει!» παραπονέθηκε.
«Μα δεν θέλω» της απάντησα συνεχίζοντας να ψάχνω για κάποια ταινία.
«Έλα ρε Αφροδίτη! Λοιπόν θα έρθεις και μάλιστα εγώ θα σου διαλέξω ρούχα! Από τα δικά μου ρούχα γιατί εσύ με κανένα παντελόνι παραλλαγής θα μου έρθεις πάλι!» μου απάντησε και σηκώθηκε.
ΓΙΑΤΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΜΟΥ;
«Καλά...» της είπα ηττημένα.
[...]
Αφού έκανα μπάνιο και έβαλα τα ρούχα που μου διάλεξε πήγα στον ολόσωμο καθρέφτη μου.
ΚΑΛΕ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΥΧΟ! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΥΦΑΣΜΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΆΣΙΟ!
«Πλάκα μου κάνεις έτσι;» την ρώτησα με μια ελπίδα πως με κοροϊδεύει.
«Αφροδίτη μου είσαι θεά! Σκάσε και κάτσε να σε βάψω και να σου κάνω τα μαλλιά!» είπε και μετά από μια ώρα γκρίνιας κάθισα στην καρεκλά του γραφείου μου.
Όση ώρα παραπονιόμουν και τελικά άλλαξα ρούχα αυτή είχε ήδη ετοιμαστεί. Αφού ήμασταν έτοιμες και οι δυο βγήκαμε από το δωμάτιο μου. Εγώ κλασικά δεν πήρα τσάντα διότι τις μισώ εκτός και αν είναι backpack σαν τις σχολικές.
Η Ελένη φορούσε ένα μαύρο κοντό κολλητό φόρεμα που είχε ένα σκίσιμο και άφηνε ακάλυπτο το δεξί της πόδι και είχε ένα άνοιγμα σε σχήμα σταγόνας μπροστά στο στήθος. Είχε φορέσει μαύρες κοντές μπότες που ταίριαζαν απολυτά και μια μικρή τσάντα στο χέρι. Τα μαλλιά της τα είχε μαζέψει ψηλά και είχε φτιάξει ένα μικρο στεφανάκι με μερικές τούφες των μαλλιών της.
Εγώ είχα φορέσει -με τα χίλια ζόρια- ένα μαύρο μπλουζάκι με τιράντες που έφτανε μέχρι το πάνω μέρος του αφαλού μου και μια μαύρη κοντή φούστα από κάτω με τσέπες. Εκεί ήταν που έβαλα και το κινητό μου για να απαλλαγώ από την τσάντα. Φόρεσα τα ωραία μαύρα σταράκια μου και η Ελένη μου έκανε τα μαλλιά μου ένα ωραίο 'κεφτεδάκι' όπως το λέω εγώ, αφήνοντας μερικές τούφες δεξιά και αριστερά από το πρόσωπο μου.
«Είσαι τόσο τέλεια! Έτοιμη;» μου είπε ενθουσιασμένη.
«Θα προτιμούσα να καθόμουν σπίτι με την Ντόρι και να λέω 'Κολυμπάμε κολυμπάμε κολυμπάμε' τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα.» της απάντησα ειρωνικά καθώς σκεφτόμουν πως τώρα θα καθόμουν στο κρεβάτι τρώγοντας πατατάκια και βλέποντας ταινία.
«Ελαααα θα περάσουμε τέλεια!» είπε και άκουσα το τηλέφωνο της να χτυπάει. Το σήκωσε και λέγοντας ένα "εντάξει ερχόμαστε" βγήκαμε από το σπίτι. Αφού βγήκαμε από την πολυκατοικία, μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Νίκου και εγώ έκατσα πίσω ενώ η αδερφή μου φυσικά μπροστά μιας και είναι και το κορίτσι του. Εγώ πάντως δεν τον συμπαθώ πολύ... δεν τον εμπιστεύομαι...
«Γεια σας κορίτσια... Μωρό μου τέλεια οπως πάντα!» είπε στην αδερφή μου και ξεκίνησε για το μπαρ.