•••
*Theodore*
Pinanood ko si Jeremiah habang ibinababa ang bisikleta ko mula sa likod ng sakay niyang Pick-up truck.
"Dapat kasi, mamayang hapon ka na umuwi." Maktol niya bago ibaba ang bike sa harap ko.
Bahagya kong itinirik ang mga mata ko saka hinawakan ang manibela ng bike.
"Tiyak na hinahanap na ako ni Nana. Hindi siya sanay na wala ako sa paligid kapag weekend. Saka nakakahiya rin sa mommy at daddy mo. Sunday lang sila nakakapag-bonding tapos isa pa akong inaasikaso nila sa bahay niyo."
Hula ko lang iyong tungkol sa family day nila kapag Sunday. Pero mukhang tama naman ako dahil hindi iyon sinalungat ni Jeremiah.
Somehow, nakaramdam ako ng kaunting panibugho. Buti pa sila ay mayroong family day linggu-linggo.
"Tss. Eh, ako naman ang mag-aasikaso sayo, hindi naman si Mommy."
"Kahit na. Sige na, umuwi ka na." Pagtataboy ko sa kanya.
Humalukipkip siya sa harap ko saka ako binigyan ng tila hindi natutuwang tingin.
"Hindi mo man lang ako aalukin ng maiinom?"
Saglit akong lumingon sa front door mula sa kinatatayuan naming gate.
Kung papapasukin ko si Jeremiah ay kailangan ko pa siyang ipakilala kay Nana. Ipakikilala ko siya bilang kaibigan pero itataya ko ang buhay ko na hindi iyon paniniwalaan ni Nana.
At sigurado rin na maiisip o matutunugan niyang may namamagitan sa amin ni Jeremiah.
At, baka ang isipin ni Nana ay kinukunsinti kami ng mommy ni Jeremiah, na gumawa pa ng dahilan ang ginang para lang magkasama kami ng anak niya.
Nakakahiya kay Tita Lili.
Saka sigurado akong hindi naman nauuhaw si Jeremiah. Dahilan lang niya iyon para magtagal siya rito.
Gusto ko rin siyang makasama. Ang kaso ay maghapon at magdamag na kaming nasa beywang ng isa't isa.
Hindi naman sa sawa na ako. Pero kilala ko si Nana. Kahit mas madalang pa sa patak ng ulan sa tag-araw siyang magsalita ay alam kong hinahanap pa rin niya ang presensiya ko araw-araw, lalo na kapag walang pasok.
"Hindi na. 'Kita na lang tayo sa school bukas." Tatalikod na sana ako nang hablutin ni Jeremiah ang siko ko.
"Napakabuti mo namang nobyo." Sarkastiko niyang sabi habang nakangisi at matiim ang tinging ipinupukol sa akin.
Sinimangutan ko siya.
"Ayoko lang mag-isip ng kung ano si Nana kapag ipinakilala kita."
Unti-unti ay naging ngiti ang ngisi sa kanyang mga labi.
"Hmm. So, ipakikilala mo ako sa lola mo?" Tinaas-taas pa niya ang makakapal na kilay saka ipinatong ang kamay sa kamay kong nakahawak sa manibela ng bisikleta.
Hindi ko rin napigilan ang mapangiti kasabay ng pagtango.
"Pero hindi pa ngayon. Tityempo pa ako, okay?"
"Okay. I'm fine with that. Pero bukas huwag ka nang mag-bike. Dadaanan na lang kita, para sabay tayong pumasok."
Tumango ako.
"Uwi ka na. Malapit nang magtanghalian."
"Kiss." Yumuko siya saka bahagyang pinatulis ang mga labi.
Muli akong luminga sa paligid at nang masiguro kong walang nakatingin ay mabilis kong kinintalan ng halik ang kanyang mga labi.
"Gano'n lang?" Kunot-noong tanong niya na tila ba hindi nasisiyahan.
"Baka may makakita sa'tin."
"Wala 'yan. 'Kita mong wala namang tao sa paligid. Halika."
Kinuha niya ang bike ko at isinandal sa gate saka ako hinila sa likod ng puno sa gilid na bahagi ng bakod ng villa.
"Ganito ang hahalik."
Tinutop niya ang magkabila kong pisngi at buong pananabik na pinagsusi ang aming mga labi.
Gumanti ako ng halik at nagpaubaya.
Hindi nagtagal ay humiwalay na rin ako at bahagya siyang itinulak.
"Bitin."
Pabiro ko siyang inirapan habang nakangiti.
"Uwi na."
"Hipuan mo muna 'ko."
Hindi pa ako nakasasagot ay kinuha na niya ang kamay ko at ipinasok sa kulay gray niyang sweat shorts.
Natatawa ko iyong minasahe na umani ng malalim na ungol mula kay Jeremiah.
"Suck me off, baby, please? Bago ako umuwi."
"Jeremiah, baka may makakita sa atin." Binawi ko ang kamay ko saka bahagya siyang itinulak.
"Saglit lang. Doon tayo sa sasakyan."
Wala na rin akong nagawa kundi ang luminga sa paligid bago muling sumakay sa Pick-up truck.
Matapos ang ilang sandali ay humihingal na pumikit si Jeremiah habang nakahiga ang kalahati ng katawan sa backseat at nakasandal sa pinto.
Magpupunas sana ako ng labi at pisngi ngunit mabilis niya akong napigilan.
"Let me."
Gamit ang kanyang mga labi ay tinuyo niya ang pisngi at sulok ng labi ko bago iyon ibahagi sa akin sa pamamagitan ng maalab na halik.
"Don't brush your teeth. I want my scent stay on your lips, baby." Bulong niya sa labi ko bago niya iyon kintalan ng magaang na halik.
I don't know, but I felt like he owned me.
And I liked the idea.
I liked the feeling that I belonged to someone. That I belonged to Jeremiah, and Jeremiah only.
Nakangiti ko siyang hinalikan bago ko hawakan ang pinto para lumabas.
"Si Jeremiah junior, walang kiss?" Pilyo niyang itinango-tango ang alaga na kahit kalmado na ay katangi-tangi pa rin ang sukat.
"Umuwi ka na." Nakairap na sagot ko sa kanya at ako na mismo ang nagtaas ng shorts niya.
Kung hindi pa ako lalabas ay tiyak na masusundan pa nang masusundan, nang masusundan, ang 'goodbye kiss' na tinutukoy niya.
Hindi ko alam kung dahil lang ba sa bata pa si Jeremiah at nasa kasibulan ng kapusukan kaya lagi siyang mainit, o sadyang marami lang siyang ipon.
I guessed, both.
But, yeah, sa loob lang ng beinte-kwatro oras naming pagsasama, ang pakiramdam ko ay isang buong linggo na kaming nagtalik dahil sa tila hindi nauubos niyang gana.
'Horny hung boyfriend.' Nangingiting bulong ng pilyo kong isip.
Hindi ko na siya hinintay na sumagot at tuluyan na akong lumabas mula sa sasakyan. Mayamaya lang ay bumukas ang bintana ng passenger's seat kung saan ay nakangiti siyang sumilip mula sa likod ng manibela at nagpaalam.
"Ingat." Nakangiti kong kaway.
"See you tomorrow, babe." Humalik siya sa hangin kasabay ng pagkindat.
Tumango ako at nagmwestra ng pagtataboy.
"'Wag kang magmumumog, ha?"
Itinirik ko ang mga mata ko habang napapailing.
"Oo na."
Nakangisi niyang pinaandar ang makina at kumaway.
"Timmie."
"Jared."
Tumango ako at gumanti ng kaway sa kanya.
Nagpalitan kami ng ngiti at tuluyan na siyang magmaneho palayo.
Ihinatid ko ng tingin ang sasakyan niya bago ko inakay ang bike papasok sa gate.
Dumiretso ako sa kwarto ni Nana at ipinaalam na nakauwi na ako.
Kasalukuyan siyang naggagantsilyo habang nakaupo sa veranda ng silid niya.
"Nana, aakyat muna po ako sa kwarto." Paalam ko matapos na magmano.
"Bumaba ka mamaya, manananghalian na tayo." Hindi tumitingin na bilin niya.
Tumango ako at tuluyan na siyang iniwan.
Pabagsak akong nahiga sa kama ko. Saglit ko ring pinakiramdaman ang katawan ko, partikular na ang pang-ibaba.
I could still feel a bit of discomfort down my backside. Hindi na iyon makirot pero pakiramdam ko ay bukas iyon.
I didn't feel dusgusted with myself though. I didn't feel like a whore like I always I thought I would feel the moment I lost my virginity.
Ni hindi man lang ako nadidismaya sa sarili ko na naiwala ko nang ganoon lang ang kainosentehan ng katawan ko.
No, I actually felt complete. Strange, but Jeremiah made me feel complete.
Nakangiti ako pumikit at tumagilid nang higa.
Muli akong tumihaya at itinaas ang braso ko. Napapangiti kong inayos ang bracelet na bigay ni Nana.
Noong una, ang inaasahan ko ay matatapos na ang koneksiyon namin ni Jeremiah sa oras na mabawi ko ang pulseras.
Pero, hindi. Sa halip ay nagkaroon ng panibagong dahilan upang maging magkarugtong ang mga landas namin.
Naputol ang pagmumuni-muni ko nang bumukas ang pinto ng silid ko.
"Pwedeng kumatok." Nababagot kong bungad kay Devin.
"Bakit ngayon ka lang umuwi?" Lukot ang mukhang humalukipkip siya at sumandal sa hamba ng pinto.
"Nakitulog ako."
"Saan?"
Naupo ako at tinitigan siya kasabay ng paniningkit ng aking mga mata.
"Oh, now, now. Bakit parang concerned sa akin ang 'kuya' ko?" Nakangisi kong buska sa kanya.
Umismid lang siya at matiim akong tiningnan.
"I saw you with that young Krzhizhanovsky. "
Bahagya akong natigilan kasabay ng pagkabog ng dibdib ko. Hindi sa takot kundi dahil sa hiya na baka nakita niya ang paghahalikan namin ni Jeremiah sa gilid ng villa.
"May pakaway-kaway pa kayo sa isa't isa. Kayo ba?" Walang-gatol na patuloy niya.
Nakahinga ako nang maluwag dahil sa sinabi niya. Kung gayon, ang nakita lang niya ay ang pamamaalam namin ni Jeremiah sa isa't isa.
Niyakap ko ang mga tuhod ko kasabay ng pagkikibit ng balikat.
Hindi iyon kumpirmasyon. Hindi rin pagtanggi.
Hindi ko lang kasi makita kung bakit kailangan kong mag-explain kay Devin. I mean, mula pa noon ay hindi naman siya nagpakita ng concern sa akin o interes man lang sa kahit anong gawin ko.
O kahit sa mga kaibigan ko. Sigurado nga ako na hindi niya kilala sina Xilliam at Brittany bilang mga kaibigan ko.
But, why now?
Bakit bigla ay interesado siya sa kung sino ang kasama ko?
Matagal niya akong tinitigan at ngayon ko lang nakita sa mukha niys ang ganoong ekspresyon.
Tila may gusto siyang sabihin sa kabila ng kunot sa noo niya at paggalaw ng kanyang panga.
Pero sa halip na magsalita ay walang-kibo siyang tumalikod at hindi man lang nag-abalang isara ang pinto.
Napapabuntong-hininga akong muling nahiga at binalewala ang inakto niya.
He had his days. May mga oras talaga na weirdo si Devin. Iyon bang klase na tititig lang siya sa akin at walang sasabihin.
At hindi lilipas ang araw ay may gagawin siyang kalokohan. Doon ko mapagtatanto na kaya siya ganoon ay may pinaplano siyang kapilyuhan.
Malamang ay isa ang araw na ito sa mga araw na iyon. Kaya naman kailangan ko nang humanda sa kung ano na naman ang pakulo niya.
Nang sumapit ang pananghalian ay saka lang ako lumabas ng kwarto. At laking himala dahil kasabay naming mananghalian si Devin.
Iyon nga lang ay tahimik siya kaya parang hindi rin namin siya kasabay na kumain.
Lumipas ang maghapon na tila bagot na bagot ako.
Pangkaraniwan na sa villa ang tahimik na kabahayan, na ang tanging gumagawa lang ng ingay ay ang huni ng mga ibon. Ang okasyunal na tunog ng telebisyon kapag nanonood ang aming mga kasambahay.
At madalas ay ang bangayan namin ni Devin.
Ngunit ngayong araw ay kakaiba ang pagkabagot na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung dahil lang ba iyon sa wala akong magawa o dahil nananabik akong muling matungtong sa bahay ni Jeremiah.
Doon ay maingay. Or at least, si Jacob lang ang maingay at nahahawa lang ang mga kasama niya sa bahay.
Masarap ding kausap ang mommy ni Jeremiah. Kabaligtaran siya ni President Keifer. Siguro ay dala na rin ng pagiging natural niyang taga-obserba.
Kasama na rin ang pagkakaroon ng mataas na posisyon kung saan ay kailangan niyang parating mag-seryoso.
Sa buong maghapon ay ni hindi ko na nakitang lumabas ng kwarto niya si Devin. Malamang ay nagbababad na naman siya sa online games.
Mabuti. At least, payapa ang buhay ko.
•••
Kinabukasan ay maaga akong nagising at masiglang gumayak. Kahit kahapon lang ang huli naming pagkikita ni Jeremiah ay hindi ko mapigilang ma-excite na muli siyang masilayan.
Matapos kong magbihis ay dumiretso ako sa baba, sa komedor at nag-almusal.
"Ang aga mo, Theo, ah." Bati ni Manang Sepa.
"Good morning din po." Nakangiti kong sambit habang binibilot ang hotdog at pritong itlog sa isang piraso ng pancake.
"Magbi-bisikleta ka na naman ba, hijo?"
Nilingon ko si Manang Sepa na ngayon ay abala naman sa paghahanda ng almusal ni Nana.
"Hindi po. Sasabay po ako sa kaibigan ko." Naupo ako sa stool sa tabi ng kitchen counter at sinimulang lantakan ang inimbento kong sandwich.
"Kanino? Kay William?" Kunot-noong tanong niya habang ipinagsasalin ako ng orange juice sa mataas na baso.
"Xilliam po 'yon, Manang. Pero hindi po ako sa kanya sasabay. Kay Jeremiah po."
Dali-dali kong ininom ang laman ng iniabot niyang baso nang mabulunan ako dahil sa laki ng pagkagat ko.
"Sino naman 'yon?" Tanong ni Manang saka bumalik sa harap ng kalan.
"Bago ko pong kaibigan. Taga-kabilang hacienda po." Bahagya kong tinapik ang dibdib ko at nagpatuloy sa pagkain.
"Kabilang hacienda? Iyong Tagpuan?" Lingon niya sa akin.
"Tagpuan po?"
"Oo. Iyon ang pangalan ng hacienda ng mga Kri-Krinobizki."
"Krzhizhanovsky po." Natatawa kong pagtatama sa nagbubuhol na dila ni Manang Sepa.
"Oh, basta 'yon na 'yon. Iyon ba ang tinutukoy mo?"
"Opo. Pero hindi ko po alam na iyon po ang pangalan ng hacienda nila."
"Ay, nako, alam mo ba ang kwento ng haciendang 'yon?"
Kunot-noo akong umiling habang puno ang magkabila kong pisngi ng pagkain.
"Eh, ang sabi-sabi, hindi raw talaga iyon pag-aari ng matandang Kri-Kri--."
"Krzhizhanovsky." Singit ko sa sasabihin niya.
"'Yon. Binili lang daw niyong matanda ang napakalawak na lupain na iyon para manatiling malapit sa kanya ang alaala ng pumanaw niyang irog, at para na rin mapangalagaan niya ang masasaya nilang alaala. Eh, napakaromantiko, hano?"
Tumango-tango ako nang pagsang-ayon at saglit na nag-isip.
Ang tinutukoy siguro ni Manang Sepa ay ang lolo ni Jeremiah.
"At ang sabi pa ni Matilda noong mga dalaga pa kami at madalas pa siya ritong mapunta, ay ang irog daw niyong matanda ang nagpangalan sa lugar na iyon. Ang galing, hane? Nakatutuwang isipin na kahit pareho silang lalaki ng irog niya ay totoo siyang nagmahal."
Nakatulalang patuloy ni Manang Sepa na animo teenager, at in love na napapabuntong-hininga.
"Parehong lalaki? Paano ho iyon?" Naguguluhan kong tanong.
"Anong paano iyon? Eh, 'di nagmahalan sila kahit pareho sila ng kasarian."
"Hindi, ang ibig ko hong sabihin, mayroon pong pamilya ang lolo ni Jeremiah, kung ganoon, nag-ampon po sila?"
"Naku, kaunti lang ang kaalaman ko sa bagay na 'yan, eh, pero ang natatandaan kong nabanggit sa akin ni Matilda ay nag-asawa iyong matanda at bumuo ng sarili niyang pamilya."
Nakaawang ang mga labing muli akong napatango-tango.
"Eh, bakit sinunod pa po ng matandang Krzhizhanovsky ang pangalan ng hacienda sa idea ng kasintahan niya kung hindi naman po sila ang nagkatuluyan?" Mayamaya ay tanong ko.
Hindi ko alam, pero napukaw ang interes ko sa kwento ng lolo ni Jeremiah at ng nobyo niya.
"Eh, kasi maagang binawian ng buhay ang nobyo niya. Iyon ang sabi ni Matilda."
Nangalumbaba ako sa counter at wala sa loob na tumitig sa kawalan.
"Ang lungkot naman pala." Bulong ko sa hangin.
"Oo, pero hanga pa rin ako sa matandang Kri-shi-shabski, dahil mahal na mahal niya ang yumao niyang nobyo. Noong mga panahon namin ay bihirang bihira kang makakakita ng ganoon kagandang pag-ibig, lalo na sa magkapareho ng kasarian."
Hindi na ako muling kumibo at hinayaan na patuloy na maglakbay ang aking kaisipan.
Hanggang sa unti-unting lumabo ang aking paningin at nagsimulang magbago ang paligid.
Nag-iisang puno.
Malawak na kapatagan.
Isang grupo ng magkakaibigan na abala sa pagkukumpuni ng kung ano.
Kahit malabo ang mga mukha nila ay ramdam kong masaya sila at nakangiti.
Hanggang sa magsalita ang isa sa kanila na tila puno ng sigla ang tinig.
"Alam ko na! Tagpuan! Tagpuan ang itawag natin sa lugar na 'to."
Hindi ko makita ang mukha niya, ngunit sa sulok ng aking isip ay pamilyar sa akin.
Na para bang kilalang-kilala ko siya. Na parang nararamdaman ko ang siglang nararamdaman niya sa mga oras na ito.
"Theo!"
Nahugot ako mula sa aparisyong iyon at awtomatikong luminga sa paligid.
No, hindi iyon aparisyon.
Pakiramdam ko ay nangyari na iyon sa nakaraan. Pakiramdam ko ay isa ako sa grupo ng magkakaibigang iyon.
Para iyong panaginip na parang malabong alaala.
What happened?
"Come on, male-late na tayo."
"Mag-almusal ka muna, Devin, hijo." Alok ni Manang Sepa.
"Hindi na po, mahuhuli na kami ng tulala kong kapatid. Sa campus na lang po ako kakain." Sagot ni Devin mula sa bungad ng komedor bago bumaling sa akin. "Tara na."
Sinabayan niya iyon ng talikod.
"Hindi ako sasabay."
Natigil siya sa paghakbang at lumingon sa akin na may kunot sa noo.
"What?"
"Dadaanan ako ni Jeremiah. Mauna ka na." Nakangiti kong sagot bago ko inubos ang laman ng baso.
Tumayo ako at nagpasalamat kay Manang Sepa.
"Iyong kasama mo kahapon?" Tanong ni Devin nang madaanan ko siya sa pinto.
"Yep." Maikli kong sagot saka tinungo ang kwarto ni Nana.
Kumatok ako bago ko silipin ang loob.
Nakaupo si Nana sa upuan na walang sandalan at nagsusuklay ng buhok sa harap ng vanity mirror.
"Nana, aalis na po kami."
Lumingon siya at bahagyang ngumiti. "Mag-iingat kayo."
Lumapit ako sa kanya at humalik sa pisngi saka muling nagpaalam.
Paglabas ko ng bahay ay naroroon na si Devin sa garahe at inilalabas ang kanyang kotse.
"Sa akin ka sasabay." Seryoso niyang sabi mula sa nakabukas na bintana ng driver's seat.
Sumunod ako sa kotse hanggang sa makalabas iyon ng gate, hindi para sumakay kundi para hintayin si Jeremiah.
"Ano pang tinutunganga mo? Sumakay ka na." Tila naiiritang sabi ni Devin habang lukot ang mukha at bahagyang mataas ang boses.
"Hindi nga ako sasabay. Paulit-ulit?"
Nanghahaba ang leeg na tinanaw ko ang palikong daan na nayayabungan ng malalabong na puno.
Bakit kasi ang tagal ni Jeremiah? Nakalimutan ba niyang isasabay niya ako?
"Isa!"
Marahas akong napalingon kay Devin na ngayon ay nakatayo sa tabi ng nakabukas na pinto ng kotse.
"Pfft! Bakit ba kasi gusto mo 'kong kasabay? Dati nga iniiwan mo pa 'ko." Nakahalukipkip na ismid ko sa kanya.
"Dalawa! 'Wag mo 'kong subukan, Theo."
"Hindi. Ako. Sasabay. May kasabay akong papasok."
Bahagya akong napaatras nang madilim ang mukhang inilang hakbang ni Devin ang pagitan namin at hiklasin niya ang braso ko.
"Aray! Ano bang problema mo?" Pumiglas ako at hinimas ang braso ko.
"Hindi ka sasabay sa hambog na Krzhizhanovzky na 'yon. Ako ang kapatid mo, sa akin ka sasabay. Halika na."
Muli niyang hinila ang braso ko at pilit akong iginiya sa kotse.
"Bitawan mo nga ako! Napaka-weirdo mo."
"'Wag mong hintaying gamitan kita ng pwersa, Theo." Nagbababala niya akong tinitigan.
"Anong gagawin mo?" Hamon ko sa kanya. "Saka, bakit ka ba namimilit. 'Di ba nga, mas gusto mong ikaw lang ang sakay ng kotse mo?"
Hinaplos ko ang lukot sa manggas ng uniporme ko na gawa ng pagsakmal niya sa braso ko.
Mabigat siyang bumuntong-hininga at akmang lalapit sa akin nang mabaling ang atensiyon namin sa swabeng ugong ng paparating na sasakyan.
Awtomatiko akong napangiti nang makilala ko ang kotse ni Jeremiah.
"Ayan na pala. Bye bye, 'kuya.'" Nakangisi kong paalam kay Devin saka sinalubong ang sasakyan ni Jeremiah sa gilid ng daan.
Saglit kong nilingon si Devin na ngayon ay mas madilim ang mukha.
Weird.
Pfft! If I know, gusto lang niyang sirain ang kaligayahan ko kaya ayaw niya akong isabay kay Jeremiah.
Hindi pa niya alam ang namamagitan sa amin ni Jeremiah, pero gaya ni Nana ay malakas ang kutob niya, kaya malamang sa malamang ay natunugan niya iyon kahapon.
Kung kilala ko ang sarili ko ay kilala rin ako ni Devin.
Hindi ako ang tipo ng tao na malambing na kakaway sa kaibigan habang nagpapaalam.
Kaswal na kaway, oo. Pero iyong may kasamang matamis at tila in love na ngiti? Nope.
Kaya sigurado ako na napansin niya iyon. At ngayon ay nagpaplano siyang sirain ang kaligayahan ko. Pfft!
Kung kilala ni Devin ang sarili niya, p'wes, kilala ko rin siya.
Salubong ang mga kilay na pumasok siya ng kotse at padarag na isinara ang pinto saka paangil na pinasibad ang sasakyan.
Ipinagkibit-balikat ko na lang ang inasal niya.
Oh, Devin. Kung hindi lang kita kuya ay itinapon na kita.
Bahagya akong natawa sa naisip ko dahil ako pa talagang ampon ang may ganang manipa sa tunay na heredero.
"What's with your brother?" Bungad ni Jeremiah pagbaba niya mula sa kotse.
"Kilala mo siya?"
"Of course, kilala ko halos lahat ng estudyante ng campus, especially ang mga ka-batch ko. It's our family's property, remember?" Nakangiti niyang tanong bago lumapit sa akin.
"Oh. 'Makes sense."
Ipinagbukas niya ako ng pinto sa passenger seat at pabirong yumukod gaya ng mga taga-silbi sa palasyo.
"Your Majesty." Dagdag pa niya sa malamyos at tila natural na accent ng mga Briton.
"Gratitude, my handsome servant." Gaya ko sa kanya habang nakataas ang noo.
Sa pagyuko ko upang pumwesto sa upuan ay napaigtad ako nang malakas na humampas sa pang-upo ko ang palad niya.
"How dare you touch your Prince in a very inappropriate manner, you lowly servant?" Gamit ang British accent na biro ko sa kanya nang makaupo ako.
"Apologies, Your Highness. I just couldn't resist your charm is all."
Napakagat ako sa pang-ibaba kong labi dahil sa taglay na charisma ng boses niya sa ganoong aksento.
He sounded so manly and seductive at the same time.
"Well, you are to be punished for lusting over a royalty. How about, I have you tied up in bed? Naked." Lihim akong napangiti nang saluhin niya ang kanyang pagkalalaki saka seryosong yumuko habang nakakapit ang isang kamay sa pinto.
"Fuck you, baby. You're giving me a boner, right now."
Siniil niya ako ng halik bago lumigid sa driver's seat at pinaandar ang makina.
Ngunit bago siya magmaneho ay binuksan niya ang kanyang sinturon at pinakawalan ang kanyang sarili.
"What are you doing?" Tanong ko sa kanya habang nagmamaneho siya.
"Driving."
"Habang ganyan ang ayos mo?" Tukoy ko sa nakalabas niyang pagkalalaki.
"Naiipit, eh. Masakit."
Hindi pa kami nakalalayo ay itinigil na niya ang sasakyan at ipinasok sa bungad ng kakahuyan.
Lihim akong napangiti nang ibaba niya ang sandalan ng kanyang upuan at ibaba hanggang sa ibaba ng tuhod ang kanyang pantalon.
Binuksan niya ang compartment ng kotse at mula roon ay inilabas niya ang bote na mayroong malinaw na likido.
Naglagay siya sa palad at ikinalat iyon sa kanyang pagkalalaki habang nakahiga.
"Sakay." Maikli niyang utos.
Kagat-labi akong naghubad ng sapatos at pantalon saka kumandong sa kanya.
"Male-late tayo." Bulong ko sa labi niya.
"It's your fault, baby. Nilibog mo 'ko, kaya panindigan mo." Ganting bulong niya.
At doon, sa bungad ng kakahuyan.
Sa gitna ng malawak na lupain na ang tanging saksi ay mga puno at inosenteng mga ibon.
Sa maligamgam na sikat ng araw.
At tahimik na kapaligiran ay muling nagsanib ang aming mga katawan.
•••
*Devin*
Fuck!
Dapat ay naging mas matapang ako. Pero, ano?
Heto ako, ilang taon nang itinatago ang nararamdaman ko para sa bubuwit na 'yon.
Ihininto ko ang sasakyan at paulit-ulit na hinampas ang manibela.
"Fuck! Fuck!"
Theo was mine. Bata pa lang kami ay alam kong sa akin na siya. Pero dahil hindi ko kayang panghawakan ang damdamin ko ay lumaki kaming parating nag-aaway.
Hanggang sa iyon na ang nakasanayan niya. Ang lagi kong pambu-bully sa kanya.
It all started when I was ten and he was eight. I found him irresistibly cute and I thought I was just being a typical older brother that adored his little brother.
Pero nang tumungtong siya sa pagbibinata ay kasabay niyon ang realisasyon ko na hindi lang simpleng paghanga ang nararamdaman ko sa kapatid ko.
Kasabay niyon ay ang paglabong ng hindi ko mapangalanang damdamin.
And like a stupid teenager who couldn't confess his stupid feelings toward his crush, I resorted in bullying him.
Natakot din akong may makaalam dahil unang-una na ay magkapatid kami. Hindi man kami magkadugo ay iyon ang aming namulatan.
We were brothers. And brothers weren't supposed to like one another in a romantic way.
Kung malalaman iyon nina Mommy at Daddy ay tiyak na hindi nila iyon ikatutuwa.
Takot akong madismaya sa akin ang mga magulang ko. Dahil ang inaasahan nila sa akin bilang nakatatandang kapatid ni Theo, ay ang alagaan siya at hindi pagnasaan.
I tried. I tried so fucking hard to set aside my feelings.
Pero sino ba ang makagagawa niyon kung araw-araw ay naririyan lang ang nagpapatibok sa puso nila?
Kung nasa malapit lang ang taong nagpapangiti at nagpapatalon ng kanilang damdamin?
No one.
Not even me.
The more I tried to forget my feelings, the more they became louder and stronger.
At ngayong nararamdaman ko na may umaaligid kay Theo ay lalo lang nabuhay ang damdaming ilang taon ko nang sinisikil.
Hindi ako sigurado kung ano ang meron sila ng anak ng presidente ng campus.
Pero kapag mahal mo ang isang tao, mararamdaman mo rin kung sinu-sino ang nagkakagusto sa kanya kahit wala kayong relasyon.
At lalaki rin ako.
Walang lalaking maghahatid at susundo sa isang tao kung hindi sila interesado sa taong iyon.
Maaari ko pang palampasin ang paghatid sa kanya ni Jeremiah kahapon dahil sinabi sa akin ni Lola ang dahilan ng hindi pag-uwi ni Theo.
Pero ang pagsundo sa kanya ngayon?
That was another story.
And I didn't want to hear it. No.
Hindi ako papayag na maagaw sa akin si Theo. Fuck! Isipin ko pa lang na nobyo niya ang Jeremiah na iyon ay gusto ko nang magwala.
No, I wouldn't let that happen.
'But what can you do, Prince Devin? You're an ass towards Theo. Kapatid lang ang tingin niya sayo.'
"Shut up! Akin ka lang, Theo. Brother or not, you belong to me."
•••