– J-jungkook? – Yoongi przemówił ledwo słyszalnie.
Nie mógł uwierzyć, że to był jego własny głos. Wydawał mu się taki obcy.
Oczy Jungkooka rozszerzyły się.
– Hyung? Hyung? Wszystko w porządku? –
Yoongi tylko skinął głową.
Tak, miał glossofobię,
ale ufał mu.
Jungkook jest... inny.
– Jungkookie, chcę, żebyś mi opowiedział. – powiedział Yoongi zdziwiony tym, że naprawdę do niego mówił.
– Chciałem, żebyś sam to odkrył, hyung. Ja... nie mogę ci powiedzieć.
– Proszę, nie bądź taki, po prostu powiedz mi – błagał Yoongi.
– Hyung, naprawdę nie mogę. Nie, kiedy lubisz Jimin-hyunga – powiedział ze smutkiem.
– Co Jimin ma z tym wspólnego?
– Jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś, hyung,
Jimin cię lubi, tak samo jak ja, bo też cię bardzo lubię. - Jungkook podrapał się po karku.
Yoongi zarumienił się lekko, nadal nie rozumiejąc.
– Po prostu nie chcę, żeby wszedł między nas – Jungkook kontynuował. – Chcę rzeczy, które kiedyś robiliśmy razem.
Yoongi milczał. Był zdezorientowany. No bo o co mu dokładnie chodziło?
– Hyung, nie mogę uwierzyć, że mnie zapomniałeś – powiedział Jungkook, na skraju wybuchu płaczu.
Yoongi spojrzał na niego. Był zmieszany. Dlaczego Jungkook nie mógł po prostu mu powiedzieć?
– Przykro mi, hyung, przepraszam, to była moja wina. To wszystko moja wina, jestem powodem, dla którego masz
glossofobię. – Jungkook wstrzymał oddech, patrząc smutnym wzrokiem na blondyna.
Głowa Yoongiego wirowała. Rozejrzał się
po pokoju Jungkooka. Znalazł zdjęcie, gdzie zarówno on, jak i Jungkook, uśmiechali się radośnie patrząc na siebie.
– Spotykaliśmy się kiedyś, hyung. Zostawiłem cię, odszedłem. Byłeś sam, a potem – Jungkook nie mógł
skończyć.
Zaczął szlochać, a wspomnienia Yoongiego zaczęły wracać, zwłaszcza ten pamiętny dzień.