*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.
Το στομάχι της σφιγγόταν όλο και περισσότερο με κάθε βήμα που έκανε και μέχρι να δει τα πρώτα σπίτια της Σύναξης είχε γίνει ένας σφιχτός κόμπος. Τι ετοιμαζόταν να κάνει; Ο Έρικ δίπλα της δεν έδειχνε περισσότερο σίγουρος από εκείνη, και η βαριά σιωπή που τους τύλιγε έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Η Σελίν προσπάθησε να μαντέψει τι σκεφτόταν. Τι ειρωνεία, ένας Κυνηγός να βαδίζει με την θέληση του προς το χωριό των μαγισσών, δίπλα σε μια μάγισσα που ο ίδιος είχε ελευθερώσει. Ίσως όμως θα έπρεπε να σκέφτεται την δική της ειρωνική κατάσταση.
Η μάγισσα που οδήγησε τον Κυνηγό στην Σύναξη.
Από αυτή την απόσταση μπορούσε να δει καθαρά το σπίτι της Νάγιας και να ξεχωρίσει τις φιγούρες των μαγισσών που περπατούσαν στους γύρω δρόμους, μικρές σαν μυρμήγκια και εντελώς ανίδεοι για την παρουσία των δυο νέων. Ήλπιζε πως αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή δεν θα αποδεικνυόταν πως ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της, κι αν ήταν να το πλήρωνε μόνο εκείνη και όχι οι άνθρωποι της.
Σταμάτησε και έριξε μια αβέβαιη ματιά προς το μέρος του Έρικ.
''Μη με προδώσεις ξανά'' Αν σκόπευε να ακουστεί σκληρή ή απειλητική είχε αποτύχει οικτρά. Η φωνή της ακούστηκε μικρή και έμοιαζε περισσότερο με παράκληση.
''Δεν θα το έκανα αυτό'' Ξανά, ήταν η λέξη που κρεμόταν σαν φάντασμα ανάμεσα τους. Η Σελίν τον κοίταξε κατάματα προσπαθώντας να διακρίνει αν έλεγε αλήθεια. Τα ζεστά καστανά μάτια του έδειχναν ειλικρινή, αλλά πάλι, είχε ξεγελαστεί από αυτά τα μάτια ήδη μια φορά. ''Εξάλλου, σου χρωστάω την ζωή μου. Δεν το έχω ξεχάσει αυτό''
''Με έβγαλες από την φυλακή, άρα το χρέος σου ξεπληρώθηκε'' αποκρίθηκε.
''Σου χρωστάω ξανά για το ξέφωτο και για τα αδέλφια μου'' Συνοφρυώθηκε ελαφρά καθώς έκανε τον υπολογισμό.''Άρα αυτό είναι άλλες τρεις φορές;''
''Μόνο αν μετρήσεις μία για κάθε αδελφό. Δεν ξέρω, με μπέρδεψες'' Τα χείλη της κύρτωσαν ασυναίσθητα σε ένα μικροσκοπικό χαμόγελο. Το έδιωξε αμέσως.
''Σελίν;!'' Η σαστισμένη φωνή της Νάγια, που είχε ανέβει μερικές οκτάβες, την έκανε να γυρίσει ξαφνιασμένη.
Το καλάθι μου κρατούσε έπεσε από το χέρι της και τα βότανα που είχε μέσα σκορπίστηκαν στο έδαφος αλλά η κοκκινομάλλα δεν νοιάστηκε. Έπιασε τις φούστες του φορέματος της και έτρεξε προς το μέρος της, σχεδόν πέφτοντας πάνω της και τυλίγοντας τα χέρια της σφιχτά γύρω της. Η Σελίν ένιωσε τέτοια ανακούφιση που έβλεπε ξανά την φίλη της που ένιωθε πως το στήθος της θα εκραγεί. Δάκρυα μαζεύτηκαν στα μάτια της και κύλησαν πάνω στα μάγουλα της, αλλά ήταν χαρούμενα δάκρυα
''Ανησυχήσαμε τόσο...'' είπε η Νάγια χωρίς να πάρει ανάσα και έκανε λίγο πίσω, χωρίς όμως να την αφήνει, για να την κοιτάξει. Τα γαλανά μάτια της σκοτείνιασαν βλέποντας το πρόσωπο της Σελίν, τις βαθιές γκρίζες σκιές κάτω από τα μάτια της και το ασθενικά χλωμό δέρμα που τεντωνόταν αφύσικα πάνω από τα ζυγωματικά της. Η Νάγια έπιασε μια καστανή τούφα και την παραμέρισε από το πρόσωπο της για να το κοιτάξει καλύτερα, και η Σελίν ένιωσε την ανάγκη να αποστρέψει το βλέμμα της. Ποτέ δεν είχε νιώσει ανασφαλής για την εμφάνιση της αλλά τώρα ήξερε ότι το θέαμα δεν ήταν και το καλύτερο.
''Τι σου έκαναν;'' Τα λόγια της ήταν ένας τρομοκρατημένος ψίθυρος. Σαν να αντιλήφθηκε ξαφνικά πως δεν ήταν μόνες, το βλέμμα της γλίστρησε προς τον Έρικ που στεκόταν λίγα βήματα πιο πέρα. Τα μάτια της Νάγια στένεψαν με μίσος. ''Εσύ!''
Τίναξε το χέρι της και το αγόρι σχεδόν σηκώθηκε από τον αέρα λες και ένας ισχυρός άνεμος τον έπιασε και τον σήκωσε στον αέρα. Προσγειώθηκε με ορμή στο απέναντι δέντρο αφήνοντας ένα πονεμένο βογκητό.
Η Νάγια προχώρησε προς το μέρος του. ''Ξέρω ποιος είσαι!'' του φώναξε οργισμένα ενώ το αγόρι σηκωνόταν στα πόδια του κρατώντας τον αριστερό του ώμο και μορφάζοντας από τον πόνο. ''Σε θυμάμαι από την γιορτή''
Η Σελίν την έπιασε από το μπράτσο. ''Σταμάτα!''
Η Νάγια γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος της φίλης της και ύψωσε ένα καστανο- κόκκινο φρύδι. ''Τι; Γιατί; Είναι ένας Κυνηγός!''
''Με βοήθησε να το σκάσω''
Το πρόσωπο της κοκκινομάλλας πήρε μια έκφραση απόλυτης σύγχυσης και φόβου. ''Να το σκάσεις; Σελίν για όνομα των Πνευμάτων, τι συνέβη;''
Έριξε μια ανήσυχη ματιά προς τον Έρικ και στράφηκε ξανά στην φίλη της. ''Θα τα πω όλα, αλλά δεν μπορεί να γίνει εδώ. Σε παρακαλώ, Νάγια''
''Δεν καταλαβαίνω τίποτα''
''Οι γονείς σου είναι στο σπίτι;''
Το κορίτσι ένευσε αρνητικά.
''Τότε πάμε μέσα και θα σου εξηγήσω τα πάντα'' την παρακάλεσε.
''Θέλεις να βάλω έναν Κυνηγό μέσα στο σπίτι μου;'' της είπε εμβρόντητη, λες και προσπαθούσε να την κάνει να καταλάβει πόσο τρελό ήταν αυτό.
''Αν είσαι φίλη μου και νοιάζεσαι για 'μένα θα το κάνεις''
Μπορούσε να δει την διαμάχη που εξελισσόταν μέσα στο κεφάλι της Νάγια, και για να είναι δίκαιη έπρεπε να παραδεχθεί πως αυτό που της ζητούσε ήταν όντως τρελό και παρακινδυνευμένο. Όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Έπιασε τα χέρια της Νάγια και τα έσφιξε μέσα στα δικά της, κοιτώντας την μέσα στα μάτια. ''Σε παρακαλώ''
Η Νάγια καταράστηκε σιγανά. ''Θα το μετανιώσω αυτό...Εντάξει. Αλλά αν ο Άιζακ το μάθει-''
''Θα πάω και θα τους τα εξηγήσω όλα εγώ'' την πρόλαβε. Αυτό ήταν το σωστό, και δεν θα επέτρεπε να μπλέξει η φίλη της. Δεν ήξερε πως ακριβώς θα το έκανε και φοβόταν την στιγμή που θα αντίκριζε τον Άιζακ και τον Ρόραν, αλλά έπρεπε να το κάνει.
Η Νάγια προχώρησε πρώτη για να βεβαιωθεί ότι κανείς δεν τους έβλεπε και τους έκανε νόημα να πλησιάσουν. Η Σελίν έπιασε τον Έρικ από το καλό του χέρι για να τον βοηθήσει και έτρεξαν μέσα στο σπίτι. Τράβηξε μια καρέκλα και τον έβαλε να καθίσει.
Κοίταξε τον πληγωμένο ώμο του. Πήγε να τον αγγίξει για να τον εξετάσει αλλά μόλις τα δάχτυλα της τον ακούμπησαν το αγόρι τινάχτηκε. ''Μάλλον έχει ραγίσει. Μην ανησυχείς, θα το φτιάξουμε''
''Δεν θα κάνουμε τίποτα μέχρι να μου εξηγήσει κάποιος τι στο καλό συμβαίνει'' διαμαρτυρήθηκε η Νάγια που στεκόταν ακόμα δίπλα στην πόρτα. Η πλάτη της ήταν τόσο τεντωμένη, λες και κάποιος είχε αντικαταστήσει την ραχοκοκαλιά της με ένα ραβδί, σαν να ήταν έτοιμη να αμυνθεί -ή να επιτεθεί- ανά πάσα στιγμή.
Η Σελίν πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να της αφηγείται όσα είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες, αφήνοντας έξω τις πιο σκληρές λεπτομέρειες, όμως και πάλι η Νάγια απέμεινε να την παρακολουθεί κοιτώντας την με ένα μίγμα φρίκης, τρόμου και θλίψης. Μέχρι να τελειώσει την αφήγηση της τα μάτια της κοκκινομάλλας είχαν γεμίσει δάκρια.Υπήρχε και κάτι άλλο στο βλέμμα της που η Σελίν δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι ακριβώς ήταν. Ενοχές; Πήγε προς το μέρος της ανοίγοντας τα χέρια της και την αγκάλιασε ξανά.
''Λυπάμαι τόσο πολύ''
''Πέρασε τώρα'' αποκρίθηκε η κοπέλα, αλλά δεν ήξερε αν το έλεγε για να διαβεβαιώσει την φίλη της ή τον εαυτό της. Αλλά ήταν σίγουρη πως δεν ήθελε να αφήσει τα συναισθήματα της να την κατακλύσουν ξανά οπότε προσπάθησε να τα κλείσει μέσα σε ένα μικρό κουτί μέσα στο μυαλό της, τουλάχιστον για την ώρα. Έπρεπε να κρατήσει τον εαυτό της ενωμένο για να αντιμετωπίσει τον Άιζακ.
''Μπορείς να μου φέρεις κάτι να φορέσω;'' την ρώτησε. Αν εμφανιζόταν στο σπίτι με σχισμένο φόρεμα ο Άιζακ θα έβγαζε λάθος συμπεράσματα και ο Ρόραν θα εξαγριωνόταν τόσο που ο Έρικ θα κατέληγε νεκρός. Η κατάσταση ήταν ήδη άσχημη, οπότε ας προσπαθούσε να περιορίσει λίγο την ζημιά.
''Θα πάω να βρω κάτι που να σου κάνει'' αποκρίθηκε η Νάγια και πήγε στο υπνοδωμάτιο της, βάζοντας μια απόσταση ανάμεσα τους για να μπορέσει να αφομοιώσει όλα όσα είχε μάθει.
Η Σελίν ξεφύσηξε και έσκυψε πάνω από τον Έρικ. ''Άσε με να το δω αυτό''
''Δεν έχει σπάσει'' είπε ψέματα. ''Απλά μια μεγάλη μελανιά. Η φίλη σου πρέπει να σε αγαπάει πολύ''
''Ναι'' συμφώνησε. ''Είμαι πολύ τυχερή'' Του έβγαλε προσεχτικά το γιλέκο και έπιασε τον γιακά του πουκαμίσου του, παραμερίζοντας το ύφασμα. Αυτή ήταν μια πολύ μεγάλη μελανιά.
''Για όνομα των Πνευμάτων!'' αναφώνησε η Νάγια που εκείνη τη στιγμή έβγαινε από το δωμάτιο κρατώντας ένα κίτρινο φόρεμα στα χέρια της.
''Δεν είναι αυτό που νομίζεις'' αποκρίθηκε στριφογυρίζοντας τα μάτια της και σήκωσε ξανά το ύφασμα.
''Γλυκιά μου, το ξέρουμε και οι δυο πως σπάνια κάνω λάθος σε τέτοιου είδους υποθέσεις'' Της έδωσε το φόρεμα. ''Εξάλλου, εξαιτίας του δεν έγιναν όλα;'' Τίναξε το πιγούνι της προς τον Έρικ που χαμήλωσε ντροπιασμένα το βλέμμα του.
Η Σελίν έμεινε σιωπηλή. Το λάθος ήταν δικό της όσο και του Έρικ. Κανείς δεν την είχε πιέσει να τον συναντήσει εξ αρχής, οπότε είχε κι εκείνη μερίδιο ευθύνης.
''Πήγαινε να αλλάξεις'' της είπε η Νάγια. ''Θα μείνω εγώ με αυτόν'' Έριξε ένα δηλητηριώδες βλέμμα στον Έρικ. ''Αλλά αν κουνηθεί θα βάλω τα φυτά μου να τον στραγγαλίσουν''
Πήρε το φόρεμα μουρμουρίζοντας ένα ''ευχαριστώ'' και πήγε στην κρεβατοκάμαρα της Νάγια για να αλλάξει. Ήταν ωραίο να μπορεί να ξεφορτωθεί επιτέλους αυτό το βρόμικο κουρέλι από πάνω της μετά από τόσο καιρό. Το φόρεμα της Νάγιας ήταν ασυνήθιστα χαλαρό πάνω στο σώμα της ενώ κανονικά θα έπρεπε να την στενεύει ελαφρώς αφού το άλλο κορίτσι ήταν πιο μικροκαμωμένο από εκείνη. Μη το σκέφτεσαι αυτό, είπε στον εαυτό της. Τελείωσε τώρα. Είσαι στο σπίτι και όλα θα πάνε καλά.
Αλλά αυτό ήταν ψέμα Τίποτα δεν είχε τελειώσει μέχρι να μιλήσει στον Άιζακ και στον Ρόραν. Και κάτι της έλεγε πως αυτό θα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Βασικά δεν την ενδιέφερε ο Άιζακ. Μπορεί να μην ήταν δικό της λάθος που την είχαν πιάσει -στο μεγαλύτερο μέρος- αλλά πως θα έλεγε στον Ρόραν ότι είχε γίνει επειδή το είχε σκάσει για να συναντήσει έναν άλλον άντρα χωρίς να του ραγίσει την καρδιά;
Ήταν το πιο απαίσιο άτομο του κόσμου.
Βγαίνοντας από το δωμάτιο περίμενε να βρει τον Έρικ μεταμορφωμένο σε δέντρο και ξαφνιάστηκε λίγο όταν είδε την Νάγια να απλά να κάθεται δίπλα του, έχοντας περιοριστεί μονάχα στις δηλητηριώδης ματιές.
''Έλα'' της είπε η Νάγια, δείχνοντας της την τσαγιέρα που ακόμα άχνιζε πάνω στο τραπέζι. Υπήρχε άλλο ένα φλιτζάνι μπροστά της, και προς έκπληξη της, είχε βάλει μια κούπα και για τον Έρικ παρόλο που περίμενε ανέγγιχτη μπροστά του. ''Έφτιαξα τσάι''
Για την ακρίβεια, αυτό που είχε φτιάξει δεν είχε καμία σχέση με τσάι. Ήταν ένα ημι-διάφανο μαύρο υγρό, με μικροσκοπικά μακρόστενα φυλλαράκια να επιπλέουν στην επιφάνεια του, και μύριζε σαν βραστός αρουραίος. Όχι πως η Σελίν ήξερε πως μύριζε ο βραστός αρουραίος, αλλά μια τέτοια μυρωδιά φανταζόταν. Ωστόσο πήρε την κούπα που της προσέφερε η Νάγια. Η θερμότητα που περνούσε μέσα από το παχύ γυαλί ζέσταινε ευχάριστα τα δάχτυλα της και η νεαρή μάγισσα ήπιε μια μικρή γουλιά για να μην καεί. Παρά την δυσάρεστη οσμή, η Νάγια ήξερε πολύ καλά πως να μεταχειρίζεται τα βότανα του δάσους και το ρόφημα ηρέμισε τις κράμπες στο στομάχι της. Μακάρι να ίσχυε το ίδιο και για τα νεύρα της που ήταν σαν τεντωμένες χορδές.
''Μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη; Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο σπίτι μου οπότε μπορώ να κοιμηθώ εδώ απόψε;''
''Μόνο εσύ;'' ρώτησε με νόημα η Νάγια, βυθίζοντας ελαφρά το νύχι της μέσα στο τσάι που περίμενε ανέγγιχτο μπροστά της, σπρώχνοντας πέρα- δώθε τα φυλλαράκια.
Έριξε μια ματιά στον Έρικ και στράφηκε ξανά στην φίλη της. ''Δηλαδή τι προτείνεις; Να τον αφήσουμε να κοιμηθεί στο δάσος;''
''Δεν κοιμάμαι στο ίδιο σπίτι με έναν Κυνηγό!'' διαμαρτυρήθηκε. ''Μπορεί να είναι επικίνδυνος''
''Είμαι εδώ και σας ακούω'' της είπε ο Έρικ σαν να ήθελε να της υπενθυμίσει την παρουσία του. ''Καταλαβαίνω ότι η παρουσία μου σας είναι δυσάρεστη και ειλικρινά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Σ΄ ευχαριστώ για την φιλοξενία σου...''
''Την ποια;'' είπε η Σελίν υψώνοντας τα φρύδια της.
''... και τώρα θα φύγω'' ολοκλήρωσε το αγόρι με απόλυτη ευγένεια, παρόλο που η μικροκαμωμένη μάγισσα σχεδόν του είχε σπάσει το χέρι.
''Κάτσε κάτω'' σχεδόν τον διέταξε η κοκκινομάλλα με έναν ξινό τόνο. ''Δεν έχω διώξει ποτέ κανέναν από το σπίτι μου και δεν θα το κάνω για έναν Κυνηγό Μπορείς να μείνεις εδώ απόψε, αφού προφανώς η Σελίν έχει χάσει το μυαλό της, αλλά θα σε παρακολουθώ''
Η Σελίν ένιωσε ανακούφιση. Αυτό ήταν πολύ περισσότερα απ' όσα μπορούσε να ζητήσει από την φίλη της, και ήταν ευγνώμων για την στάση της Νάγιας. Τουλάχιστον αυτό είχε τακτοποιηθεί.
''Μπορώ να σου ζητήσω κάτι ακόμα;''
''Θα το κάνεις ούτως ή άλλως, οπότε...'' αποκρίθηκε η Νάγια ανασηκώνοντας τους ώμους της, με την προσοχή της στραμμένη στο περιεχόμενο της κούπας της λες και όλες οι απαντήσεις του κόσμου κρυβόντουσαν κάπου εκεί μέσα.
''Μπορείς να φέρεις τον Ρόραν εδώ;''
Μόλις το όνομα βγήκε από τα χείλη της τα κεφάλια του Έρικ και της Νάγιας γύρισαν αμέσως προς το μέρος της. Το αγόρι έμεινε σιωπηλό, παρόλο που τα μάτια του ήταν καρφωμένα στο πρόσωπο της, και η Νάγια ρώτησε:
''Νόμιζα ότι θα πήγαινες εσύ στο σπίτι σου''
''Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα. Όσοι με δουν θα ξεκινήσουν τις ερωτήσεις, και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό σήμερα. Ούτε τον Άιζακ. Αλλά έχω ανάγκη να μιλήσω με τον Ρόραν και να προσπαθήσω να του εξηγήσω όλο αυτό το αναθεματισμένο μπέρδεμα. Θα το κάνεις;''
Η Νάγια ξεφύσηξε και ύψωσε το βλέμμα της στον ουρανό. ''Εντάξει. Θα πάω να τον βρω και θα του πω κάποια δικαιολογία για να έρθει στο σπίτι, αλλά τίποτα άλλο''
Η Σελίν ένευσε. Αυτό ήταν δικό της καθήκον και το ήξερε. Μπορούσε να αντιμετωπίσει όλους τους άλλους αύριο αλλά ο Ρόραν είχε δικαίωμα να μάθει την αλήθεια από εκείνη προτού ξεσπάσει η καταιγίδα.
Είχε ζητήσει από τον Έρικ να πάει μέσα σε ένα από τα άλλα δωμάτια. Η παρουσία του μόνο κακό θα έκανε εκείνη τη στιγμή. Βασικά, οποιαδήποτε στιγμή. Η πόρτα άνοιξε απότομα αποκαλύπτοντας την ψηλή φιγούρα του Ρόραν. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε γρήγορα σαν να είχε τρέξει μέχρι το σπίτι. Τα πράσινα μάτια του την εντόπισαν αμέσως μέσα στον χώρο και προτού η Σελίν το καταλάβει είχε βρεθεί μέσα στην αγκαλιά του.
''Μα τα Πνεύματα...'' είπε ξέπνοα. ''Ανόητη γυναίκα, ξέρεις τι πέρασα τις τελευταίες εβδομάδες εξαιτίας σου;''
''Και εμένα μου έλειψες'' Έκρυψε το πρόσωπο της στην καμπύλη του λαιμού του, λες και αυτό θα την έκανε αόρατη στα πάντα γύρω της. Ένιωθε την παρόρμηση να γελάσει και να κλάψει ταυτόχρονα αλλά δεν έκανε τίποτα από τα δυο. Το άρωμα του της θύμιζε δάσος, δέρμα, πεύκα και ταίριαζε με τα πράσινα μάτια του. Ταίριαζαν τα αρώματα και τα χρώματα; Ήθελε να μείνει εκεί για πάντα, προστατευμένη μέσα στην αγκαλιά του.
''Έψαχνα για 'σένα κάθε μέρα και προσευχόμουν στα Πνεύματα να γυρίσεις πίσω'' της είπε σφίγγοντας την περισσότερο, σαν να φοβόταν πως αν την άφηνε θα εξαφανιζόταν μέσα από τα δάχτυλα του όπως ο καπνός.
Σαν να συνειδητοποίησε ξαφνικά κάτι, τα χέρια του χαλάρωσαν γύρω από το σώμα της και απομακρύνθηκε ελάχιστα για να μπορέσει να την κοιτάξει καλύτερα. Το πρόσωπο του σκοτείνιασε και ολόκληρο το σώμα του σφίχτηκε βλέποντας το πρόσωπο της που μαρτυρούσε την κακοποίηση που είχε υποστεί.
''Ποιος σου το έκανε αυτό;'' Όλη η ζεστασιά είχε χαθεί από την φωνή του και τα μάτια του ήταν σκληρά. ''Πες μου, για να ξέρω ποιον θα σκοτώσω''
''Ρόραν, όχι'' του είπε και γαντζώθηκε πάνω του. Ήθελε να ξεχάσει τα πάντα, να μην ξανακούσει ή να ξαναμιλήσει για το χωρίο των ανθρώπων ή τους Κυνηγούς, να διαγράψει τα πάντα και να γυρίσει πίσω στη μέρα που ο Άιζακ της είχε ανακοινώσει τον αρραβώνα της με τον Ρόραν. Παρακάλεσε τα Πνεύματα να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, και εκείνη θα έκανε τα πράγματα σωστά αυτή τη φορά.
Όμως καμία μαγεία δεν μπορούσε να αλλάξει αυτά που είχαν ήδη συμβεί, αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν, θα το έκανε; Θα διέγραφε το αγόρι που εκείνη τη στιγμή καθόταν στο διπλανό δωμάτιο;
Ο Ρόραν παραμέρισε μια καστανή τούφα από τα μαλλιά της και την στερέωσε πίσω από το αυτί της. ''Πες μου'' επανέλαβε και έπιασε απαλά το πιγούνι της, σηκώνοντας το πρόσωπο της για να μπορεί να την κοιτάξει κατάματα. ''Σελίν, πες μου τι συνέβη''
Και του τα είπε. Του είπε τα πάντα, από την αρχή μέχρί το τέλος χωρίς να παραλείψει τίποτα. Είχε βαρεθεί τα ψέματα, αυτή τη φορά ήθελε να είναι ειλικρινής. Του το χρωστούσε άλλωστε.
Ο Ρόραν την παρακολουθούσε αμίλητος αλλά η Σελίν το ήξερε πολύ καλά και μπορούσε να διαβάσει τα συναισθήματα στο βάθος τον ματιών του: πόνος, απογοήτευση, θυμός, παράπονο, προδοσία, και την ερώτηση που περίμενε να της κάνει από στιγμή σε στιγμή.
Γιατί;
Γιατί είχε νιώσει την ανάγκη να βρεθεί με έναν άλλον άντρα ενώ είχε έναν αρραβωνιαστικό που ήξερε πως την αγαπούσε όσο κανένας άλλος; Γιατί αυτό δεν της ήταν αρκετό; Γιατί ο Ρόραν δεν της ήταν αρκετός; Τι ζητούσε που η ζωή που είχε μέχρι τώρα δεν μπορούσε να της προσφέρει, έτσι ώστε άρχισε να ψάχνει για κάτι άλλο; Γιατί όλα αυτά τα ψέματα;
Όμως η ερώτηση δεν ήρθε ποτέ και ο Ρόραν παρέμεινε σιωπηλός, να κοιτάει κάτι πέρα από εκείνη.
''Πες κάτι'' τον ικέτευσε.
''Τι περιμένεις να πω; Τι υποτίθεται πως πρέπει να πω μετά από όλα αυτά;'' την ρώτησε κενά, και αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει. Μπορούσε να αντέξει τον θυμό του και να προσπαθήσει να κερδίσει την συχώρεση του ακόμα κι αν ήξερε πως δεν την άξιζε, επειδή ήταν εγωίστρια και δεν ήθελε να τον χάσει. Αλλά πως θα αντιμετώπιζε την αδιαφορία του.
''Λυπάμαι'' ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.
Ο Ρόραν γέλασε πικρά. ''Λυπάσαι;'' επανέλαβε σαν να ήταν κάποιο αστείο.
Η Σελίν πονούσε, πονούσε επειδή ήξερε πως εκείνη ήταν ο λόγος που πονούσε ο Ρόραν. Δεν υπήρχε τίποτα χειρότερο από το να προκαλείς οδύνη στον τελευταίο άνθρωπο που θα ήθελες ποτέ να πληγώσεις. Αυτή η αίσθηση την κομμάτιαζε, σαν κάτι ζωντανό μέσα της που προσπαθούσε να βγει προς τα έξω ξεσκίζοντας τη, αλλά κάθε φορά που κοίταζε το πρόσωπο του Ρόραν παγιδευόταν ξανά μέσα στο στήθος της κάνοντας κάθε ανάσα που έπαιρνε να πονάει.
Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του. ''Συγνώμη, ήμουν ανόητη, και εγωίστρια, και το ξέρω πως έκανα λάθος, αλλά...'' Η φωνή της ράγισε. ''Δεν θέλω να σε χάσω. Είσαι ό,τι πιο σημαντικό έχω''
''Το πιο σημαντικό που έχεις είναι η ελευθερία σου.Και εγώ ήμουν ένα εμπόδιο'' αποκρίθηκε, τραβώντας το χέρι του μακριά. ''Αλλά όχι πια''
''Ρόραν...''
''Θα πω στην Αλθία να έρθει και να σε κοιτάξει'' την διέκοψε και της γύρισε την πλάτη, φεύγοντας χωρίς να της ρίξει ούτε μια ματιά, λες και η κοπέλα που άφηνε πίσω του δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ξένη.
Απέμεινε να κοιτάει το άδειο σημείο όπου πριν από λίγο στεκόταν το αγόρι. Ένιωθε σαν να είχε χάσει ένα κομμάτι της που της ήταν απαραίτητο για να επιβιώσει και τώρα το μόνο που είχε ήταν μια μαύρη τρύπα εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκεται.
Η Νάγια μπήκε στο σπίτι λίγες στιγμές μετά την αποχώρηση του Ρόραν, άρα μάλλον περίμενε κάπου εκεί κοντά και τον είχε δει να φεύγει.
''Σελίν;'' είπε με απορία, αναμφίβολα θέλοντας να μάθει τι είχαν πει. Αλλά η Σελίν δεν μπορούσε να της απαντήσει εκείνη τη στιγμή. Η έκφραση της Νάγιας έγινε πιο ανήσυχη καθώς πλησίαζε προς το μέρος της. ''Είσαι καλά;''
''Όχι'' απάντησε σιγανά, νιώθοντας τα μάτια της να καίνε.
''Όλα θα πάνε καλά'' της είπε η Νάγια, αν και δεν ακούστηκε σαν να το πιστεύει.
Η Σελίν γονάτισε στο πάτωμα, νιώθοντας όλη την ενέργεια να στραγγίζει από μέσα της, και άρχισε να κλαίει επειδή αυτό ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει. Δεν μπορούσε να σκέφτεται πως είχε χάσει τον Ρόραν, δεν μπορεί να τον είχε χάσει για πάντα. Είχαν ο ένας τον άλλο ολόκληρη τη ζωή τους και αυτός ο δεσμός δεν μπορούσε να εξαφανιστεί έτσι απλά. Αυτό επανέλαβε στον εαυτό της ξανά και ξανά, καθώς η Νάγια γονάτισε δίπλα της και την κράτησε στην αγκαλιά της όση ώρα έκλαιγε, ενώ ο Έρικ της παρακολουθούσε από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου με θλιμμένα μάτια.