Ik leun op de vensterbank met de radio. Buiten is het een regenachtige dag en de mensen die langslopen hebben ofwel een paraplu, of lopen diep weggedoken in hun kragen zo snel mogelijk voorbij.
Ik heb er niet veel aandacht voor. De radio speelt een gezellig muziekje, maar dat hoor ik bijna niet. Ik tik er met mijn toverstok voor de zoveelste keer op en opnieuw verspringt de zender. Een vrouwenstem heeft het over het weer en de mannen bij haar in de studio maken er een of andere domme grap bij waar hartelijk om gelachen wordt.
Maar ik probeer de radiozender van Fred en George te pakken te krijgen. Sirius komt bij me zitten en duwt een beker in mijn handen.
Koffi, zie ik. Wat eens een keer een afwisseling is van alle thee.
"Wat doe je?" vraagt hij.
"Ik zoek de radiozender van Fred en George," ik kijk hem aan.
Hij slaat zijn benen over elkaar en kijkt me aan, "heb je nog iets van Secr- Severus gehoord sinds jullie laatste ontmoeting?"
"Natuurlijk niet," brom ik, "het is namelijk typisch Severus om van de aardbodem te verdwijnen voor langere tijd. Ik ben het gew- wacht even," ik kijk hem aan, "noemde je hem nou daadwerkelijk "Severus"?"
Sirius glimlacht, "anders stelt die wapenstilstand ook niet veel voor toch?" zegt hij. "Als ik niet op zijn minst probeer hem bij zijn naam te noemen. Heb je zelf nog wel iets van je laten horen?"
"Er is een oorlog voor nodig, maar je hebt het licht gezien. En ja, ik laat van me horen. Ik heb hem verteld dat ik het heel gezellig heb hier. Dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. Dat ik van hem houd," antwoord ik. Ik kijk weer naar de radio en tik er opnieuw op met mijn toverstok.
"Dat soort berichten zouden mij alleen maar geruststellen van het feit dat je inderdaad zo veilig bent als dat je zelf al voorspelde," zegt Sirius op een wijselijk toontje.
"Dan zeg je dat op zijn minst," zeg ik en ik kijk op, "ik ben het gewend."
Sirius tuit zijn lippen, ten teken dat hij het er niet mee eens is. Maar hij besluit zich er niet verder meet te bemoeien. In plaats daarvan gooit hij het over een andere boeg, "voel je je ook nuttig?"
Ik kijk op van de radio en kijk Sirius aan. Maar hij kijkt me serieus aan. Zonder oordeel of verwijt.
"Niet echt, nee," geef ik toe.
"En heb je een idee wat je zou kunnen doen?" vraagt Sirius door. "Binnen zitten lijkt me voor iemand als jij nu net niet de manier om de oorlog door te komen."
"Net als voor jou," kets ik terug en terwijl ik hem aankijk tik ik opnieuw op de radio.
"Thanks," zegt hij een tikje sarcastisch.
"Zo bedoel ik het niet!" ik geef hem een tik tegen zijn knie, "ik bedoel dat jij net als ik ook niet iemand bent om niets te doen. Maar je bent en een vrij man en je woont niet meer in Grimboudplein 12. Oh en Perkamentus is dood. Dus in principe heb je niemand meer om verantwoording aan af te leggen als je besluit in actie te komen."
Daar denkt hij over na, "denk je dat ik ook te lang onder invloed van Albus ben geweest?"
"Iedereen binnen de Orde is te lang onder invloed van Perkamentus geweest," zeg ik en ik neem een slok van de koffie. "Maar hij is dood, de Orde heeft geen leider meer dus je kunt zelf een plan trekken als je zou willen. Of we bedenken samen iets."
"En dan heb je het over mijn roekeloosheid," Sirius kijkt me glimlachend hoofdschuddend aan.
"Omdat ik mijn plannen altijd goed doordenk, ja," lach ik. "Ik denk drie stappen vooruit voor ik het ten uitvoer breng."
"I call bullshit," zegt Sirius meteen, "neem je komst hier een paar weken geleden alleen al als voorbeeld. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zich met charme alleen ergens binnen weet te lullen. Dat kun alleen jij, Robin Montange."
Ik glimlach en kijk weer naar de radio, "ja daar stond ik zelf ook van te kijken," geef ik toe en ik tik opnieuw om de zender te veranderen.
"Ik heb ook gehoord dat ze een illegale radiozender hebben," zegt Sirius op de radio knikkend. "Als we het dan toch over roekeloos hebben vind ik dat ook een mooi voorbeeld."
Glimlachend kijk ik hem aan, "ik vind dat dan weer getuigen van dapperheid," zeg ik.
"Oh come on, kan ik ooit winnen met jou?"
"Nee."
"Remus vertelde het me trouwens," gaat Sirius door en ik kijk hem aan. Hij bijt op zijn lip en kijkt naar de radio, "hij is regelmatig te gast daar."
"Hij is je niet waard, weet je nog?" herinner ik hem, "bovendien- ik mag het eigenlijk niet zeggen. Maar hij gaat proberen met Harry, Ron en Hermelien mee te gaan. Zoals hij bang was voor jullie relatie, is hij ook bang voor Tops' zwangerschap."
Ongelovig kijkt Sirius me aan, "wat?" weet hij uiteindelijk ongelovig uit te brengen. "Ik mag toch hopen dat Harry verstandig genoeg is om-"
Tegelijk kijken we op als er op het raam geklopt wordt.
"Speak of the devil," zeg ik en ik kijk Sirius aan.
Die me aankijkt en eruit ziet alsof hij Remus er even fijn het zijne van gaat zeggen. Stiekem wil ik niets van die juice missen, maar het is ook niet mijn plaats me er verder mee te bemoeien. Tenzij ze me erbij betrekken.
Ik richt me dus weer op de radio, "zoutzuurtje? SVP? Zweinstein?" met elke tik van mijn toverstok zeg ik een nieuw woord. Maar er gebeurt niets. Geschrokken kijk ik echter op als Sirius' stem luid en duidelijk door de dichte deur heen komt. Ik heb gelijk gekregen.
Op hetzelfde moment voel ik mijn Galjoen gloeien en die pak ik uit mijn zak.
"Kom naar het einde van de straat," is alles dat er staat. Fronsend staar ik naar de woorden. Wacht even, nu? Ik spring op, zet de radio in de vensterbank en loop naar de gang. Waar ik een barrage aan boosheid tegenkom.
"Rob, zeg eens tegen hem wat jij ervan vindt!" zegt Sirius die met zijn armen over elkaar geslagen boos kijkt.
"Eh- ik heb geen tijd. Dringende afspraak," ik kijk hem net zo dringend aan.
"Serieus, nu?" hij weet gelukkig meteen waar ik op doel en zijn woede lijkt meteen bekoeld.
Remus kijkt me aan, "heb jij iets tegen Sirius gezegd?" vraagt hij, terwijl ik mijn jas aantrek.
"Niets wat niet klopt, Remus," geef ik terug en ik kijk hem aan voor ik de voordeur opentrek. "Tot zo."
Sirius knikt even, maar Remus kijkt me alles behalve geamuseerd aan. Al weet hij net zo goed als ik dat wat ik heb gezegd tegen Sirius inderdaad niets meer dan de waarheid is geweest.
Ik had er misschien mijn mond over moeten houden en me erbuiten moeten houden. Maar ergens denk ik ook dat het goed is dat Remus van zijn beste vriend even de waarheid te horen krijgt voor hij diens Peetkind lastig gaat vallen.
De regen heeft plaats gemaakt voor mist en in een drafje ren ik naar het einde van de straat. Waar ik inderdaad een donkere figuur zie opdoemen uit de mist.
"Je bent er," Severus kijkt me aan.
"Waarom ben je daar altijd verbaast over?' vraag ik en ik trek geamuseerd een wenkbrauw op.
Daar heeft hij niet van terug en ik maak van de gelegenheid gebruik hem dan maar een zoen te geven, "waarom heb je al die tijd niets van je laten horen?" vraag ik als ik hem heb losgelaten.
"Ik had het druk."
"Dat zeg je elke keer. Maar deze relatie werkt wel twee kanten op hè schat. Ik vind het fijn om ook van jou te horen hoe het met je gaat,' ik trek zijn kraag recht.
"Ik zal eraan denken."
Ik knik, "het is goed. Wat is er? Er zat haast in je berichtje," ik houdt de Galjoen even omhoog.
"Je hebt gelijk gehad, over dat Jeweetwel alles behalve blij zou zijn met jou dood," hij kijkt me aan.
"Hoe ben je daarachter gekomen?" vraag ik, "want toen je hem over mijn verraad vertelde leek hij niet meer dan alleen maar geagiteerd," zeg ik fronsend.
"Ik had Amycus Kragge onder invloed van de Imperius, om ervoor te zorgen dat hij de eerstejaars niet de verboden vloeken op elkaar zou laten uitproberen."
Ik kijk hem nu geamuseerd aan, "en toen heb je per ongeluk aan hem gevraagd of hij misschien Jeweetwel heel toevallig nog gesproken had de afgelopen weken?"
"Per ongeluk, ja," hij kijkt me met een uitgestreken gezicht aan en ik schiet in de lach. "Het is niet grappig!" zegt Severus, "blijkbaar heeft hij me te hard nodig. anders zou hij me vervloekt hebben. Hij heeft me nodig om Zweinstein in capabele Dooddoener handen te hebben."
Ik pers mijn lippen op elkaar om niet nog harder in de lach te schieten en knik alleen maar op zijn woorden.
"Nou schat!" zegt hij nu echt verontwaardigd als hij het ziet. Ik houd een hand voor mijn hand en lach daarachter, "sorry,' zeg ik. "Maar ik vind het gewoon heel grappig dat Jeweetwel zo makkelijk te lezen is."
"Voor jou wel ja!" zegt Severus een tikje verontwaardigd. "Waar je die kennis vandaan haalt, Merlijn mag het weten."
"Het betekent in ieder geval dat je veilig bent lieverd," zeg ik en ik weet mezelf weer onder controle te krijgen.
"Voor nu wel, ja. Doe alsjeblieft geen dingen die ik ook niet zou doen," hij kijkt me waarschuwend aan.
"Die belofte kan ik niet maken, dat weet je," zeg ik.
Hij zucht diep, 'ik zweer het je als ik ooit iets lees-"
"Dan wat? Kom je me halen? En jij denkt dat ik daar tegenin zou gaan?" ik knipoog naar hem.
Severus slaat zijn ogen ten hemel en neemt mijn gezicht in zijn handen, "ik bega een ongeluk, als jou iets overkomt," zegt hij. "Blijf me op de hoogte houden van hoe het met je gaat."
"Dat doe ik al weken. Waarom zou ik daar nu ineens mee stoppen?"
"Omdat ik je langer ken dan vandaag, en als het lang stil blijft heb je plannen in je hoofd gehaald. En bij jou moeten plannen altijd zo snel mogelijk, zo niet meteen uitgevoerd worden," hij kijkt me doordringend aan.
Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Hij heeft gelijk en dat ontkennen heeft geen zin. Want hij weet ook dat hij gelijk heeft.
Al onderschat hij ook dat het via de Galjoen makkelijker liegen is dan wanneer ik hem recht in de ogen aan moet kijken en hem een kleine leugen vertel.
Maar ik knik, "als jij mij ook gaat terug-berichten en er niet vanuit gaat dat ik niks van jou wil horen."
"Ja, dat beloof ik." Even nog drukt hij zijn lippen op die van mij. Dan voel ik hem verdwijnen en laat hij me achter in de mist.
Omdat ik de kou begin te voelen, draai ik me snel om en ren terug naar het huis van de Topsen. Binnen is het aangenaam warm en als ik binnenkom zit Remus met thee op de bank. Hij ziet er alles behalve gelukkig uit en Sirius zit nors te kijken.
"Ziet er gezellig uit hier," merk ik op.
Meteen kijken ze me aan. Beiden boos.
O-oh.
"Robin echt waar bemoei je je mee!" valt Remus uit en ik plof in de leunstoel. "Waarom vond je het nodig mijn zaken te bespreken met Sirius?"
"Omdat hij je beste vriend is," zeg ik simpel. "En omdat jij er duidelijk geen idee van hebt hoe het is om als vrouw in de steek gelaten te worden door je geliefde. Zeker als je daar dan ook nog eens niet eerlijk met haar over communiceert."
Remus zit met zijn mond vol tanden hij staart me aan. Ik zie dat hij veel zou willen zeggen. Maar weet dat ik elk argument van hem met een tegenargument kan tegengaan. Hij neemt een slok thee, om tijd te rekken, vermoed ik.
"Ik begrijp dat je bang bent," zeg ik, "maar je kunt het echt niet maken om weg te lopen van iets waar je mede verantwoordelijk voor bent."
Sirius gnuift, "dat probeerde ik hem ook al te vertellen," bromt hij.
"Ze verd-"
"Ik bega een ongeluk als die zin de woorden "verdient mij niet" bevat," val ik hem in de rede. "Dus ga naar haar toe, wees lief voor haar. En ben er voor haar. Anders lijm ik je vast aan de bank." Na die woorden sta ik weer op, "Sirius, kan ik je spreken?"
We lopen naar zolder en daar plof ik op mijn bed. Hij heeft die van hem tegen die van mij gezet, dus hij gaat op die van hem zitten, "was het oké met Severus?" vraagt hij.
"Ik heb gelijk gekregen," zeg ik glimlachend, "Jeweetwel is helemaal niet blij met mijn zogenaamde dood. Maar hij heeft Sev te hard nodig voor Zweinstein, daarom heeft hij hem niets gedaan."
"Wil ik weten hoe Severus daar achter is gekomen?" hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw weifelend aan.
"Hij had Amycus Kragge onder invloed van de Imperiusvloek," leg ik uit. "En toen heeft hij ernaar gevraagd."
Sirius perst zijn lippen even op elkaar, "oké. Ik zie aan je hoofd dat je iets in je hoofd hebt. Wat is het?"
"Er is een moment geweest dat Perkamentus me heeft meegenomen in een herinnering," begin ik uit te leggen. "En in die herinnering, waren we in het Ministerie en gingen we naar het Ministerie van Mystificatie. In de hal der Profetieën, lag een Profetie met mijn naam erbij."
Sirius' ogen worden groot, "dat meen je niet."
"Ja. En ik heb die Profetie altijd in mijn gedachten gehouden als mogelijk antwoord op een paar vragen die ik heb. Waaronder bijvoorbeeld wat Jeweetwel nou van me wilt. Maar ik heb tot nu toe altijd de verleiding weten te weerstaan om die Profetie te gaan halen. Het was er niet het moment of de tijd voor."
Er ontsnapt een diepe zucht aan Sirius en hij sluit even zijn ogen, "natuurlijk, natuurlijk is het nu wel het moment," kreunt hij. "Omdat je gelijk hebt gekregen in dat Jeweetwel niet blij was met je zogenaamde dood en Severus daardoor nu gevaar loopt. Godver Rob."
Ik kijk hem aan en knik, "ja. Nu is het wel de tijd."
"Why. Het Ministerie is in handen van Jeweetwel. Je kunt er vanuit gaan dat het er krioelt van de Dooddoeners. En mensen onder invloed van de Imperiusvloek. Dan hebben we het ook nog niet gehad over de mensen die jagen op halfbloeden die er ook rondwandelen."
"En jij bent een volbloed en Voldemort wilt iets van mij," zeg ik wijselijk. "Bovendien heb ik nog een onzichtbaarheidsmantel die van pas zou kunnen komen. Ik heb je hulp nodig. Sev gaat me hier niet mee helpen. Die is ook te druk. En ik kan ook niemand anders bedenken die gek genoeg zou zijn om dit met me te doen."
Sirius kreunt luid en laat zich op zijn rug op bed vallen. Met zijn handen voor zijn gezicht, "bij Merlijn," mompelt hij. "Bij Merlijn, Robin. Dit kun je niet maken-"
"Anders ga ik alleen."
"Ik heb een belofte gedaan," Sirius kijkt me een tikje duister aan, "dat ik jou en je kind zou bescher- dat had je al bedacht, of niet?"
Ik glimlach een tikje schuldig.
"En altijd met dat engelengezicht van je," Sirius kijk me aan, "ik zweer het je, soms is het eng hoe goed jij mensen om je vinger weet te winden."
Ik zwaai mijn haar gemaakt dramatisch over mijn schouder, "wat zal ik zeggen. Het is een talent."