လအလင္းေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ ကုန္တင္ကားတစ္စီးမွာ ေျမမညီညာသည့္လမ္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေမာင္းႏွင္လာသည္။ ထိုကုန္တင္ကားေနာက္ခန္း၌ ဂိုဏ္းသားတစ္စုမွ အသက္မျပည့္ေသးေသာ မိန္းကေလးငယ္မ်ားကို သယ္ေဆာင္လာၾကသည္။
မိန္းကေလးငယ္မ်ားမွာ အသက္ ၁၃ ႏွစ္မွ ၁၇ ႏွစ္ရွိေသာ သမီးပ်ိဳ႐ြယ္ေလးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ အေရအတြက္မွာ ၂၇ ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ထိုမိန္းကေလးမ်ား၏လက္မ်ားသည္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ေႏွာင္ထားျခင္းကို ခံထားရသကဲ့ ပါးစပ္မ်ားမွာလည္း တိတ္ျဖင့္ကပ္ခံထားၾကရရွာသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ကယ္ပါကူပါ မေအာ္ႏိုင္ၾကဘဲ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကူကယ္ရာမဲ့စြာ လိုက္ပါလာခဲ့ၾက၏။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ကုန္တင္ကား ရပ္တန႔္သြားၿပီးေနာက္ ကားေရွ႕ခန္းမွ ေယာက်ာ္းသုံးေယာက္ဆင္းလာၿပီး ကုန္တင္ကားေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေနာက္ခန္းက ေယာက်ာ္းငါးေယာက္မွာ မိန္းကေလးမ်ားကို ကားေအာက္သို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေခၚေဆာင္လာခဲ့ၾက၏။
" လာခဲ့ ေခြးမေတြ ... ေအာ္ငိုမေနၾကနဲ႔၊ နင္တို႔အသံ ဘယ္သူမွမၾကားဘူး "
အသက္လတ္ပိုင္းရွိ မ်က္ႏွာတြင္ခ်ိဳ႕င့္ခြက္ဗရပ်စ္ႏွင့္လူက ငိုယိုေနေသာမိန္းကေလးမ်ားကို ႐ိုင္းစိုင္းစြာ ေအာ္ေငါက္ခဲ့ကာ ကားေပၚမွ ဆြဲခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ၏အဖြဲ႕သားမ်ားႏွင့္အတူ စခန္းအတြင္းခုသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုေနရာသည္ လူမိုက္ဂိုဏ္းသားမ်ားက်က္စားရာစခန္းျဖစ္ၿပီး လူကုန္ကူးသည့္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ရာ ဌာနခ်ဳပ္လည္းျဖစ္၏။ စခန္းအတြင္းရွိေျမေအာက္ခန္းက သံတိုင္မ်ားၿခံရံထားသည့္ ေလွာင္အိမ္အသြင္းသို႔ မိန္းကေလးမ်ားကို ဆြဲသြင္းကာ ေနရာခ်ထားခဲ့ၾကသည္။
မိန္းမငယ္ေလးမ်ားမွာ ေၾကာက္လန႔္ေနၾကသျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ပူးကပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဂိုဏ္းေခါင္ေဆာင္တစ္ဦးမွ ဂိုဏ္းသားမ်ားၿခံရံလ်က္ ေလွာင္အိမ္ႀကီးဆီသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး မိန္းမငယ္ေလးမ်ားအား ေက်နပ္သည့္အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္အတူ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးေနခဲ့၏။
" ဒီတစ္ေခါက္ မင္းတို႔ေခၚလာတဲ့ကေလးမေလးေတြက အလွေလးေတြပဲ "
ထိုစဥ္ ေလွာင္အိမ္ျပင္ပရွိ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ အသက္ငယ္ငယ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က မတ္တပ္ရပ္ကာ ေဆးလိပ္ဖြာရႈိက္ေနခဲ့သည္။ မိန္းကေလးမ်ားကို တဏွာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးေနသည့္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ကို မ်က္ေထာင့္နီျဖင့္ ေအးစက္စြာ ၾကည့္ရႈေနခဲ့၏။ ထိုသူသည္ ေၾကးစားလူသတ္သမားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ၎ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္၏ အထူးကိုယ္ရံေတာ္အေနျဖင့္ အလုပ္ခန႔္အပ္ထားျခင္းခံရသည္မွာ ၃ လေက်ာ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္မွ အလြန္ယုံၾကည္အားကိုးရသူလည္းျဖစ္၏။ သူသည္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ကတည္းကပင္ လူသတ္မႈျဖင့္ ငွက္ေအာ္စမ္းလူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး အသက္ ၁၄ ႏွစ္တြင္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ေရာက္ေသာ္ ထပ္မံ၍လူသတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ ဒုစ႐ိုက္ေလာကထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည့္အခ်ိနိမွစတင္ကာ ေၾကးစားလူသတ္သမားအျဖစ္ နာမည္ႀကီးလာခဲ့သူပင္။
ထိုသူ၏အမည္ကား ေနဟန္မႈိင္းျဖစ္လ်က္။
" ကဲ ... ဒါဆို ငါစိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့မယ္၊ မင္းတို႔ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ထားလိုက္ၾက၊ ပါကင္ေလးေတြကို ထိဖို႔မႀကံနဲ႔ေနာ္၊ ေဖာက္သည္ဆီေရာက္လို႔ သူတို႔ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔မွ ပါကင္ေဖာက္ထားတယ္ၾကားရလို႔ကေတာ့ေနာ္ အေလာင္းတန္းစီသြားမယ္ ... ျပည္မႀကီးကေပါက္စီေကာင္ေတြက ပါကင္ဆိုသန႔္ျပန႔္ေနမွ ႀကိဳက္ၾကတာ၊ မင္းတို႔ေၾကာင့္ ငါနာမည္ပ်က္ရင္ မင္းတို႔ကို ယမမင္းဆီပို႔မွာ "
" ဟုတ္ကဲ့ Boss ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စိတ္ခ်လိုက္ပါ "
ထိုဂိုဏ္းသားေျခာက္ေယာက္လည္း သူတို႔၏ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ကို ေၾကာက္ရသျဖင့္ ႐ိုက်ိဳးစြာ နာခံခဲ့ၾကၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေရွ႕တြင္ အပိုးက်ိဳးကာ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေနခဲ့ၾကသည္။
ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္လည္း ေျမေအာက္ခန္းထဲကေန သူ၏လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားႏွင့္အတူ ထြက္သြားခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းလည္း ေဆးလိပ္ကို ေျမျပင္ေပၚတြင္ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ရွဴးဖိနပ္ျပားျဖင့္ နင္းေခ်ပစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေလွာင္အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားကာ သူ၏ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ တျခားဂိုဏ္းသားမ်ားေနာက္သို႔ လိုက္သြားခဲ့သည္။
ေျမေအာက္ခန္းတြင္း က်န္ရွိေနခဲ့သည့္လူေျခာက္လည္း အခန္းေထာင့္ရွိေရခဲေသတၱာဆီသို႔ အျမန္သြားၾကကာ ေရခဲေသတၱာထဲက အရက္ပုလင္းမ်ားကို အသီးအသီးယူလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလွာင္အိမ္ေရွ႕က စားပြဲခုံေပၚတြင္ ပုလင္းမ်ားကို ခ်ခဲ့ၾကၿပီး တရယ္တေမာျဖင့္ အရက္ေသာက္ကာ စကားေျပာေနခဲ့ၾက၏။
ေျမေအာက္ခန္း၏အတြင္းပိုင္းသည္ နံရံေထာင့္မ်ား၌ မီးလုံးအဝါအနည္းငယ္သာ ထြန္းညႇိထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္မွိန္ျပျပသာရွိသည္။
တျဖည္းျဖည္း အရက္ရွိန္တက္လာၾကေသာအခါ ေျခာက္ေယာက္စလုံးမွာ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ မီးေလာင္ေနသကဲ့ပူလာၾကလ်က္။ ႐ုတ္တရက္ ပါးစပ္မဟႏိုင္၊ စကားမေျပာႏိုင္ျဖစ္ကုန္ၾကလ်က္ ေသြးအန္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ေနဟန္မွ္ိုင္း၏လက္ခ်က္ပင္တည္း။
အေစာပိုင္းက ေျမေအာက္ခန္းတြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေနၾကသည့္အခိုက္ သူ ခိုးဝင္ခဲ့ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲက အရက္ပုလင္းမ်ားထဲသို႔ အဆိပ္မႈန႔္မ်ားခတ္ထည့္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အရက္ပုလင္းမ်ား၏သံအဖုံးမ်ားကိုလည္း မဖြင့္ေဖာက္ရေသးေသာ ပုလင္းအသစ္မ်ားကဲ့သို႔ လက္ရာေသသပ္စြာ တူေသးေသးေလးႏွင့္ ေသခ်ာထု႐ိုက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေရခဲေသတၱာထဲ၌ ျပန္လည္ထားရွိခဲ့သည္။
ဤလူကုန္ကူးသည့္စခန္းဆီသို႔ ေနဟန္မႈိင္းအေနျဖင့္ မေန႔တေန႔ကမွ စတင္ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း အသက္မျပည့္ေသးေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးမ်ားကိုသာ အဓိကလူကုန္ကူးေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကယ္တင္ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာခဲ့သည္။ လူသတ္သည့္အကုသိုလ္အလုပ္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ နည္းဗ်ဴဟာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ကြၽမ္းက်င္စြာ လုပ္ကိုင္ေလ့ရွိၿပီး က်န္သည့္ဒုစ႐ိုက္အလုပ္မ်ားကိုမူ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။
ေသြးအိုင္ထဲတြင္ ငါးရံ႕မ်ားဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေသာ ဂိုဏ္းသားေျခာက္ေယာက္နားသို႔ ေနဟန္မႈိင္းမွာ အခ်ိန္ကိုက္ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ေသလုဆဲဆဲဂိုဏ္းသားမ်ားကို ေအးစက္စက္ၾကည့္ရႈရင္း မဲ့ၿပဳံးၿပဳံးလိုက္သည္။ သူကိုင္ေဆာင္လာသည့္ လႊစက္ကို ေအာက္ခဏခ်လိုက္သည္။ ဂိုဏ္းသားမ်ား၏ေဘာင္းဘီမ်ားႏွင့္ အိတ္ကပ္မ်ားထဲက တစ္စုံတစ္ခုကို သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ရွာေဖြေနခဲ့ရာ ကုန္တင္ကားေသာ့ကို ေတြ႕ရွိခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ ေလွာင္အိမ္ဆီသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ေလွာင္အိမ္တံခါးက သံႀကိဳးမ်ားႏွင့္ေသာ့ခေလာက္အထူႀကီးကို သူ႔လက္တြင္ကိုင္ေဆာင္လိုက္သည့္ အ႐ြယ္အစားအသင့္အတင့္ရွိ လႊစက္ျဖင့္ ခုတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ သံႀကိဳးမ်ားႏွင့္ေသာ့ခေလာက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ခြၽမ္ခနဲ က်သြားခဲ့သည္။ သူ႔လက္ထဲက လႊစက္ကိုလည္း စက္ပိတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေလွာင္အိမ္အတြင္းသို႔ ဝင္သြားခဲ့ၿပီး မိန္းကေလးမ်ားအား ပါးစပ္တိပ္မ်ားခြာေပးခဲ့ခ်က္ ႀကိဳးမ်ားျဖည္ေပးခဲ့သည္။
" မင္းတို႔အိမ္ျပန္ခ်င္ရင္ ငါ့ေနာက္ကေန ေျခသံတိတ္တိတ္ေလးလိုက္ခဲ့ေပး "
ေနဟန္မႈိင္း၏စကားေၾကာင့္ ကူကယ္ရာမဲ့ေနခဲ့သည့္ မိန္းကေလးမ်ားကလည္း သူေျပာသလို လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ညအေမွာင္ထဲ၌ မိန္းကေလးအားလုံးကို စခန္းေနာက္ေပါက္ကေန လုံၿခဳံစြာ ေခၚထုတ္လာခဲ့ၿပီးေသာ္ ကုန္တင္ကားဆီသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။
ကုန္တင္ကား၏ေနာက္ခန္းတံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး မိန္းကေလးငယ္မ်ားကို ကားေပၚသို႔ တက္ေစခဲ့သည္။
" ဦးဦး ... သမီး အေမွာင္ေၾကာက္လို႔ ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္လို႔ရမလားဟင္"
အသားေဖြးဥေနကာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္အသက္ ၁၃ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွာ ေနဟန္မႈိင္း၏ကုတ္အက်ႌစကိုဆြဲထားကာ သနားစဖြယ္မ်က္လုံးကေလးမ်ားျဖင့္ ေတာင္းဆိုလာေသာအခါ ေနဟန္မႈိင္းက တုံ႔ဆိုင္းမေနခဲ့ဘဲ တ္ိုတိုတုတ္တုတ္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
" အိုေကပါ "
က်န္ရွိေနသည့္မိန္းကေလးမ်ား ကားေပၚေရာက္ၾကၿပီးခ်ိန္၌ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ပိတ္လိုက္လ်က္ ေလာ့ေသခ်ာခ်ခဲ့သည္။ ထ္ို႔ေနာက္ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ကေလးမေလးကို ထိုင္ေစခဲ့ၿပီး သူလည္းဒ႐ိုင္ဘာထိုင္ခုံတြင္ အျမန္ေနရာယူခဲ့၍ ကားစက္ႏိူးကာ ေမာင္းထြက္လာခဲ့၏။
ဤသို႔ျဖင့္ မနက္ ၄ နာရီမွ ၆ နာရီေက်ာ္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ရာ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ကားခဏရပ္နားခဲ့သည္။ ကေလးမေလးမွာ ကားေပၚတြင္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းလည္း ကားကိုမွီလ်က္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနခဲ့စဥ္ ေဘးဘက္ကို လွမ္းၾကည့္မိခ်ိန္၌ သူ၏မ်က္ခုံးမ်ား ခ်က္ခ်င္းပင့္တက္သြားသည္။
" ေသာက္က်ိဳးနည္းၿပီဟ"
မလွမ္းမကမ္းအကြာအေဝးတြင္ သူ႔ေနာက္ကေန ဂိုဏ္းတစ္ဖြဲ႕လုံးက စခန္းရွိကားမ်ား၊ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ လိုက္လာၾကသည္ကို ျမင္သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ကုန္တင္ကားေပၚသို႔ ေျပးတက္ကာ အရွိန္ျမႇင့္ေမာင္းႏွင္ရသည္။ အသည္းအသန္လိုက္ပါလာေသာ ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဂိုဏ္းသားမ်ားကလည္း ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ကုန္တင္ကားဘီးမ်ားကို ထိမွန္ေအာင္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆက္တိုက္ပစ္လႊတ္ေသာက်ည္ဆန္မ်ားေၾကာင့္ ကားဘီးမ်ားမွာ ေလေလ်ာ့လာခဲ့သည္။
" ေသာက္ခ်ီးပဲကြာ "
ေနဟန္မႈိင္းမွာ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ၿပီး ႀကံရာမရေတာ့သည့္အဆုံး အိပ္ေနသည့္ကေလးမေလးကိုသာ ဆြဲေခၚကာ ကားႏွင့္က်န္သည့္ကေလးမေလးမ်ားကို ပစ္ထားခဲ့ရသည္။ သူ႔တြင္လည္း ေသနတ္ပါေသာ္ျငား လူအင္အားမမွ်သျဖင့္ အသက္လုထြက္ေျပးလာမွသာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္။
" -ီးပဲ၊ ငါ့ေၾကာင့္နဲ႔ကေလးေတြ ထပ္အဖမ္းခံလိုက္ရျပန္ၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ေကာင္ပါလား "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ေျပးလာသည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ႔ကိုယ္သူေဒါသထြက္ကာ ဆဲဆိုေနခဲ့သည္။
" ဦးဦး ... သမီးေၾကာက္တယ္"
" မေၾကာက္နဲ႔ ... ဦးဦးရွိတယ္၊ မင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ရေအာင္ထပ္ကယ္ေပးမယ္ "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ကေလးမေလး၏လက္ကို ယခင္ကထက္ ပိုတင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ကာ ေျပးလႊားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔ေခါင္းထဲေပၚလာသည္က အနီးစပ္ဆုံး နယ္စပ္ရဲစခန္းကို အျမန္ဆုံးအေၾကာင္းၾကားရန္ပင္။ ေဘးကင္းသည့္ေနရာတစ္ခုသို႔ေရာက္ေသာ္ သူ႔ကုတ္အက်ႌထဲက ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚကေန နယ္စပ္ရဲစခန္းဖုန္းမ်ားကို နာရီဝက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ႀကိဳးစားရွာေဖြေနခဲ့သည္။
ဖုန္းနံပါတ္မ်ားကို ေတြ႕ရွိသြားၿပီးေနာက္တြင္ နယ္စပ္ရဲစခန္းဆီ ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားကာ လူကုန္ကူးေနသည့္ဂိုဏ္းအေၾကာင္းႏွင့္လိပ္စာကိုပါ ေျပာျပခဲ့သည္။
ဖုန္းဆက္ၿပီးသြားခ်ိန္၌ ကေလးမေလးကို ကုန္းပိုးကာ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကားလမ္းမေပၚရွိ ႀကဳံရာကားမ်ားကိုေတြ႕တိုင္း လမ္းႀကဳံစီးနင္းႏိုင္ရန္ ကားတားခဲ့သည္။ မၾကာခင္တြင္ သံဃာေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ ယာဥ္ေမာင္းကပၸိယပါရွိေသာ အျဖဴေရာင္ကားတစ္စီးေပၚတြင္ လမ္းႀကဳံစီးခြင့္ရရွိခဲ့ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾက၏။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္မ်ားကို အေၾကာင္းစုံေလွ်ာက္ထားခဲ့သလို ကေလးမေလးကိုလည္း သူမ၏အမည္၊ ေနထိုင္သည့္ေနရပ္လိပ္စာ၊ အုပ္ထိန္းသူမ်ား၏ဖုန္းနံပါတ္မ်ားႏွင့္ ဘာေၾကာင့္လူကုန္ကူးခံခဲ့ရသလဲဆိုတာကအစ ေမးျမန္းခဲ့သည္။
ကေလးမေလး၏အမည္မွာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ျဖစ္၏။ မိဘမဲ့ေလးျဖစ္ၿပီး ဦးေလးလင္မယား၏အုပ္ထိန္းမႈေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူေလးပင္။ တစ္ေန႔ သူမက်ဴရွင္က အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ လူျပတ္လပ္သည့္ေနရာသို႔ေရာက္ရွိသည့္အခ်ိန္၌ အမ်ိဳးသားတစ္စုမွ ေမ့ေဆးအုပ္ဖမ္းေခၚျခင္းကို ခံခဲ့ရေၾကာင္း ေျဖၾကားခဲ့သည္။
" ဒကာရဲ႕လုပ္ရပ္က အင္မတန္မွ မြန္ျမတ္လွပါတယ္၊ ဦးဇင္းတို႔ေက်ာင္းတိုက္မွာ ဒကာတို႔ အဆင္ေျပတဲ့အထိ တည္းခိုႏိုင္ပါတယ္။ ေဟာဒီက ဒကာမေလးရဲ႕အုပ္ထိန္းသူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရၿပီးရင္ သူတို႔လာမေခၚမခ်င္း သူ႔ကိုရိပ္သာက အခန္းတစ္ခန္းမွာထားထားေပးမယ္။ ေယာဂီေတြကိုပါ ကေလးမေလးကို ဝိုင္းဝန္းေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေပးထားပါ့မယ္"
ေက်ာင္းထိုင္ဦးဇင္း၏ေျပာၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ေနဟန္မႈိင္းလည္း ကေလးမေလးအတြက္ စိတ္ခ်သြားသည္။
" ဦးဇင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က လုပ္စရာကိစၥေလးေတြရွိေနေသးလို႔ မတည္းေတာ့ပါဘူး၊ ခုေတာ့ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ဦးဇင္းဘုရား "
" ေကာင္းပါၿပီ ဒကာ "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ဦးဇင္းကို ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းတိုက္အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးမွာ ေနဟန္မႈိင္းေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။
" ဦးဦး ... နာမည္ေလးေျပာျပခဲ့လို႔ရမလားဟင္"
တကယ္ေတာ့ ေနဟန္မႈိင္းမွာ သူ၏နာမည္ကို မေျပာျပလိုခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ကေလးမေလးႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာျပရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ သက္ျပင္းေငြ႕ေငြ႕ေလးခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်ိဳသာၾကည္ျမတဲ့ အၿပဳံးေလးတစ္ခုပန္ဆင္လိုက္ရင္း ...
" ေနဟန္မႈိင္းပါ... မင္းက သိပ္ကံေကာင္းတယ္ ကေလးမ။ လူေတြကို အယုံမလြယ္ဘဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ႀကီးျပင္းသြားရမယ္ေနာ္ "
ထိုေန႔မွစ၍ ေနဟန္မႈိင္းမွာ ကေလးမေလး၏မ်က္စိေရွ႕ကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
• ────── ✾ ────── •
ဒီစာေလးကေတာ့ အနာဂတ္မွာ သူမ်ားစာခိုးခ်ဖို႔ plan ေနတဲ့သူခိုးေလးမ်ားအတြက္ေပါ့ကြယ္။
ကူးခ်ဖို႔စဥ္းစားေနရင္ ဖင္ႏူလက္ႏူေနာ္။ ေမတၱာေတြဆူးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္🫰
ဇာတ္လမ္းကိုသေဘာက်တိုင္း copycat မလုပ္နဲ႔ က်က္သတုံးေတြ။ ပိစိေလးInspired တာ ရပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးဉာဏ္နဲ႔ ႀကိဳးစားဖန္တီးမႈကသာ တစ္ခ်ိန္ေအာင္ျမင္ရင္ လိပ္ျပာသန႔္ၿပီးပီတိျဖစ္စရာပါ။ အဲဒါကိုမွ ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႔အလြယ္လိုက္ခ်င္ရင္ .....
သူမ်ားဖန္တီးမႈေတြနဲ႔ေအာင္ျမင္ေနရင္ အထင္ႀကီးစရာကိုမရွိေနဘူး။ ဖန္ေတြခင္လ္ို႔ ဖန္ဘယ္ေလာက္ေတာင့္ေတာင့္။