Hoofdstuk 11: Kijk niet zo
Mijn handen sloten zich zenuwachtig om het flesje bruiswater en het biertje waardoor mijn vingers een witte kleur kregen. No way dat ik eerst ging wegkijken. Ik had naderhand al wel door dat mijn hoofd een nieuwe tint rood had uitgevonden en dat ik absoluut te vergelijken viel met het stopbord: rood met witte letters op. Volgens mij was ik nu zo onaantrekkelijk dat dat woord totaal overbodig was.
De meest scheve glimlach ever stond op zijn gezicht geplakt, wat me alleen nog maar meer nerveuzer maakte en dan zijn haar nog. Zijn gitzwarte haar lag irritant nonchalant op zijn hoofd, iets wat onwijs schattig was.
O god, grapje! Just kidding. Ik kuchte stilletjes en veegde mijn klammige hand af aan mijn broek, waardoor ik dus mijn blikje met bier liet vallen. Geweldig, helemaal geweldig. Net alsof we in een slechte roman was, bukte Julian zich. Oké, dat was misschien niet helemaal waar. Als dit een slechte roman was geweest, zou ik me ook gebukt hebben, zouden onze vingertoppen langs elkaar strijken en het volgende moment zouden we in elkaars ogen staren. Onze gezichten zouden waarschijnlijk steeds dichterbij elkaar komen, zijn wijsvinger ging een pluk haar achter mijn oren duwen en dan zouden zijn zachte handen mijn gezicht vast nemen en me teder zoenen.
'Bier?' vroeg hij en bekeek het blikje. Zijn gezicht stond enigszins nogal verbaasd.
Ik slikte. 'Het is niet voor mij. Mijn moeder vroeg het aan me of ik het nog snel wilde gaan halen.' Het maakte toch al niets meer uit of ik nog roder zou worden, het was al onmogelijk geworden.
Julian trok een wenkbrauw op. Eerst was ik aan het wachten totdat hij het terug ging geven, maar aangezien hij niet meteen aanstalten bleek te maken om dat ook daadwerkelijk te doen, trok ik het haastig uit zijn handen en draaide me om. Het eerste wat ik dacht toen ik me dus omdraaide, was dat ik de ruimte helemaal was vergeten. De getinte man achter de toonbank had waarschijnlijk elk detail waargenomen, maar toen ik een blik over mijn schouder wierp, zag ik dat hij onverschillig in een of ander magazine aan het bladeren was.
Ik trok de deur snel open en toen hoorde ik hem vragen: 'Moet jij ook nog wat hebben, jongeman? Of was je hier alleen voor het meisje?'
Een klein lachje kwam uit zijn mond en drong in mijn hoofd binnen. Waarom lachte hij? Dit was niet eens grappig. 'Geef mij dan ook maar een biertje,' zei hij en ik zag in de weerspiegeling van het raam dat hij zijn schouders op haalde.
Ik liet de deur achter me dichtslaan en stak zonder na te denken het flesje water onder mijn rek achterop mijn fiets en opende het blikje bier. Nogmaals: het kon vast geen kwaad, tenzij Richard of iemand anders bij ons thuis het zou opmerken dan.
Met mijn rug leunde ik tegen de gevel van het gebouw aan en ik liet me een beetje naar beneden zakken totdat ik voor de zoveelste keer die avond op de grond zat. Ik zette mijn benen recht zodat ik er met mijn ellebogen op kon leunen en dronk rustig verder. Om eerlijk te zijn was het net alsof ik cola aan het drinken was, maar goed. Oké, dat klonk belachelijk want die drankjes leken in de verste verte niet op elkaar.
'Ik dacht dat het niet voor jou was,' zei een lage stem van boven me. Ik kantelde mijn hoofd zodat ik hem goed kon bekijken in het licht van de lantaarnpaal en besefte dat ik geen zin had om rood te worden. Helaas had ik daar niets over te zeggen.
'Euhm. Ahum. Is dit geen water dan? Wat raar zeg, ik dacht nou toch echt dat ik het water had opengedaan. Ik ben een beetje in de war weet je en ik had het dus nog niet door en euh argh- Goed dan, het was voor mij,' gaf ik uiteindelijk stotterend toe. Gelukkig was het donker buiten en zag hij mijn gezicht maar gedeeltelijk, dacht ik dan. Helaas was het ook koud en deed ik mijn best om niet te hard te rillen, alleen wist ik niet of ik moest rillen door de koude of door hem.
'Wauw. Ik was er even van overtuigd dat je die leugen echt ging volhouden.' Hij maakte zijn blikje open en nam er een klein slokje van. Ik zag zijn adamsappel op en neer gaan en ik moest willekeurig glimlachen. Ik mocht van mezelf even naar hem kijken en hem bestuderen. Wat helaas al snel staren werd, maar dat even terzijde. Hoe hij daar zo stond onder het licht van de lantaarnpaal, was al bijna adembenemend. De maan en de sterren waren voor een groot deel achter het wolkendek verdwenen, wat misschien wat jammer was, maar aan de andere kant moest ik wel toegeven dat Julian straalde. Waarom zag hij er zo stralend uit? Ik beet zacht op mijn lip en sloeg mijn blik neer toen ik zijn ogen in me voelde boren.
'Waarom kijk je zo naar me?' vroeg ik opeens onzeker. Mijn handen waren aan het friemelen met het blikje en ik had opeens geen zin meer, ik wilde het weggieten.
Hij haalde nog maar eens zijn schouders op, iets wat hij blijkbaar wel vaker deed en bleef me aanstaren. Hij had zijn handen ondertussen in zijn broekzakken gestoken en was duidelijk niet meteen van plan om iets anders te doen dan me aan te staren.
'Nou, kijk niet zo naar me,' zei ik deze keer een stuk feller en probeerde de kippenvel van mijn armen te wrijven.
'Jij keek daarnet ook zo naar me, hoor. Ik vraag me alleen maar af wat jij hier zo laat op de avond nog zit te doen met een blikje bier in je handen.' Zijn lage stem drong door tot diep in mijn binnenste. Zijn stem was volgens mij de definitie van sexy.
Ik zuchtte zacht en duwde me recht op mijn armen en liep naar de eerste vuilnisbak die ik zag staan en liet het blikje erin vallen. Met een zachte plof kwam het in de rest van het vuilnis terecht. 'Dat gaat jou niets aan,' zei ik zacht en nam mijn fiets. Ik moest hier weg, ik kon niet meer helder nadenken. Wat was hier zelfs aan het gebeuren? Dit was gewoon te belachelijk voor woorden. Ik was eerlijk gezegd nogal bang dat ik dingen zou zeggen waar ik later spijt van zou krijgen en dat mijn kans nog verder verpest was, voor zoverre dat al mogelijk was. Grappig genoeg, ook al was het totaal niet grappig, had ik toch al dingen gezegd waar ik later spijt van zou krijgen, dus er kon nog wel één dingetje bij.
'O ja, Julian,' zei ik en keek nog even achterom. 'Je broek staat open.' Dat was het moment dat ik mijn voeten op de pedalen zette en mezelf op het zadel hees en verder naar huis reed met zijn blik borend in mijn rug.
Een gedachte begon langzaam mijn hoofd in te sijpelen toen ik naar de voordeur liep nadat ik die fiets in de garage had geparkeerd. Springend probeerde ik de laatste restjes zand van mijn schoenen te krijgen en stak mijn handen ook diep in mijn zakken. De gedachte had blijkbaar geen zin om mijn hoofd te verlaten dus besloot ik ze maar toe te laten op het moment dat ik de voordeur zo zacht mogelijk opende.
Alexis.
Zes letters waar ik nu pas bij stil stond. Zes letters die uit iemands mond waren gekomen en waar ik nu pas écht aan dacht. Waarom wist Julian mijn naam? Het betekende vast niets, waarschijnlijk was ik een van alle strangers die op de school zaten, maar hij wist wel mijn naam. Ik beet weer op mijn lip en draaide zenuwachtig een rondje.
Hij wist het door mijn vriendschapsverzoek, dat moest het zijn! Of hij had ergens mijn naam horen vallen of hij was zo'n enge stalker die elke naam van de school wist. Dat was het vast. Hoewel ik wel moest toegeven dat ik de gedachte dat hij mijn naam wist, best wel fijn vond.
Dit begon echt uit de hand te lopen. Ík begon echt uit de hand te lopen.
Ik twijfelde of ik het licht zou aan doen en keek de ruimte rond, wat nogal moeilijk was aangezien het dus enorm donker was. Op het licht van de lantaarnpaal dat naar binnen scheen, was er niet veel meer licht. De contouren van de bank, de lamp en wat andere spullen, kwamen me bekend voor. Wat voor zover ik wist dus best wel logisch was: ik woonde hier namelijk.
Er kwam alleen nog iets anders mijn gezichtsveld binnen en ik keek een stukje naar rechts, waar ik een lichaam zag bewegen. In een halve paniek duwde ik dan ook op de lichtknop. Als dit een inbreker was, of nog erger: een moordenaar, dan was dit waarschijnlijk een erg domme zet.
Gelukkig (of niet, daar was ik nog steeds niet helemaal over uit), was het geen inbreker of moordenaar, maar mijn moeder. Ze stond met de slaap in haar ogen naar me te kijken alsof ik haar lang verloren dochter was en haar haar piekte alle kanten op. Ze had een lange kamerjas aan en ze had zo te zien haar voeten snel in haar oude sloffen gestoken.
'Wat doe jíj nu weer hier nog zo laat?' Haar korte zwarte haar leek met de minuut warriger.
'Ik had wat lucht nodig,' verklaarde ik zacht en keek naar de grond. Ik had geen zin in een ruzie of verwijtende blikken. Ik wilde alleen maar graag gaan slapen, ik voelde me opeens heel erg moe.
'Richard zei dat je al een paar uur eerder was vertrokken, waar ben je zo lang geweest? Toch niet bij een of andere slechte jongen?' Ze kwam dichter bij me in de buurt totdat ze nog maar enkele centimeters van me verwijderd was. 'Alexis, je ruikt naar bier.' Ik had welgeteld maar enkele slokjes genomen en dat rook ze? Fijn, nu kon ik dat ook nog uitleggen.
'Ik was met Ellis samen naar een cafeetje geweest, ik had wat afleiding nodig, oké?'
'En daar heb je bier gedronken? Alsjeblieft Alexis-'
Ik onderbrak haar. 'Ik heb géén bier gedronken, een café ruikt automatisch naar bier en rook, goed? Mag ik dan nu gaan slapen?' Ik draaide me om zonder op antwoord te wachten en liep naar boven. Het laatste waar ik zin in had was mijn moeder, Richard of Nathalie.
'Ik wil niet dat je nog eens zo laat nog over straat gaat fietsen zonder dat je ons echt iets laat weten en zonder mijn toestemming. Begrepen?'
'Ja mam, ik snap het,' zei ik met een diepe zucht en sprong de treden met twee tegelijk op.
Nadat ik mijn tanden had gepoetst, mijn pyjama had aangedaan en al de rest die je nog doet voor je gat slapen, lag ik eindelijk in mijn bed. Zoals ik al had verwacht, en had gevoel, was ik helemaal uitgeput en mijn hoofd tolde van de duizenden vragen. Er waren een hele hoop vragen bij gekomen ten opzichte van de tijd voor de avond en ik had geen zin om erover na te denken. Ik snapte mezelf al lang niet meer en dat vond ik namelijk niet echt een fijn gevoel.
Mijn blik gleed voor de eerste keer dat ik thuis was over een klok en ik schrok toch wel lichtjes. 01.45. Hoe kon dat nu weer? Ik was toch niet zo overdreven lang weg geweest? Hoewel ik nu vooral dingen niet wist, wist ik één ding wel: Ik ging morgen rondlopen als een zombie die een half jaar niet geslapen had. Wat ik ook wist, was dat ik door al het gepieker waarschijnlijk pas tegen een uur of drie in slaap zou vallen en ik dan weer drie en een half uur later geïrriteerd zou zijn op mijn wekker.
Wat een geweldig vooruitzicht was dat.
Ik kon het niet laten en nam mijn mobieltje van het nachtkastje af, ik moest Ellis toch nog eerst even een berichtje sturen.
El! Ik heb morgen echt nog een hele verhaal te vertellen, je raadt nooit wat er gebeurd is. Maar goed, nu ga ik slapen, ik ben echt kapot. Sleep tight. ALEX♥
Uiteindelijk kon ik er echt niet aan doen dat mijn gedachten me een kant uit trokken. Er was een persoon die in mijn hoofd rondspookte en ik kende hem niet eens echt.
Julian, met zijn warrige haar, zijn hoge jukbeenderen en zijn angstaanjagende, maar wel prachtig ogen. Julian, met zijn lage sexy stem en zijn lange postuur, terwijl ik maar klein was. Julian, de persoon die ik moest zoenen en uiteindelijk gewoon dumpen alsof het dat blikje bier was. Julian, zeker weten de moeilijkste van de lijst.
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Guten Tag
Best een snelle upload voor mij tegenwoordig, niet? Dat is sowieso te danken aan Julian :D
Opgedragen aan een meid waar ik heel veel mee heb gepraat vroeger hier op Wattpad en iemand die ik echt geweldig vond. Vind. Helaas kwam ze steeds minder online na een tijdje en vind ik niet eens haar profiel nog terug. Meid, waarschijnlijk lees je dit nooit, maar zowel @Isarahcj als ik missen je toch wel. @LittleMissBookshine ♥ (Helaas kan ik niet echt echt iemand een hoofdstuk opdragen die geen profiel meer heeft #DankuwelWatpaddAanpassingen
-Jolientje
Ps. Wat vinden jullie van Julian :D