"I'm sorry to say this but... you've lost your child, Ms. Levisay..."
I was stunned. I couldn't move even a bit. I just woke up and that was the first thing I've heard. I was pregnant? And... I've lost my child?
I was crying and no one's hugging me. I was crying but no one's here for me.
I immediately wiped my tears away. What is this? Bakit ako pinaparusahan? Did I lost three people in my life? Did I just lost them in just a blink of an eye?
Tulala akong naglakad. God is punishing me... He's punishing me... and I can't do anything... The pain is unbearable, I feel like I'm losing my mind.
Napatingin ako sa palapulsuhan ko. Nalunasan na ito ng doktor. I didn't know that I had slept for 1 day. Hindi ko na alam ang nangyari... ni hindi man lang ako pinuntahan ni Ice... I was just... alone.
Napaupo ako sa kalsada at mula sa mahinang paghikbi... naging nakakabinging hagulgol.
Paulit-ulit kong hinahampas ang puso ko. Sobrang sakit, sobrang nakakamatay... nasasaktan ako, nalulunod ako sa sakit pero walang nandiyan para sa akin... wala akong makapitan. Wala... ni isa.
So this is the reality. The person you thought you could hold on to when you were suffering is no longer by your side. They said they'd be there for you, they would never leave you, they would love you et cetera yet, they left. Nobody's here for me. I was drowning in tears, I was drowning in pain... but no one's there for me.
He promised... he promised he would never leave me but he was gone without even telling me.
I thought he would run to me to embrace me, to comfort me, to wipe my tears away, to say that everything's gonna be okay... but it was just a thought... nasa isip lang, hindi totoo. Walang totoo dahil mag-isa lang ako ngayon. Sarili ko lang ang nakayakap sa akin, ako lang. Ako lang mag-isa.
Natulala ako nang malakas akong sinampal ni Daddy nang makarating ako sa bahay. Wala nang luhang bumagsak. Namanhid na ang puso ko. Nakatulala na lang ako.
"You should've stopped your mother, Chayenne!"
And I should've just died.
Bakit naligtas pa ako? Para danasin ang mga sakit na 'to? Para hindi makawala sa sakit? Sa lungkot?
Kahit buhay ako, parang patay na rin ako.
"I'm sorry..." Yumuko ako. Halos binulong ko na lang iyon sa hangin. Hindi ko alam kung kanino ako nag sosorry.
"Your mother was right. Sinira mo ang pamilya ko."
Nakayuko lang ako. Ice, pwede bang yakapin mo ako ngayon?
"Pack your things and get out of my life, Chayenne. Your sister and mother died because of you."
Nilagpasan niya ako. Gusto kong tumawa nang malakas. Nababaliw na yata ako.
Tao din naman ako. Nasasaktan din ako. Nagagalit din ako. I also have feelings. Namatayan ako, hindi lang isa o dalawa – apat. I lost my sister, my bestfriend, my mother... and my child... and I feel like I've lost myself.
Pati sarili ko iniwan na ako.
Hinang-hina ako. Nagugutom ako pero wala na akong gana kumain. Tahimik lang akong umiiyak buong araw sa kwarto yakap ang sarili ko.
Ang lupit. Ang lupit ng mundo sa akin.
I packed my things like what my dad told me. Ayoko nang mag reklamo. Hilong-hilo ako, hinang-hina at pagod na pagod. Lumabas ako ng mansyon at sumakay sa kotse ko.
Kung hindi siya ang pupunta sa akin, ako na lang ang pupunta na sa kanya.
Huminga ako nang malalim. Ang daming pumapasok sa isip ko. I'm in the worst part of my life right now and I don't have a choice but to overcome it but how? Paano ako magsisimula? Wala pang isang buwan, apat na tao agad ang nawala sa akin.
God, the world You've created is cruel.
Pinahid ko ang bawat luha sa pisngi ko at bumaba sa kotse. Papasok pa lang sana ako sa bahay niya pero napakunot ang noo ko nang makitang naka lock ang gate.
"Ice! Wane!"
Kinagat ko ang ibabang labi ko. Ilang beses ko silang tinawag pero ni isa sa kanila ay walang lumabas. Napaatras ako. Atras lang ako nang atras hanggang sa may humawak sa dalawang balikat ko.
"I-Ice—" Napakunot ang noo ko nang makita si Wane. His face was serious.
"Yen..."
Agad kong hinawakan ang magkabila niyang baikat. "Where is he? Please tell me!" Halos magmakaawa ako. "I n-need him... I need him..."
Tinanggal niya ang mga kamay ko sa balikat niya. "I'm sorry, Yen... He left..."
Bahagya akong napaatras. "H-he left?"
"I'll go back to my family. Hindi ko alam kung saan siya pumunta pero sa tingin ko... lumabas siya ng bansa. Wala siyang sinabi."
Muntikan na akong mawalan ng balanse pero hinawakan niya ako. Bumagsak ang luha ko. "H-he left? Without even telling me?"
"I'm sor—" Mabilis akong pumasok sa kotse. Kahit nanghihina na talaga ay pinaharurot ko 'yon hanggang sa tumigil ako at natulala.
Ice...
Umalis ka na ba? Paano na tayo?
Tumulo ang isang butil ng luha sa kaliwang pisngi ko.
Did you leave me?
Mahina akong natawa at tumango-tango. "Yeah... you left. Without saying goodbye, without telling me. You just left." Tumawa ulit ako hanggang sa napalitan iyon ng hagulgol.
Ito na, wala na. Tapos na.
Tumira ako sa hotel. Isang buwan na ang nakalipas at kahit palaging pumupunta si Benj, Shana at Jerome ay hindi ko sila pinagbubuksan. Pagod na akong kumausap ng tao. Natatakot na ako dahil lahat ng tao sa buhay ko ay nawawala.
Ganito naman talaga siguro. May makikilala tayo, makakagaanan ng loob, mamahalin at aalagaan pero mawawala rin. Ganoon lang umiikot ang takbo ng buhay. Palaging may dumadating at palaging may umaalis.
Maybe this is the right time to comeback. I'll fix my life. Babangon ulit ako kasi ito naman talaga ang dapat gawin ko.
I just... suddenly remembered what Hale told me. Don't ruin your life.
I curled my hair. My drama was already done. I will now face the world.
Sobrang sama ng loob ko kay Ice at hindi ko alam kung mapapatawad ko siya sa pag-alis niya, sa pag-iwan niya sa akin nang walang paalam. He's selfish.
I was wearing a maroon sleeveless and backless dress and maroon tacones altos. I took my aviators and went outside. Pumunta ako sa parking lot at pumasok sa kotse ko.
Don't trust people.
Isa iyan sa mga natutunan ko sa pagkalugmok ko. Ayoko nang maniwala sa mga tao, lahat sila mang-iiwan. You were born alone so you will die alone, too. Ganiyan ang buhay.
Tumigil ako sa tapat ng building na pinagtatrabahuan ko noon. I smiled and went outside my car.
Pumasok ako sa loob kaya isinuot ko ang aviators ko. Lahat ay gulat na nakatingin sa akin.
"Yen?! Chayenne?!" Benj immediately ran towards me.
"Oh my fucking God! It's really you!" gulat na gulat na sambit niya.
Bahagya kong ibinaba ang shades ko at kinindatan siya. "Yeah, it's me, Benj." Bumukas ang elevator kaya pumasok ako, walang tao. Sumunod naman sa akin si Benj.
"My goodness, Yen! Bakit bigla kang nawala?! And..." Bumaba ang boses niya. "I'm sorry for your lost."
Si Mommy at Hale ang tinutukoy niya.
Hindi na ako sumagot. Hanggang ngayon ay nasasaktan pa rin ako sa pagkawala ni Hale. She suffered in her whole life.
The elevator opened. Lahat ng tao ay natigilan. Nabitawan ni Shana ang camera na hawak niya at mabilis na lumapit sa akin para yakapin ako.
"Oh my God, Yen! You're back!" sigaw niya.
"Yeeeen!" Nilapitan ako ni Jerome.
I want to hug them back but I didn't do. Ayoko nang ipakita ang dating ako. Iba na ako ngayon. Ayoko nang maging mabait dahil inabuso na ako ng mundo.
"Move..." I said to them.
"Huh?"
"Move." Naglakad ako palapit kay Margaux.
She raised a brow and crossed her arms. "Anong ginagawa ng laos dito?" natatawang tanong niya.
"I'm not laos, I'm gorgeous." I flipped my hair and smiled at her.
Nawala sa pagkakahalukipkip ang mga kamay niya at natatawang tumingin sa akin. "Sa tingin mo magugustuhan ka pa ng mga tao? Laos ka na, Chayenne!"
Ganiyan talaga ang mga tao, sabay lang sa uso. Kung sinong sikat at kung sinong angat ay iyon na ang papanigan kahit pa mali na itong pinapanigan nila.
Ayos lang naman sa akin kung wala nang magkagusto sa akin, kung walang umidolo o humanga... basta magawa ko lang nang maayos ang trabaho ko.
"I'm gorgeous, I'm not laos." I winked at her.
Tumingin ako sa mga staff. "Ayaw niyo bang bumalik ako? Pwede namang sa ibang kumpanya—"
"Sinong nagsabing ayaw naming bumalik ka?! We're all glad that you're back, Yen! Magpapaparty ako!" si Benj.
"What the fuck, Benj? Ako na ang alaga mo ngayon!" Margaux shouted.
"Darling, I'm sorry to say this but... the original is back." Ngumiti si Benj sa kanya.
Sarkastikong tumawa si Margaux. "You can't do this to me! She has so many issues! I'm popular! Peke ang babaeng 'yan, Benj! Santa santi—" Mabilis kong sinakal ang leeg niya at ngumiti sa kanya. My tacone altos sounded because I started to walk. Isinandal ko siya sa dingding at muling ngumiti.
"Honey, you're pissing me off..." I softly said. Tinanggal ko ang kamay ko sa leeg niya at marahang hinahaplos ang pisngi niya gamit ang mahahaba kong kuko. "You know what? I've lost my mind... you're right, I'm not a saint... because I am a crazy bitch." Muli kong sinakal ang leeg niya at ibinaon ang kuko ko roon. Mahina akong natawa nang napalunok siya.
Binitawan ko siya. "I'm just kidding. Go ahead. Continue your photoshoot." Kinindatan ko siya at tinalikuran. Narinig ko pa ang paghinga niya nang maluwag.
Lahat sila ay natahimik lang dahil sa ginawa ko kaya tumawa ako. "Ano ba kayo! Nagbibiro lang ako! Benj!" Hinarap ko si Benj.
"O-oh? Why?"
"I'm here to cancel my contract. Don't worry, I'll pay you." Ngumiti ulit ako at winagayway ang mga daliri ko saka pumasok sa elevator.
I wore my aviators. Now I've realized. Too much kindness isn't good, it is not healthy. You have to be strong and be cruel because the world itself is cruel. Kung magiging mabait ka lang at mahina, patuloy kang dadayain at aabusuhin ng mundo.
Natulala ako sa repleksyon ko sa salamin ng elevator. Hinding-hindi ko mapapatawad si Ice... ni hindi niya alam na nagkaroon kami ng anak.
Tinignan ko ang daliri ko. Hindi ko na suot ang singsing dahil wala ng kwenta iyon. Ibinaon ko na sa limot ang lahat... kahit siya mismo.
The old Chayenne Hope Levisay is gone... and now, my next ramp, my next walk is... a walk in a cruel world. I will deal with it even if I am just alone.