My knees were shaking as well as my palms were sweatingly cold. I let out a deep breathe while waiting for us to move. Ito naman ang gusto ko 'di ba? Pero bakit ako kinakabahan?
Tiningnan ko si Hope na walang emosyon sa tabi ko. His eyes were blank. Just how he asnwered me with a flat 'no' when I asked him if I there was someone looked like me.
He asked me if I really wanted to know and get along with his family and I replied 'yes' right away. Ang sabi niya pagkatapos ng graduation ko, ipakikilala niya ako. I just graduated yesterday. And now, here we were, on our way to their mansion.
Lalo akong nakaramdam ng kaba nang pumasok ang sasakyan sa garahe ng mansion. Ang ganda kaya ng mansyon. If felt so alive but melancholic at the same time. I was wondering why Hope didn't like it here.
"Hey," untag niya sa'kin pagkahinto ng sasakyan. Nauna siyang lumabas at sumunod naman ako. Hinarap niya ako pagkalabas. "Don't worry too much. They might act weird but trust me. Sa akin ka lang magtiwala, okay? I knew my feelings better than they do."
Kahit hindi ko alam ang sinasabi niya ay tumango ako. If my husband told me so, I'd compromise. Nawala ang malamig niyang emosyon. Warm took over his eyes aa he smiled.
Hinalikan niya pa ako sa noo bago kami pumasok sa mansyon. Kung gaano kaganda ang labas ay mas maganda ang loob. I looked around the whole place. There was nothing in the wall but golden curtains and a portrait painting. Ang ganda ng mag-asawa. Marahil ay sila ang mga magulang ni Hope.
"Hi!" Mula sa kusina ay lumabas ang ate ni Hope. She's really beautiful but intimidating even though she looked gentle and soft. Mayroon siyang aura na ma-i-intimidate ka.
Nakangiti siyang lumapit sa amin. Sinalubong niya ng yakap si Hope bago bumaling sa akin. Saglit na nawala ang kaniyang ngiti nang tumitig sa akin ngunit binalik din agad pagkakurap ng kaniyang mga mata.
"You must be Lorah."
Hilaw akong ngumiti sa sobrang kaba. "Hi, po. Good evening."
"I'm Sayrna. You can call me Ate Sayr." May lumapit na lalaking luntian ang mga mata. He must be Hope's brother-in-law. "And this is my husband, Al." Bumulong ito sa ate ni Hope bago tumango ang babae. Napahawak naman ako sa aking tiyan nang tumingin siya roon.
"Dinner's ready. Doon na tayo mag-usap. Hope?" Bumaling siya sa kapatid. Sa mga mata ay nangungusap ito. "Mag-uusap tayo mamaya."
"Let's give this to him, okay?" I heard her husband said lowly before they went to the dining hall.
Lumingon naman sa akin si Hope. "Let's go?"
I nodded my head and walked with him.
Maraming pagkain pero hindi ko nagawang kumain nang maayos. Kinakabahan ako lalo na sa tuwing tumitingin sa akin ang kapatid ni Hope. It felt like she wanted to tell me with a lot of things but she refused to talk.
"Hope invited me to have dinner with you in your new house but my doctor didn't permit me. Maselan kasi ang pagbubuntis ko ngayon. I hope you don't mind kung dito lang tayo."
I immediately shook my head. "Hindi po. It's fine with me. Mas okay nga po na dito." I sipped an ample amount of water on my glass.
Ngumiti naman siya. "Ikaw ba? Hindi ka ba nahihirapan sa pagbubuntis mo? Ilang buwan na 'yan?"
Uminom muna ako ng tubig para makasagot nang tama.
"Almost four months na po. And regarding with my pregnancy, hindi naman po masyadong mahirap."
"That's good." She looked relieved.
"Tita Selene!"
Napalingon kami sa babaing kapapasok lang. She smiled upon seeing the young girl. Lumapit siya rito at hinalikan sa pisngi.
"I'm sorry. Am I too late now? Nagkaroon kasi ng manic episode ang pasyente ko."
"It's okay, Selene. Take a load off." Umupo naman si Selene sa katabing upuan ni Solelle bago siya binigyan ng plato ng kasambahay.
"This felt so old just like the good times. Ang nostalgic naman ng dinner na ito. May nawala pero may nadagdag, right, David?"
"Selene..." mariin na tawag sa kaniya ng asawa ni Ate Sayr. Hindi naman kumibo si David.
"Bakit wala nga pala si Auntie Hasa?" bawi ni Selene. "It must be lit to have her here."
Mabuti nga at wala ang tita ni Hope. Mas hindi ako magiging kumportable kapag narito iyon.
"She's busy with Tito's campaign."
Nang natapos ang dinner ay naglapag ng dessert ang mga kasambahay.
"Lorah, you must try this lychee pudding that I made. I heard from Hope that this is your favorite."
Sa dami ng pagkain. Sa dessert lang ako nabusog. Dahil napapadalas ang pag-inom ko sa tubig ay nakaramdam ako ng pagkaihi.
"Love," mahinang tawag ko kay Hope na tahimik pang sa tabi. Lumingon naman siya.
"Hmm?"
"Naiihi ako. Saan dito ang CR?"
Akmang tatayo siya nang pinigilan ko. "Ako na. Sabihin ko lang sa'kin." Nakakahiya naman kung sasamahan niya pa ako.
"No, I'll go with you."
"Hindi na. I got this."
Nagtawag siya ng kasambahay at pinasamahan ako sa CR. Kailangan pang lumabas sa dining hall. Bago mag-living room ay pumasok kami sa makipot na lobby bago narating ang banyo.
Pagkatapos kong umihi ay nag-retouch muna ako. Ang gaganda ng mga kasama ko sa mesa. Natagalan ako sa banyo bago na-satisfy ang sarili sa ayos. I took a glance of myself first before I went out.
Bago ako nakalabas sa lobby ay may narinig akong usapan.
"I'm asking you, Hope. Did you bribe your doctor?"
Sumilip ako sa sala pero wala namang tao. Nang lumabas ay nakita ko sila sa isang kuwarto na nakaawang ang pinto. They're seriously talking while Kuya Al was with her. Si Hope ay hindi ko nakita.
"Ang sabi mo sa'kin ay okay ka na, 'di ba? The doctor confirmed it before you went back here."
"I'm fucking fine! What's wrong with you all?! Do I look like I'm fuckingly sick?"
"Pero bakit ganito?! Alam ko ang ginagawa mo, Hope. Sinabi sa'kin ni Mommy. Your wife is pregnant. Kapag nalaman niya ang totoo ay masasaktan mo siya."
"That's why don't fucking tell her."
Gusto kong lumapit pero may pumigil sa akin. She shook her head.
"Hayaan mong marinig ang totoo."
"Hope! Niloloko mo siya! Did you really love her? Kamukha—"
"Don't fucking mention her fucking face again!" I jumped off after hearing a broken thing. "I fuckingly loved her! No one knows me better than I fuckingly do!"
"If you really do, tell her the truth and give her the freedom to choose! You're chaining her far from the reality! Did you see her eyes? She's oblivious about what's going on with her husband. You need help, Hope!"
"HUWAG MO AKONG PANGUNAHAN!"
Napasigaw si Ate Sayr nang muli ay may nabasag na bagay. This time ay sunud-sunod iyon. Nilayo siya ni Kuya Al kaya naman ay pumasok na ako upang pakalmahin siya pero sobrang nagwawala si Hope.
"YOU JUST DIDN'T WANNA SEE ME FUCKINGLY HAPPY! GUSTO MO LANG SIYANG ILAYO SA AKIN! YOU JUST WANNA SEE ME FUCKINGLY MISERABLE!"
"Mama Yula!"
"Hope!" Nilapitan ko siya upang mapakalma pero parang hindi niya ako nakita. Patuloy siya sa pagwawala at pagbabasag ng mga bagay. "Hope!" Hinawakan ko ang kamay niya pero malakas niya akong hinawi dahilan upang matulak ako sa mesa. Tumama ang balakang ko sa dulo ng mesa. I winced with the pain.
"NO ONE COULD SEPARATE ME FROM MY FUCKING WIFE!"
Buong mukha niya ay namumula. His eyes were blank and cold. He went berserk and wild. My husband was out of control.
Agad na pumasok si David at tinurukan ng sedative si Hope.
"Okay ka lang?" Nilapitan ako ng mama ni David. She's called Mama Yula.
I nodded. "Opo, okay lang ako."
Nang kumalma si Hope ay nilapitan ko siya. "Hope?" His eyes were dizzy and almost closing. Pinahiga ko siya sa kama.
"They wanna break us, love... They told me I'm sick... I'm not crazy... Am I crazy?"
I shook my head. "You're not. Ganito ba magmahal ang isang baliw? You just need some medication, okay?"
Ngumiti siya. "That's why you're here. You're my medicine."
My tears fell before he closed his eyes. Hindi ko na siya kilala. Hindi ko matanggap na kahit ako ay hindi siya nagawang pakalmahin.
"Anong nangyari sa kaniya?" I asked painfully while staring at him deeply sleeping.
"He needs some diagnosis. But with what I saw from him, he has the symptoms of Quiet BPD," Selene said.
"You need to know something, Lorah."
Tumayo ako at hinarap si Ate Sayr. "Ano po 'yon?"
Nang umalis siya ay sumunod ako. We went to the living room. And then she faced the portrait painting.
Tiningnan ko ang ilan pang litrato at nakapagtatakang si Ate Sayr lang ang palaging kasama ng parents nila sa picture. Silang dalawa ng daddy niya. Wala si Hope. Walang picture si Hope kundi ang isang babae. They're wearing their hospital coat while the woman was smiling to the camera and Hope remained cold.
"Bakit po walang picture si Hope kasama ang parents niyo? Ang sabi niya po sa'kin ay close po sila ng daddy at mommy niyo? Pero bakit po wala siyang picture kasama sila?"
She gasped with my questions. "Did he tell you about his faked memories with our parents?"
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Faked memories?"
A lone tear skipped her eyes. "Nagkaroon ng Undifferentiated Schizophrenia si Hope noon. He's delusional and he made up stories on his mind. Hindi totoo ang mga sinabi niya sa'yo kung ano man 'yon. My father wasn't really fond of him when we're kids. Partly, I knew that he's blaming Hope with my mom's death. Hindi niya man direktang pinapakita ay nararamdaman ko. At nararamdaman din iyon ni Hope."
Napaiyak ako sa nalaman. "Ibig sabihin ay iyong mga childhood memories niya with his father ay hindi totoo?"
"No, Lorah. My mom died weeks after he's born."
I gasped. "Ang sabi--niya sa-- sa akin ay—" I gasped again. Hindi ako makapagsalita nang maayos.
Umiling siya. "Naagapan naman ang sakit ni Hope. Nagamot siya sa Amerika. Nakapagtapos pa nga siya bilang doktor dahil iyon ang pangarap niya. But—" She stared at the picture of Hope and the woman. "—Laura and Hope were childhood best friends. They're like siblings. Kapatid siya ni David. Anak ni Mama Yula. Sabay silang nangarap noon. Laura became a Psychiatrist and Hope became an Oncologist. But, one accident happened. Papunta sila sa Batangas noon nang biglang nawalan ng preno ang sasakyan ni Hope. Namatay si Laura. After her death, he became more aloof. But he's responding and he's normal.
"Noong nalaman ko ang tungkol sa'yo, I knew then that he's sick again."
"Paano? Ano pong kinalaman ng sakit niya sa'kin?"
Her attention went back to the portrait. "She's my mother. Closely look at her, Lorah. Hindi mo ba siya namumukhaan?"
Mariin kong tiningnan ang portrait ng magandang babae. Hindi siya pamilyar sa akin kaya umiling ako.
"Ano pong meron?"
Nang lumingon ay naging dull ang mga mata niya. "She looked like you, hindi mo ba pansin?"
I was confused. Hindi naman kami magkamukha. Nang muli kong tiningnan ang portrait ay unti-unting naging malinaw sa akin ang gusto niyang sabihin.
Nanghihina ang tuhod ko nang naging malinaw ang lahat.
"Mahal niya ako..." Kahit ako ay hindi mapaniwalaan ang mga salitang iyon.
"Hindi ko alam kung mahal ka talaga niya. But I'm sure, Lorah. He's obsessed with your face that resembles my mother."
Nanlanta ako at napahawak sa tiyan. "Ah! Aray, ang sakit!" Namilipit ako nang nakaramdam ng kirot sa aking puson. "Ahh!" I screamed in pain.
"Oh, my God!" Naging hysterical si Ate Sayr habang nakatitig sa hita ko. "Lorah! Tulong!"
Nang tumungo ako upang tingnan ang tinitingnan niya ay hindi ko na rin alam ang gagawin.
Dugo!
Napaluha ako nang nakita ang dugo sa aking hita. Mabilis na lumapit si David.
"Ang baby ko!" I cried in hysteria. Bago ako hinimatay ay naagapan ako ni David.