Chapter Thirteen
I couldn't think about the last time I have appreciated silence and being alone.
It was already almost seven o'clock, at dahil may pinuntahan sina mommy at daddy na party ay mag-isa ako ngayon rito and it was like I'm being free. Siguro ay naninibago lang ako dahil sa panibagong atmosphere na nararanasan ko. A home without people arguing as if it becames their daily routine.
It was dinner time at dahil nga mag-isa lang naman ako, ni-microwave ko nalang ang mga leftovers kanina siguro ito ang ulam na niluto ni mommy sa breakfast at dahil tumakas ako'y hindi ko ito nakain. I was eating there alone yet I wasn't scared. Ngayon ko lang narealize, why am I even scared of being alone before? Eh ang sarap sa feeling dahil para kang walang iniisip na iba kundi sarili mo lang.
Nang matapos akong mag-dinner ay niligpit ko rin ang aking pinagkainan. I decided to clean the kitchen first before going to my room. Thankfully wala naman kaming homeworks kaya I have free time. Sa senior high kasi, it feels miracle kapag wala kayong homework, though kung walang homework, meron namang irereview kasi halos inaraw-araw ang long quiz.
Namiss ko nang magbasa kaya napagdesisyunan kong basahin ulit iyong libro na bigay ni lolo sa'kin. Simula nung nagbalik-skwela na ay ang tagal ng progress ko sa pagbabasa ng libro. Eh dati halos tapusin ko lang ang mga ito ng isang araw lang. If it's not lolo, si dad ang usually nagbibili ng books para sa'kin. I remember when I turned 14 years old, he even gave me bundle of books. Kaya favorite birthday ko talaga iyong 14th birthday ko kasi, kahit wala si Daddy buong araw non, may niregalo pa din siya sa'kin kaya narealize kong, okay na din iyon.
“You know what, I couldn't stop thinking about you since that night. Nakaka-tangina kasi hindi naman ako ganito dati.”
Halos mapatakip ako sa aking bibig. Did I read it right? Solari just confessed her feelings towards Chester! Hindi ko inaasahan iyon kasi for the past chapters, all they do was habulan (may ginagawa na naman kasing kabulastugan itong si Solari at ito namang si Chester, he felt responsible for calling her actions out).
Solari was pertaining about their Halloween Party. It was celebrated at night at nung panahong iyon ay para nang nagkasundo ang dalawa. Habang abala ang nakararami sa party, it happened that Chester was kinda suffocated by the crowd kaya naman tumungo ito sa garden sa likurang parte ng eskwelahan. There, he saw Solari heaved in tears. Solari was carrying a problem but she couldn't say it towards Chester even though he comforted her and shower her words that could light up her emotions.
“And I never cared to any woman like this before. Akala mo ba ay ikaw lang ang naninibago, Solari?”
“Oooh,” I stopped for a while. OMG! I mean, Chester in his point of view kinda confessed that he has something special feelings towards Solari but I didn't know that he would confessed it right away!
Solari raised her brows for confusion as if it was what I said was a big logic. Logic talaga dahil pati ako, it took me weeks to realize what this feeling was. It was like I was trapped in a devil trap. I know that once I tell my feelings, I'm risking all my emotions—especially with a girl like her. Solari isn't type of someone who fall easily. Parang bato kasi ang puso nito at halos ang hirap niyang makiramdam. Even if you'll guilt-trip her, it won't work. She'll ended up gaslighting you for acting that way. Ganoon siya ka-cruel. That's why I tell myself that I'm being trap at a devil's trap.
I've read the chapters continuously and it was about Chester starts to court Solari. At dahil nga hard-to-get talaga itong si Solari ay nahihirapan si Chester dahil dito. There was a time when Chester gave her a bouquet of roses, it happened that she has allergies in it at nung binigyan siya nito ng chocolates, she didn't accept it kasi may tonsillitis siya nung mga panahong iyon. Kung ako siguro si Chester, matagal na'kong napasuko.
After reading the chapters, I went to my socmed to check my account. Nang madayo ako sa aking Instagram account ay laking gulat ko sa notification na aking natanggap.
‘@rydn_sldvr started following you.’
Hanggang sa Instagram ba naman?!
At dahil hindi naman ako madamot, I clicked the follow back and after that, I stalked his account. His account was set in private and only his followers are able to see his posts and that's one of the reason why I followed him back.
There was nothing special on his account though. Dahil tatlo lang naman ang kaniyang post. The first one was a picture of bookstore—oh shit, ito yung bookstore sa loob ng mall namin! This is the first time I met him. I didn't know, does he go there often?
The second one was just a picture of his hand while holding a can of coke. Kitang-kita roon ang pagka-depina ng mga ugat sa kaniyang kamay. It was almost white as snow and it seems soft—Aye, stop thinking about it.
The third one is a picture of him, half-body at himala, ito lang kasi ang kaniyang nag-iisang picture na kung saan pati kaniyang katawan ay nakikita. He was wearing a Louis Vuitton printed blue v-neck shirt at nakapamulsa ito at ang kaniyang mga mata'y nakatingin sa malayo. I don't know where this photo taken kasi the background was a mere gray brick walls. Then I read his caption ‘The only thing I could think of to match yours.’ Then, the comment section was turned off. Hays.
I was supposed to exit the app when another notification popped up. Halos mapatakip ulit ako sa aking bibig nang malamang ni-like niya ang latest post ko. It was a photo of me doing mirror-shot sa loob ng kwarto ko. Nag-fit check kasi ako sa aking bagong bili na damit nun as a reward for myself for finishing 100 books for a year.
At hindi na nga ito nakatiis, he messaged me!
ryden:
do you feel okay now?
aye:
yes, thank you kanina
ryden:
hmm, no problem.
anong ginagawa mo ngayon?
aye:
just reading a book
ryden:
what book?
aye:
the unlively heart. do you read books din ba? if not, you should try!
ryden:
minsan lang. nakakaantok kasi especially when it's a physical book.
btw, is the book you're reading good?
aye:
oo naman, it's kinda exciting. sa tingin ko nga ay magiging favorite ko na siya.
ryden:
then I think, I must read that book then.
That night, I didn't know that I could feel so much happiness. Eh kasi, we were talking about books sa chat and heaven knows when I started wishing for someone who could listen towards my thoughts about books. It just happened na ang iba palang libro na nabasa ko na ay nabasa niya na rin. Though, hindi lahat. He also told me to spoil him a bit about the Unlively Heart book. Kaya ayon, nakumbinsi ko siyang basahin and I'm going to let him borrow it, only if he'd ask.
Our conversation lasted for hours, I didn't expect that we'd go this far. Naganahan rin kasi ako sa flow ng conversation kasi we are talking about books. I hope we could do this personally, though.
***
Lunes na naman at next week na ang exam namin. Yes, that fast. And within the weeks that had passed, I felt bad because I didn't get to continue reading my book kasi ang daming groupings, nagperform din kami ng roleplay sa 21st Century Litt. Left and right ang performance tasks at sabayan pa ng mga irereview dahil malapit na nga ang exam tas bumibida pa ang mga summative tests. Nakakatamad isipin na halos buong gabi na naman akong mag-aaral sa mga pointers ng exam.
"Yay! kumpleto tayo ngayon!" masayang sigaw ni Arin nang maupo kami sa favorite seat namin dito sa cafeteria. Medyo matagal-tagal rin kaming hindi nagkakakasama. Lalo na ngayong kasama si Ashton.
Wala kaming klase mamayang hapon pero iyong ibang teachers, umaga palang di na kami sinipot. It was because they are having a meeting. Ito na talaga ang himala ng lunes. Kaya heto kami at sa cafeteria na lang tumatambay.
"Uy Aye, ako na manlilibre."
Napalingon kaming lahat sa nagsalita. Parang nag-iba yata ang ihip ng hangin ngayon! Kasi ang dating palamunin na Arin, nanglilibre na ngayon.
"Pero kayo ang oorder."
"Oh, amina ang pera ako na ang oorder--"
"Orderan mo na rin ako."
Hindi natapos ni Ashton nang sasabihin ng biglang sumulpot si Ryden mula sa kung saan at umupo sa tabi ko.
"Bakit ka nandito?—I mean—" hindi natapos ni Quinn ang itatanong ng magsalita ito.
"Ikaw nga rin eh nandito."
Napasapo nalang ako sa noo ko. Iyong itsura ni Ryden napakatino pero kapag iyong kakausapin, mapapasuko ka nalang. Nagkibit-balikat na lang si Quinn.
At dahil tumakas na naman ako sa mansion kanina dahil nag-aaway na naman sina Mom and Daddy, nakalimutan kung dalhin ang lunch box ko. Kaya, nagpaorder ako ng tatlong sandwich at apple juice. Okay na'yon! nabusog naman ako eh.
Nang matapos kaming kumain, unang umalis si Ryden dahil pinapapunta daw siya ng ate niya na si Miss Saldivar sa office nito. Nagkahiwa-hiwalay na kami at tanging ako at si Arin nalang ang natirang magkasama.
"Tara library tayo," aya ko sa kaniya.
"Ano namang gagawin natin doon?! ang boring roon, Aye." Simangot nito.
"Syempre, magbabasa tayo."
"Hay nako! bahala kayo diyan. Nakakatamad eh! sa music room nalang tayo."
"Eh, ayoko din doon," asik ko. Ewan basta nakakabore talaga manood ng mga kumakanta.
"Ayaw mo? sayang, narinig ko pa naman na sasali daw ng music club si Ryden."
Kailan pa nagsimula ang paclub-club na yan? Bakit hindi ko nalaman? Interested pala si Ryden doon? Hindi kasi halata sa itsura niya.
"Oh tapos?"
"Anong—syempre dapat support ka! Kaya halikana nandiyan lang naman yang library pero iyong mga kumakanta, matatapos iyon."
Ang dami niya pang talak habang naglalakad kami patungo roon. Wala talaga akong gana pumuntang music room pero wala akong magawa kaya nagpatianod na lang ako.
Nang makarating kami roon, wala naman akong nakitang kahit anino ng supladong Ryden. Pinagsasabi ni Arin? Itatanong ko sana sa kaniya iyon pero wag nalang. Narinig kong nagtilian ang karamihang nandito. Iyon pala, nandito si Caerro. Nakikilig naman sa kanila ang pinsan ko.
Hindi ko maitatanggi na ang sarap nga sa tenga ang boses niya. Hindi ko alam ang kinakanta niya kaya di ako makasabay.
"Hi Caerro!”
Ako ang pinagmulahan ng mukha ng marinig ko ang pagkalakas-lakas na tili ni Arin. Hindi ba siya nahiya? Sinulyapan siya ni Caerro eh.
"Hala, Aye!! shet nakita mo yon?! Tumingin siya sa'kin! OMG, baka mabighani siya sa mukha ko bigla, ah—pero did that actually happened? AYE, SINULYAPAN NIYA AKO!”
“Arin, that was just a stare. Of course, you're an audience so it's normal for him to gaze at you, okay?”
“Hay, grabe ka naman sa akin. Palibhasa wala kang crush eh, pero alam mo, Aye. It really means a lot if he looks at me, feeling ko napapawi lahat ng problema ko.” Umaakto pa siyang sumisinghap. “Kapag talaga ako i-vm ni Caerro with that kind of voice, ipapa-connect ko talaga sa speaker and I'll make sure na rinig iyon sa buong subdivision.”
What Caerro singing is unfamiliar to me. Though, I listen to music naman it's just that, hindi ko alam ang kinakanta nila ngayon at dahil nga magana naman talaga ang boses nito at para kang hinihele, it would make you stop for a while and look at him while he's doing his passion.
And then, for the second time, his eyes darted at my cousin. Siyempre, napansin iyon ni Arin kaya halos mangisay na naman siya sa kilig.
“OMG, he did it again, Aye!” Para nang hihiwalay ang ulo ko sa katawan ko nang alug-alugin ako ni Arin. Nakakainis na ha.
"Grabe! kita mo iyon?! Iyong puso ko! nahuhulog na naman!!!" Ganadong ganado siyang naglalakad ngayon. Napagdesisyunan ko na pupunta na talaga ako ng library.
"Grabe ang sakit ng leeg ko."
“Ay, sorry, Aye. Don't worry, bibilhan nalang kita ng ice cream sa canteen. Para reward ko na rin sa sarili ko at sa'yo for coming with me!”
We indeed went to the cafeteria to buy ice cream. Parehong cookies and cream ang flavor na pinili namin at after nun, nagpaalam si Arin sa akin na pupunta daw siya ng field kasi doon daw nakatambay si Caerro ngayon. Inilinga-linga ko ang aking leeg ng makaupo na ako.
"Kasali ka din pala sa mga fangirls ni Aguirre."
Nagulat naman ako sa presensya ni Ryden sa harap ko. Hindi ko na siya sinagot kasi ayaw ko lang. Nagfo-focus kasi ako sa chapter na aking binabasa.
"Anong ginagawa mo dito?"
"Magbabasa?"
Napaurong ang dila ko nang marinig ang sagot niya. Rude, suplado, feelingero at sarkastiko. Nadagdagan na naman ang description ko sa kaniya.
Tumahimik nalang ako kasi wala naman talaga akong aasahan na matino sa kaniya kung kakausapin ko. Hindi naman ako mag-aaral ng pointers ngayon dito eh. Tatapusin ko lang ang isang chapter pa ng Unlively Heart dahil ngayon lang ata ako nagka-vacant time. Hay, simula noong nagsimula na ang klase ay halos mawalan na ako ng oras magbasa ng libro. Hindi din kasi ako ganoon ka-galing sa time management.
Hindi ko namalayan ang oras at napasarap yata ang basa ko. It's already 4:20 pm at nagbebell na para pauwi. Itiniklop ko na ang libro ko.
“Di'ba ito yung libro na sinasabi mo sa akin the last time na nag-chat tayo?”
“Uh, yes. Pero hindi ko pa rin siya tapos.”
"Babasahin mo pa ba yan?"
Ito iyong pinahiram sa akin ni Lolo. He was taking a few glances of it.
"Bakit?" walang gana kong tanong.
"Uh, hihiramin ko sana. Pwede ba?"
Napansin kong biglang pumula ang kaniyang tainga. Anong nangyari? makati ba iyon? But then, it's not my business so I ignored it.
"Uh, s-sige." I handed him the book and I don't even know why, plano ko kasing basahin ulit iyon mamayang gabi pero bahala na. Sana lang ay hindi niya iyon ilalagay sa kung saan para hindi matupi ang ilang pages ng libro. Pero siguro ay hindi naman siya burara na klase ng tao.
And that day, we went home together, talking about books again along the way and that conversation means a lot to me.