RamBel🕊

Çatışma

Süleyman ağanın adamları Sibel ve Ramonun tüm etrafını sarmıştı.Artık çıkış yolu yoktu.Süleyman ağa ve Neco iki aşığın karşına dikilmiş zafer elde etmiş gibi sırıtıyordu.Artık onların fikrince Ramonun hikayesi bitmişdi.

Sibel gördüğü manzara karşısında şok olmuş,olanların bir şaka olduğunu farz etmek istiyordu.Ama şaka değildi,gerçekti.Acı gerçek.Dedesi umrunda değildi adeta,ondan bunu beklerdi,her şeyi beklerdi.Ama Neco.
Kardeşi Neco ona ihanet etmişdi.Sağ gösterip sol vurmuştu adeta.Neco bunu nasıl yapar diye aklı da, kalbi de sorgudaydı şu an.O an sadece ölüm diledi kendisi için."Bunları göreceğime,yaşayacağıma ölsem daha iyiydi"diyordu içten içe.

Ramo sonunun geldiğini katiyen düşünmüyordu.Hala bir umudu vardı.Yarı yolda kalmayacaktı.Ölüm bu kadar erken gelemezdi.Daha yaşayıp,yaşatacakları vardı.Sibel Neconun ona yardım etdiğini söylediğinde işkillenmiş,şübhelenmişti.Şübhesi gerçek olmuştu.Bu Sibel ve ailesi tarafından ona oynanan bir oyun muydu?Ya da bu Süleyman ağa ve Neconun Sibelden habersiz yaptığı pis oyun muydu?Sorular beyninin içini delik deşik ediyordu.Ama Sibele sonsuz güveni olduğu için bu planda Sibelin de parmağınım olması ona saçma gelmişdi.Her zamanki gibi Sibeline toz kondurmadı Ramo.Aklında olan o işareti yıkıp geçti.

Ve sükut pozuldu.Süleyman ağa:
-Sana benden büyük ateş yok demiştin hatırlıyor musun?Ama tam tersi oldu.Senin ateşin ben oldum...
Süleyman ağa zehrini akıtıyordu ki,5-6 araba hızla o alana yaklaştı.Ve içinden 30 a yakın kişi inip birden ateş etmeye başladı.Herkes onlanlara şaşkınlıkla bakıyordu.Yaşananlar adeta bir film gibiydi.
Ramo Sibele bir şey olmasın diye ona siper olup nazikce Sibeli araba arkasına geçirip yere oturtdu.Kendisi ise ateş etmeye başladı.Gelen adamların Süleyman ağanın adamlarını öldürdüğünü görünce gelenin ona yardım amaçlı geldiğini anlamıştı.Aklındakı tahmin Yavuz beydi.
Ramonun Süleyman ağaydı hedefi bu gün onu sadece o öldürmeliydi bir başkası değil.İntikamını almalıydı babasının kanına giren o alçağı kendisi vuracaktı.Tıpkı Cengize yaptığı gibi.Sibel sesin şiddetinden kulağını kapamıştı.O biraz evvel silahına uzanıp çatışmaya girmek istemişti ama Ramo onun bu fikrini redd etmiş,ona bir şey olmasından korkmuştu.
Ramo son kez Sibelin gözünün içine baktı.Biliyordu bir kaç dakika olacaklardan sonra Sibel onun yüzüne bile bakmayacaktı.Son kez yüzünü avcuna alıp:
-Sibel,ne olursa,olsun,ben seni çok seviyorum.Bunu sakın unutma.Senin nefretin de aşkın da başım gözüm üstüne.
Ramo bunları söyleyip Sibelin alnına bir öpücük kondurdu.Sibel Ramonun ne demek istediğini anlamamıştı.Niyeydi bu sözcükler bilmiyordu.
Ramo başını çıkarıp yerde silahlardan korunmaya çalışan Süleyman ağaya baktı.Silahı ona uzatarak nişan alıp acımadan sıktı.İçinde yaşanan intikam sevincinin ve burukluğun tarifi yoktu.Sibel her şeyden habersiz bir şekilde seslerin durmasıyla elini kulağında çekti.Ramoya ayağa kalktı ve elini Sibele uzatıp kalkması için yardım etdi.Sibel kalkıp Ramoya:
-Neco nerdeki acaba,-dedi.
Ramo Necoyu gerçekten görmediği için hiç bir şey söylemeyip etrafa bakındı.Bu sırada ordakı arabadan Yavuz bey inip:
-İyi misin Ramo?-dedi.
+İyiyim,Yavuz bey.Bu olanlar neydi böyle.Adamları siz mi gönderdiniz?
-Cihangir beyin sana özel bir yardımı diyelim,-dedi Yavuz bey.
Ramo bu sözlerden sonra alaycı bir şekilde gülümsedi.Sibel olanları dikkatlice dinledikten sonra:
-Necoyla dedem nerede?Arabadalar dimi?Ben onlara bakıcam.Konuşmam lazım onlarla.
Ramo Sibelin kolundan tutup:
-Sibeel-dedi hüzünlü bir şekilde.
+Ne?Bırak kardeşime bakıcam çeksene kolunu.

Ramo araya çöken sessizlikten Neconun da vurulduğunu anlamıştı.O yüzdendi bu tavrı.Ama Necoyu o vurmamıştı.Buna yeltenmemişti bile.
Sibel hızlı bir şekilde arabanın arkasına geçip Dedesinin ve Neconun kanlar içinde orda yatdığını gördü.Neco gözleri açık bir halde gök yüzüne bakıyordu acı içinde kıvranarak.Sibel gözlerinden dökülen yaşlara hakim olmayarak ağlaya ağlaya kardeşinin yüzünü avcuna aldı ve:
-Neco,canımın içi,kardeşim bak bana,bana bak.Hastaneye gidicez ve sen iyleşeceksin tamam mı?Ölmeyeceksin tamam mı?-dedi.
Neco zarzor çıkan sesiyle son nefesini verdiği anda şu sözleri sarf etdi:
+Abla,ö-öz-ür dilerim,a-af-fet beni,-diyip gözlerini yumdu.
Sibel bağırışı haykırışı her yeri sarmıştı.Ramo Sibelin bu çaresizliği karşısında ne yapacağını bilemiyordu.Onun bu halde oluşu kalbine bıçak saplıyordu adeta.Çünki Sibelin üzüntüsü onun da üzüntüsüydü.Ramo dayanamayıp Sibeli kaldırmaya çalıştı olduğu yerden ve sakinleştirmek istedi.Ramo Sibelin kolundan nazikce tutup onu kaldırmak istediğinde Sibel o elleri itip,ayağa kalktı.Ramonum göğsüne vura vura:
-Katil,katilsin sen.Önce babamı öldürdün şimdi sıra kardeşime geldi de mi?Öc mü aldın benden?Neyin öcü neyin intikamı?Allah belanı versin.
+Sibel, ben yapmadım,yemin ederim.Ben sadece dedeni...
-Dede mi öldürdün-diyerek kendini yere vurdu Sibel-artık kimsesizim öyle mi?Bir ailem bile yok.Babam yok,annem yok,kardeşim yok.Kimsem yok artık.
Ramo Sibelin feryadı karşısında adeta mahv olmuştu.Ailesi vardı aslında Sibelin.Ramoydu omun ailesi.Ama babasını dedesini öldüren ailesini mahv eden adam nasıl onun ailesi ola bilirdi ki?Ramo Sibeli ne kadar kaldırmak istese de,o buna izin bile vermedi:
-Sakın dokunma bana,bana dokunma-diyerek bağırdı Sibel.Ayağa kalkıp Yavuz beye baktı:
-Kim gönderdi bu adamları?Cihangir bey öyle mi?İstanbul mafyası Cihangir bey!Benim kardeşimin katili Cihangir bey.
+Sibel hanım,her şey aniden gelişti.Cihangir bey asla...
Sibel kesti Yavuz beyin sözünü:
- O yolladı adamlarını,kardeşimin ölümüne o sebep oldu.Onun adamları öldürdü kardeşimi.
Sibel haykırışlarına engel olamıyordu.İçi yanıyordu çünki.Cayır cayır hem de.Ramo ise o yangının içinde küle dönüyordu.