Μην μιλάς

Στάσου

Τον βλέπει να πλησιάζει το τζάκι. Στο δίπλα τραπεζάκι έχει ουίσκι. Βλέπει να ξεβιδώνει το καπάκι του μπουκαλιού. Του πέφτει κάτω το καπάκι. Δεν κάνει κίνηση να το πιάσει. Βάζει πολύ ποτό σε ένα ποτήρι και το φέρνει στο στόμα του. Το κατεβάζει όλο με την μια και μετά το ξαναγεμίζει. Σωριάζεται στην πολυθρόνα κρατώντας το ποτήρι του. Κοιτά τη σβησμένη φωτιά. Στάχτη όλα.

"Για την Χαρά θέλω να σου μιλήσω..ξέρω γιατί σε χώρισε"

Γυρνά με έκπληξη το κεφάλι του.

"Τι..τι εννοείς?" της λέει και σμίγει τα φρύδια του. Αφήνει το ποτήρι του και σηκώνεται να την φτάσει. Σκύβει το κεφάλι του προς εκείνη. Είναι τόσο κοντά της που η Μάγδα νιώθει να τρέμει. Έχει χρόνια να πάει με άντρα. Στα σαράντα της νόμισε πως είχε τελειώσει με τον έρωτα. Αλλά ο έρωτας δεν είναι κάτι που απλά τελειώνει. 

"Μου μίλησε Αντρέα..μου είπε την αλήθεια"

"Μίλα μου Μάγδα"

Ο τρόπος που την κοιτάζει, τόσο όμορφος, αναστατωμένος, πως θα ήθελε ένας άντρας σαν τον Αντρέα να ένιωθε έτσι για εκείνη..να ένιωθε έτσι ο Αντρέας για εκείνη.

"Μου είπε πως σ'αγαπάει" του ψελλίζει

Την κοιτάζει εμβρόντητος. Δεν το περίμενε αυτό..σε αυτόν ποτέ δεν του είπε αυτήν την κουβέντα..ήλπισε να την ακούσει τόσες και τόσες φορές αλλά ποτέ δεν την ξεστόμισε..

Την πιάνει τρυφερά απο τους ώμους της.

"Πες τα μου όλα Μάγδα" 

Εκείνη αναψοκοκκινίζει..δεν την έχει αγγίξει ποτέ έτσι..

"Μου είπε πως φοβάται..πως αν θελήσεις να κάνεις οικογένεια..δικά σου παιδιά εκείνη δεν μπορεί και πως αναγκαστικά όταν το θελήσεις να φτιάξεις μια ..εκείνη.."

Ο Αντρέας γελά ξαφνικά. Γελά πολύ και την πιάνει πιο σφιχτά απο τους ώμους.Σκύβει στο πρόσωπο της.

"Πως θα την αφήσω? αυτό φοβάται? θα την αφήσω για μια γυναίκα που μπορεί να κάνει παιδιά?" τα μάτια του γυαλίζουν εύθυμα, της χαμογελά ..γοητευτικά..είναι όμορφος άντρας ο Αντρέας Εμπείρης..τον σκέφτεται τα βράδια κάτω απο το σκέπασμα της..

"Ναι..φοβάται πως είναι λίγη και πως αν σε αγαπάει πραγματικά πρέπει να σε αφήσει ελεύθερο"

Ο Αντρέας γελά..ένα βάρος απο το στομάχι του διαλύεται..η Χαρά..η Χαρά πόσο ανόητα σκέφτηκε..δεν του πέρασε καν απο το νου του το θέμα των παιδιών..αυτή θα μπορούσε να είναι η οικογένεια του..δεν χρειάζονται παιδί..αν έχουν ο ένας τον άλλον έχουν τα πάντα..

Η Χαρά λαχανιασμένη ανοίγει την πόρτα. Θα του πει τα πάντα. Του αξίζει. 

Με το που μπαίνει στο σπίτι..τον βλέπει όρθιο να έχει αγκαλιά την Μάγδα..την κρατά απο τους ώμους...την κοιτά ευτυχισμένος..τα πόδια της δεν τα νιώθει..

"Με κάνεις τον πιο ευτυχισμένο άντρα του κόσμου Μάγδα..δεν φαντάζεσαι" της λέει καθώς σκύβει κι άλλο προς το πρόσωπο της.

Η Μάγδα ..η Μάγδα κλείνει τα μάτια της και χωρίς να το σκεφτεί απλά ακουμπά τα χείλη της στα δικά του.

Πως είναι να θέλεις να αγγίξεις το όνειρο?

Φοβάται αλλά δεν μπορεί αλλιώς. Θέλει να τον αγγίξει.

Ο Αντρέας πισωπατά ξαφνιασμένος ενώ με την άκρη του ματιού του βλέπει την Χαρά. Είναι μαρμαρωμένη και τους κοιτάζει.

"Χαρά!" της φωνάζει σαστισμένος..

"Δεν..." πάει να δικαιολογηθεί..η Μάγδα κρύβει με τα χέρια της το πρόσωπο της ..ντρέπεται τόσο γι αυτό που έκανε..

"Μην μιλάς" του λέει έντρομη η Χαρά καθώς τρέχει προς την αυλή. Κοιτά σαστισμένα γύρω της κι έπειτα κατευθύνεται στην Αστραπή . Ανεβαίνει πάνω του.

"Πάρε με μακριά Αστραπή" τον διατάζει και χτυπά μαλακά τα πλευρά του.

"ΧΑΡΑ ΓΑΜΩΤΟ ΣΤΑΣΟΥ" φωνάζει απο πίσω της ο Αντρέας. Χωρίς να σελώσει τον Άρχοντα ανεβαίνει πάνω του και τρέχει προς την κατεύθυνση της Χαράς.

Προς το δάσος.

Αρχίζει να νυχτώνει.