"Εσύ είσαι πάγος κι εγώ θέλω .." δεν ολοκληρώνει την φράση του κάνει να φύγει..η Χαρά τρέχει απο πίσω του.
"Στάσου!" του φωνάζει , καθώς εκείνος την κοιτάζει για μια τελευταία φορά, ίσα για να την δει και πάλι σιωπηλή.
"Απλά φύγε απο το χωριό..δεν την παλεύω άλλο να σε βλέπω χωρίς να είσαι δική μου" της λέει αυστηρά και χτυπά με δύναμη την πόρτα πίσω του.
Η Χαρά κοιτά τον σωρό απο τα βιβλία. Μηχανικά χωρίς να σκέφτεται τα σηκώνει ένα ένα. Τα τοποθετεί στα ράφια.
Χαιδεύει τις ράχες των βιβλίων, τα φυλλομετρεί, τα τακτοποιεί. Χωρίς καμία σκέψη. Έχει κάνει το σωστό. Όταν βάλει και το τελευταίο βιβλίο στο ράφι τα κοιτά σιωπηλή.
Τα παίρνει ένα ένα και τα πετά με δύναμη στο τοίχο.
Στην τελική..ας καεί. Ας πονέσει. Ας..
Πιάνει μηχανικά τον καρπό της. Έχει κόκκινα σημάδια.
Δεν του αξίζει. Πρέπει..πρέπει να του πει τουλάχιστον την αλήθεια.
Βάζει το μπουφάν της και τρέχει προς την πόρτα.
Ο Αντρέας χτυπά με δύναμη την πόρτα του τζιπ. Περνά τα χέρια του μέσα απο τα μαλλιά του. Κάνει κρύο αλλά δεν φορά μπουφάν. Νιώθει πως ζεσταίνεται, σκάει, σκάει απο τα πάντα. Κοιτά γύρω του την αυλή, δεν ξέρει τι να σκεφτεί, τι να κάνει, όλα λάθος.
"Αντρέα!"
Γυρνά και κοιτά την γυναίκα έξω απο την πόρτα του σπιτιού του. Κρυώνει, έχει τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν της.
"Αντρέα!" του φωνάζει ξανά. Εκείνος την κοιτά σαν να μην την αναγνωρίζει.
"Μάγδα.." ψελλίζει..δεν είναι της ώρας για επισκέψεις..το μόνο που θέλει είναι να πιεί.
"Δεν είναι καλή στιγμή.." της λέει και ψάχνει τα κλειδιά του για να ανοίξει την πόρτα.
Η Μάγδα τον κοιτάζει απο πάνω ως κάτω. Φαίνεται αναστατωμένος. Αν ήταν δικός της άντρας..αν της έδινε μια ευκαιρία..εκείνη ποτέ δεν θα τον εγκατέλειπε. Αλλά ο Αντρέας ποτέ δεν την κοίταξε ερωτικά. Ούτε μια φορά.
"Άσε με να σου μιλήσω.." επιμένει εκείνη. Τρέμει απο το κρύο. Έχει ώρα που τον περιμένει. Αλλά πρέπει να του πει οτι ξέρει. Δεν θα τον αφήσει στην άγνοια. Δεν θα επιτρέψει να πονέσει.
"Δεν θέλω τώρα..έχω δουλειές" μουρμουρίζει αλλά η Μάγδα μπαίνει στο σπίτι μαζί του.
Στάσου
Zacznij od początku
