Μοιραία Γνωριμία!

24. Μαλλιοτράβηγμα!

"Και λίγα λες." Της είπα και την κοίταξα με άγριο ύφος.

Ύστερα μπήκαν οι καθηγητές με τα θέματα στην αίθουσα και ξεκίνησαν να γράφουν. Η Ζωή αισθανόταν τόσο τυχερή επειδή της έπεσαν θέματα που ήξερε ενώ η Μαρίζα μάλλον το αντίθετο. Ευτυχώς τα θέματα ήταν πολλαπλής επιλογής και έτσι  με βοήθησε η τύχη.

Η Αντιγόνη μας άκουσε και πήγε να τις δώσει στον επιτηρητή που της έλεγχε. Όμως της τα είχα μαζεμένα και έτσι σηκώθηκα πρώτη για να παραδώσω το γραπτό και να βγω έξω. Ας το έδινα για άλλη μία φορά. Αρκεί να της έκλεινα το στόμα. Η Μαρίζα έμεινε μέσα για άλλα δέκα λεπτά και έτσι την περίμενα απέξω σε μεγάλη απόσταση από την Αντιγόνη.

Πήγαινε στην πόρτα για να δω ποτέ θα βγει μέχρι που ένιωσα ένα χάδι στην μέση μου. Γύρισα και είδα τον Μάνο. Η Αντιγόνη τον είδε και τα μάτια της έλαμψαν αμέσως σαν να χαμογελούσαν και αυτά μαζί με τα χείλη της.

"Μωρό μου" φώναξε εκείνη κοιτώντας την Αντιγόνη για να της σπάσει τα νεύρα. Τύλιξα τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο του Μάνου και τον φίλησα στα χείλη. "Τι κάνεις εσύ εδώ; δεν θα ήσουν στο πάρκινγκ;"

"Ναι θα ήμουν, αλλά είπα να έρθω να σε δω. Ρώτησα σε ποια αίθουσα έδιναν ψυχολογία και ήρθα."

"Καλά έκανες. Θα σου τηλεφωνούσα και εγώ πως τελείωσα αλλά περιμένω όπου να ναι την Μαρίζα να βγει."

"Δεν πειράζει. Για πες πως τα πήγες;"

"Πολύ καλά έπεσαν όσα είχα διαβάσει. Αυτά που πρόλαβα δηλαδή γιατί εσύ μόνο να διαβάσω δεν με άφησες στο γραφείο."

"Δεν φταίω εγώ εσύ είσαι ένα όνειρο, ένας πειρασμός. Πάω να φέρω το αυτοκίνητο στην είσοδο. Σε περιμένω."Μου είπε εκείνος και έφυγε μόλις είδε την Μαρίζα να βγαίνει.

"Μαρίζα διψάω. Πάμε να πάρουμε λίγο νερό και να φύγουμε;"

"Τι νερό μάτια μου; θα σε ξεδυψάσει ο Μάνος με τα φιλιά του."

"Σοβαρέψου βρε Μαρίζα. Θα σε ακούσει και κανένας."

"Έλα πλάκα κάνω πάμε." Μου είπε και συνέχισε να γελάει όσο κατεβαίναμε μερικά σκαλιά που υπήρχαν μπροστά μας.

Μάνος!

Η Αντιγόνη βρήκε ευκαιρία και έτρεξε προς την είσοδο του πανεπιστημίου γιατί ήξερε πως εκεί θα με βρει.

"Τι θες εσύ εδώ πάλι; Κοίτα σου έχω ξεκαθαρίσει την θέση μου και δεν σου έχω δώσει ελπίδες. Φυγε πριν έρθει η Ζωή. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ με την κοπέλα μου."

"Είναι τόσο κακό που νοσταλγώ να φιλήσω τα χείλη σου. Μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω."

"Είμαι με την Ζωή πώς αλλιώς να στο πω; δεν θέλω καμιά άλλη εκτός από την Ζωή."

"Είσαι ο μοναδικός άντρας που δεν μπαίνει στον πειρασμό να αγγίξει μια άλλη γυναίκα."

"Τι να κάνουνε; πέτυχες την εξαίρεση του κανόνα."

"Για αυτό μου αρέσεις. Είσαι κάτι απαγορευμένο, εξαίρετο και μοναδικό. Μάνο σε θέλω."

"Και εγώ θέλω να τον αφήσεις ήσυχο." Της φώναξε η Ζωή από πίσω.

"Και αν δεν το κάνω τι; νομίζεις πως μπορείς να με κάνεις να φοβηθώ μια τόσο καλή και γλυκιά κοπέλα όπως εσύ; τι μπορείς να μου κάνεις;"

"Να σε αφήσω καραφλή; με μεγάλη μου χαρά." Της είπε και πέταξε τα πράγματά της κάτω.

Την άρπαξε από τα μαλλιά και την τράβαγε με δύναμη. Ήταν τόσο θυμωμένη και έξαλλη που είχε χάσει κάθε έλεγχο.

Εγώ με την Μαρίζα τις χωρίσαμε και πήρε την Ζωή για να φύγουμε. Αν την άφηνα θα την έκανε ολοκαίνουργια.

"Είσαι χάλια Αντιγόνη."

"Αυτή η φίλη σου με έκανε έτσι."

"Έχω έναν καθρέφτη στην τσάντα μου. Αν θες μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις."

"Ναι σε ευχαριστώ." Της είπε και της τον έδωσε. "Πως θα βγω απόψε έτσι;" είπε μόλις είδε το μαυρισμένο μάτι της και την μύτη της που αιμορραγούσε.

Η Μαρίζα πήρε απότομα το καθρέφτη από τα χέρια της και τα πράγματα της Ζωής που έμεινα κάτω και πήγε να φύγει. Όμως σταμάτησε και ξέσπασε στα γέλια.

"Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην γελάσω, μα δεν μπορώ. Κοίτα μια φιλική συμβουλή που μπορώ να σου δώσω. Για απόψε βάλε σκιά μόνο στο ένα μάτι. Το άλλο δεν χρειάζεται. Έχει μπόλικη είδη." Της είπε και έφυγε γελώντας όλο και πιο δυνατά.